Σε μία μικρή πόλη, κρυμμένη ανάμεσα σε λόφους και λιβάδια, υπήρχε ένα παλιό παλαιοπωλείο, γεμάτο αναμνήσεις περασμένων αιώνων. Ανάμεσα στα σκονισμένα ράφια, υπήρχε ένα μικρό μαρμάρινο ειδώλιο: μία λεπτοδουλεμένη φιγούρα του Έρωτα.
Ο θρύλος έλεγε πως το ειδώλιο είχε μία μοναδική δύναμη: όταν περνούσε στα χέρια δύο ανθρώπων που ήταν προορισμένοι να αγαπηθούν, τους έφερνε κοντά για πάντα.
Μια βροχερή μέρα του φθινοπώρου, η Ερμιόνη μπήκε στο παλαιοπωλείο για να γλιτώσει από τη μπόρα. Η αγάπη της για παλιά αντικείμενα την έκανε να περιπλανηθεί μέσα στον χώρο, μέχρι που τα μάτια της έπεσαν στο μικρό ειδώλιο. Κάτι την τράβηξε σε αυτό-η λεπτομέρεια, η τέχνη, ή ίσως μία ανεξήγητη έλξη που δεν μπορούσε να εξηγήσει.
Την ίδια στιγμή, ο Ορέστης, ένας νεαρός γλύπτης που έψαχνε έμπνευση, μπήκε στο κατάστημα. Τα βήματά του τον οδήγησαν κατευθείαν στο ίδιο ράφι όπου στεκόταν η Ερμιόνη. Τα χέρια τους άγγιξαν ταυτόχρονα το ειδώλιο και ένα μικρό ρίγος διαπέρασε και τους δύο. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν-εκείνη είχε μάτια γεμάτα απορία, εκείνος ένα χαμόγελο που πρόδιδε ενδιαφέρον.
«Σου αρέσουν τα παλιά αντικείμενα;» τη ρώτησε.
«Ναι… και ειδικά αυτό είναι μαγευτικό, δε βρίσκεις;» «Νομίζω πως είναι περισσότερο από αυτό».
Χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία του ειδωλίου, αποφάσισαν να το αγοράσουν μαζί. Και από εκείνη την ημέρα, οι ζωές τους άρχισαν να μπλέκονται αξεδιάλυτα.
Η σχέση τους άνθισε γρήγορα. Ο Ορέστης βρήκε στην Ερμιόνη τη μούσα του, και εκείνη ανακάλυψε δίπλα του μία αγάπη που έμοιαζε σαν να υπήρχε από πάντα.
n Όμως δεν άργησαν να μάθουν την ιστορία του ειδωλίου. Ένας ηλικιωμένος ιστορικός τους είπε πως όποιο ζευγάρι κρατούσε το ειδώλιο μαζί, η αγάπη τους ήταν προορισμένη να αντέξει για πάντα.
Ένα βράδυ, καθώς κάθονταν στο εργαστήρι του Ορέστη, η Ερμιόνη το κράτησε στα χέρια της και ψιθύρισε: «Λες να είναι αλήθεια;»
Ο Ορέστης την πλησίασε, χάιδεψε τα μαλλιά της και της είπε χαμηλόφωνα: «Δεν ξέρω αν είναι το ειδώλιο ή αν απλά… από την πρώτη στιγμή, ήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.»
Το ειδώλιο έμεινε για πάντα στο σπίτι τους, σαν σύμβολο της αγάπης τους. Ίσως ήταν μαγεμένο, ίσως όχι. Αλλά η αγάπη τους δεν χρειάστηκε ποτέ αποδείξεις-ήταν αρκετή από μόνη της.
Ευαγγελία Μπατζάκη (μαθήτρια του Α2)
