Τι είναι καλό;
και τι κακό λέγεται;
Τι είναι εκείνο που απ΄τις απαρχές
της δημιουργίας
σαν βροντή, σαν σκότος μας
κατατρέχει
σε κάθε γωνιά, σε κάθε πέτρα
από κάτω;
Για καλό ανάθεμα ξημερώνουν
οι μέρες,
ή για να αντιλαλούν στον ουρανό
ουρλιαχτά και πόνος;
Ποιος αλήθεια ορίζει την κάθε αυγή,
το φως ή το σκότος;
___________
Τα μάτια που με φλόγα υψώνονται,
εκείνα που καίνε,
δικαιοσύνη βλέπουν
Εκείνα που κάτω στρέφονται, αίμα,
φονικό κοιτάζουν
___________
Φθόνου μάχες κατασπαράζουν κορμιά γέρικα και νέα,
Πόνου λόγια
που μονάχα ο άνεμος θυμάται,
που μόνο εκείνος κάποτε έκλεψε από τα στεγνά
πνευμόνια
Φωτιά στα βουνά που αθώοι γνώρισαν
δίχως να φταίνε
Ψυχές που κραυγάζουν της
σκιάς τον φόβο
Κάποτε οι αλαλαγμοί μίσεψαν
___________
Αμυδρό φως που στην πλαγιά
λευκό απλώνεται
στην πέτρα σκαρφαλώνει,
στον μαραμένο ανθό στέκεται
Γλυκό άρπισμα
που από σύννεφα πνέει,
από αγγέλων τα χείλη αντηχεί,
τραγουδά του ανθού να ανθίσει
Το φως
ένδοξα το ντύνει
να αστράφτει ανάμεσα
στις στάχτες
___________
Κείνοι που τον ουρανό κοιτούσαν
δεν τον αφήνουν
Τούτοι που θλιμμένα μάτια
ταξίδευαν στην ρημαγμένη πλάση,
στα γόνατα πέφτουν
το κεφάλι σκύβουν, το λουλούδι
με δέος κοιτούν
Τις στάχτες ξεχνούν
Οι καρδιές αλλάζουν
___________
Ο ουρανός υπάρχει
Οι καρδιές με θεία γλύκα ραίνονται
Ο ουρανός σκεπάζει
Δάκρυα ξεπλένουν την καρδιά από
τον πόνο
Ο ουρανός υπάρχει
Φως γεννιέται στο κουρασμένο κορμί
Η ψυχή στην ανατολή πετά
Πέρα από τα βουνά
Τρέχει, μόλις ξύπνησε, κάποιος έδεσε τις πληγές
__________
Το φως την πλάση λούζει
Τραγούδια στις πλαγιές γεννιούνται
Πάντα η ελπίδα πάλλεται
Μαρία – Σοφία Καρανίκα
