Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση είχαμε οι μαθητές και οι μαθήτριες της Γ΄ Γυμνασίου με την κ. Δήμητρα Κοντοβά, μέλος του Σ.Κ.Ε.Π (Σύνδεσμος Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους), η οποία επισκέφτηκε το σχολείο μας λίγες μέρες πριν τις διακοπές του Πάσχα.
Με κινητική αναπηρία η ίδια, η κ. Κοντοβά μας μίλησε για τη δική της ζωή, τα προβλήματα που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει αλλά και τον τρόπο που διαχειρίζεται την αναπηρία της. Η ζεστασιά και η αμεσότητά της, δημιούργησαν ένα πολύ φιλικό κλίμα μεταξύ μας κι έτσι μπορέσαμε μέσα από τη συζήτηση να πάρουμε απαντήσεις για πράγματα που δεν ξέραμε και να λύσουμε πολλές απορίες.
Μοιραζόμαστε μαζί σας κάποια από αυτά που συζητήσαμε.
● Υπάρχουν πολλές αναπηρίες, ορατές (κινητικές, όρασης) ή μη ορατές (ακοής, ομιλίας). Μάλιστα μέσα από ολιγόλεπτα βιντεάκια, είδαμε σκηνές από την καθημερινότητα ατόμων που αντιμετωπίζουν διάφορες αναπηρίες και τους τρόπους που τις διαχειρίζονται.
● Τα άτομα με αναπηρίες συχνά αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας, καθώς η έλλειψη ή η ανεπάρκεια υποδομών τα αποκλείει από το δικαίωμα των ίσων ευκαιριών που πρέπει να απολαμβάνει κάθε άνθρωπος σε μια σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Να μπορεί, για παράδειγμα, να πηγαίνει ανεμπόδιστα στο πανεπιστήμιό του, σ΄ έναν κινηματογράφο, σε μια υπηρεσία, να χρησιμοποιεί το λεωφορείο, αν έχει κινητική αναπηρία, να μπορεί να περπατάει με ασφάλεια και άνεση στην πόλη του, αν έχει προβλήματα όρασης κ.λ.π.
● Τα άτομα με αναπηρίες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, καθώς τόσο οι μακροχρόνιες θεραπείες όσο και τα μέσα τα οποία διευκολύνουν την καθημερινότητά τους (π.χ. αμαξίδια) έχουν υψηλό κόστος, μεγάλο μέρος του οποίου αναγκάζονται να καλύψουν τα ίδια.
● Άτομα με Αναπηρίες (Α με Α) και όχι
Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες (Α.Μ.Ε.Α)
Όλοι οι άνθρωποι, με ή χωρίς αναπηρία, έχουμε τις ίδιες ανάγκες! Αυτό που μπορεί να διαφέρει είναι ο τρόπος που τις ικανοποιούμε. Κι αυτός ο διαφορετικός τρόπος πρέπει να είναι δυνατός για όλους.
● Τα άτομα με αναπηρίες δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο των άλλων. Αντίθετα, θέλουν διακριτικότητα, αποδοχή, συμμετοχή με τους ίδιους όρους, όπως όλοι οι άνθρωποι. Τα παραδείγματα που συζητήσαμε όμως, ανέδειξαν ότι πολλές φορές τα λόγια μας, η συμπεριφορά μας, η «ματιά» μας και όχι μόνο προς τα άτομα με αναπηρίες αλλά προς άτομα με οποιαδήποτε διαφορετικότητα, είναι απαξιωτική, υποτιμητική, προσβλητική…..
● Η ζωή με αναπηρίες μπορεί να είναι μια κανονική ζωή! Αλλά αυτή η κανονικότητα μπορεί να υπάρξει μόνο σε μια κοινωνία ουσιαστικά υποστηρικτική, συμπεριληπτική, δίκαιη, ανοικτή, χωρίς στερεοτυπικές αντιλήψεις, μια κοινωνία που εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή ζωή για όλους.
● Αποχαιρετώντας την κ. Κοντοβά, ο καθένας και η κάθε μια, πήραμε μαζί μας κάτι. Μια πληροφορία, μια σκέψη, μια ιδέα.
Στη συζήτηση που έγινε στις τάξεις μας τις επόμενες μέρες, διαπιστώσαμε ότι κι εμείς έχουμε τον δικό μας ρόλο, ο οποίος πρέπει να είναι ενεργός και παρεμβατικός προς την Πολιτεία, έχουμε τη δική μας ευθύνη να συμβάλλουμε μέσα από το παράδειγμά μας, μέσα από τον λόγο μας, σε μια κοινωνία περισσότερης αγάπης και ενσυναίσθησης, σε μια κοινωνία μεγαλύτερης αποδοχής, σε μια κοινωνία που η αναπηρία δεν είναι βρισιά, δεν είναι ελάττωμα, δεν είναι ντροπή!
Η συνάντηση έγινε στο πλαίσιο δράσεων που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς με σκοπό την ανάδειξη ζητημάτων που συνδέονται με τις προκαταλήψεις, τον ρατσισμό, την ενδοσχολική βία και τα οποία επηρεάζουν, όταν προκύπτουν, την ομαλή λειτουργία της σχολικής κοινότητας.
