5ο Γυμνάσιο Θεσσαλονίκης

Στην Αυλή του Σχολείου

Βραβείο κριτικών στις Κάνες για ένα αποκαλυπτικό ψυχογράφημα και μια διεισδυτική ματιά πάνω στην κοινωνική ένταξη στην καλύτερη παράδοση των αδελφών Νταρντέν.

Συνώνυμοι του σύγχρονου κινηματογραφικού ρεαλισμού, οι Βέλγοι αδελφοί Ζαν – Πιέρ και Λικ Νταρντέν έχουν επηρεάσει αμέτρητους νέους σκηνοθέτες. Ανάμεσά τους και την συμπατριώτισσά τους Λορά Βαντέλ, η οποία στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της επιχειρεί να διεισδύσει στον κόσμο της παιδικής ηλικίας. «Ένας Κόσμος» («Un Monde») είναι άλλωστε ο πρωτότυπος τίτλος της, ένας κόσμος ο οποίος όμως για την ηρωίδα της παραμένει ακατανόητος, μετέωρος και έντονα απειλητικός.

Τα σχολικά προβλήματα της εφτάχρονης Νορά έχουν να κάνουν τόσο με την προσαρμογή της σε ένα καινούριο περιβάλλον όσο και με τη σχέση της με το μεγαλύτερο αδελφό της Αμπέλ. Ενώ υποτίθεται πως εκείνος θα την προστατεύει από τις κακοτοπιές μιας αναγκαστικής ομαδικής συνύπαρξης, ανταγωνιστικής και πολλαπλά απαιτητικής, αυτή βλέπει τον Αμπντέλ να πέφτει θύμα συστηματικού και βίαιου εκφοβισμού από τους συμμαθητές του. Προσπαθεί να παρέμβει, αλλά εκείνος της το απαγορεύει. Όπως και το να πει τι συμβαίνει στους δασκάλους (η πλήρης αδιαφορία τους είναι η μόνη σεναριακή υπερβολή) ή στον πατέρα τους, ο οποίος τους μεγαλώνει μόνος του και τους πηγαινοφέρνει καθημερινά στο σχολείο.

Η Βαντέλ τοποθετεί την κάμερά της ένα μέτρο μακριά από την Νορά και την ακολουθεί κατά πόδας από αυτή την απόσταση. Στη σχολική  αίθουσα, στην αυλή, στην πόρτα που συναντάει τον πατέρα της. Το περιβάλλον γύρω της μοιάζει αποκομμένο, στην άκρη του κάδρου νοιώθεις να καιροφυλακτεί το απρόοπτο και οι αντιδράσεις της μικρής – μια εκπληκτική ερμηνευτικά, σοκαριστική στην ταύτισή της με το ρόλο Μάγια Βάντερμπεκ – αποτυπώνονται με διεισδυτική αμεσότητα (η ίδια ακριβώς τεχνική με αυτή του Τέεμου Νίκι στον «Τυφλό που δεν Ήθελε να Δει τον Τιτανικό»). Η Νορά ανακαλύπτει μέσα από τη σχολική εμπειρία της έναν καινούριο κόσμο, αλλά δεν μπορεί να βρει τον τρόπο να ταιριάξει μέσα του, με την Βαντέλ να σχολιάζει χωρίς διδακτικές κορώνες τις πολλαπλές δυσκολίες ένταξης του σύγχρονου (νέου) ανθρώπου σε μια κοινωνία «αθόρυβης» βίας, ευθέως ανταγωνισμού και δυσνόητων οδηγιών επιβίωσης (η επιρροή Χάνεκε). Δυσκολίες οι οποίες οδηγούν στην υιοθέτηση αγελαίων συμπεριφορών και οικειοποίηση κομφορμιστικών ιδεών, ένα πολιτικό σχόλιο το οποίο γίνεται κυρίαρχο στην κορύφωση της διαδρομής της Νορά, αλλά και του Αμπέλ, προς την κατανόηση των όρων του παιχνιδιού.

Το «Στην Αυλή του Σχολείου» συνιστά έναν ωμό κι επώδυνα ειλικρινή αποχαιρετισμό στην αθωότητα. Αυτόν ενός μικρού κοριτσιού, αλλά κι ενός ολόκληρου κόσμου, καθώς η Βαντέλ συνδυάζει δεξιοτεχνικά το προσωπικό με το συλλογικό και την ψυχολογική προσέγγιση με την κοινωνική ανάλυση. Σε μόλις 72 λεπτά και με μια κινηματογραφική απλότητα η οποία συνδυάζει ποίηση και ρεαλισμό, σκληρότητα και συναίσθημα.

Πηγή

https://www.athinorama.gr/cinema/cinema-reviews/3009020/3009020-stin-auli-tou-sxoleiou/