Φαίνεται ότι τις περισσότερες φορές εμείς οι εκπαιδευτικοί μάλλον ενδιαφερόμαστε πώς να μεταδώσουμε γνώσεις και δεξιότητες στους μαθητές μας, μας νοιάζει πρωτίστως πώς να τους «φορτώσουμε» με μάθηση και γνωστικές δεξιότητες, «οργανώνοντάς»  τον εξωσχολικό τους χρόνο, και δεν δείχνουμε τη δέουσα σημασία στο πώς αυτοί «σπαταλάνε» το υπερπολύτιμο αυτό Αγαθό: τον ελεύθερο χρόνο. Με λίγα λόγια περιοριζόμαστε στο τι κάνουν όταν κάθονται στις σχολικές τους καρέκλες και όχι τι κάνουν όταν «αράζουν στον καναπέ τους».

Αυτό που δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά είναι σίγουρο, είναι το γεγονός ότι αυτή η τακτική δυναμιτίζει τις προοπτικές όχι μόνο του σχολείου, αλλά και των ίδιων των μαθητών – αυριανών πολιτών. Ποιο το μέλλον ενός νέου που δεν έχει ελεύθερο χρόνο ή που δεν ξέρει πώς να αξιοποιεί γόνιμα αυτό το «θείο δώρο»; Ποιο το κοινωνικό, πολιτικό, αλλά και προσωπικό μέλλον ενός παιδιού που γυρίζει επιτέλους σπίτι του μετά από ένα μπαράζ μαθημάτων (σχολικών και μη)  εξουθενωμένο, όπως ο μαραθωνοδρόμος που έχει τελειώσει τον αγώνα του, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, και σωριάζεται όπου βρει για να ξαποστάσει; Αφού έτρεχε όλη μέρα για μαθήματα, μετά και πάλι τρέχει!! Τρέχει για να κάνει τα πράγματα χειρότερα!!! Τρέχει να μη χάσει το 393ο επεισόδιο των «Παγιδευμένων» ή του «Σασμού» και δεν δει για 15ο  σερί επεισόδιο τον Αστέρη να κλαίει ή το νέο κύκλο από τις «Οικογενειακές ιστορίες», που αναβαθμιστήκανε και απόκτησαν πιο πικάντικη πλοκή ως «Αμφιβολίες»… Μετά πάλι τρέχει να απαντήσει στα post που του έχουν κάνει οι 123 από τους 1026 διαδικτυακούς του «φίλους»  που ’χει κάνει accept στο Ινστα, να φλεξάρει με κανένα στόρι, να chatάρει για τις δηλώσεις της Μενεγάκη και για τα σχόλια των «τηλε-ειδικών»  στα πάνελς που σχολιάζουν τους σχολιαστές της Eurovision, να δημιουργήσει λίγο περιεχόμενο με κανένα video στο Τικ Τοκ πριν πάει να «χαλαρώσει» με ένα απ’ τα παλιότερα επεισόδια των Kardashians και εντέλει πάει για ύπνο… Ύπνος βαρύς…

Ζωγραφική: Γεωργία Τζουνάκου

Έτσι θεωρώ ύψιστο καθήκον μας να ξεφύγουμε από την πεπαλαιωμένη τακτική του ξεπερασμένου γνωσιοκεντρικού-καθηγητικοκεντρικού μοντέλου διδασκαλίας και να προσεγγίσουμε την καθημερινότητα και τις ανάγκες του μαθητή μας. Χρήσιμες οι γνώσεις, αλλά από μόνες τους δεν αποτελούν πανάκεια. Ειδικά εμείς, μέλη ενός οικογενειακού και συνοικιακού μαθητικού οργανισμού όπως το σχολείο μας, με νέες όμως ιδέες και νέους προσανατολισμούς, οφείλουμε μια πιο ευρυγώνια προσέγγιση του λειτουργήματός μας. Με απλά λόγια πρέπει να αφιερώνουμε ουσιαστικό διδακτικό χρόνο στο να μεταλαμπαδεύουμε στους μαθητές μας την τέχνη της γόνιμης δυναμικής προσέγγισης του ελεύθερου χρόνου τους. Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας αφενός να καταλάβουν τη σημαντικότητα του χρόνου αυτού για την ψυχοπνευματική αρτιότητά τους και την κοινωνικοπολιτική τους διάσταση και αφετέρου να τους δείξουμε τα μονοπάτια των κλίσεών τους. Μονοπάτια που θα τους οδηγήσουν μακριά από τους στενωπούς της τηλεοπτικής Σκύλλας και της διαδικτυακής Χάρυβδης, θα τους δείξουν τον τρόπο να  διαβούν τις συμπληγάδες του επιδερμικού και θα τους φέρουν πιο κοντά στην τέχνη, στον αθλητισμό και στο διάβασμα! Ναι πρέπει να πολεμήσουμε για να πατάξουμε την επιβληθείσα «βιβλιοαπαγόρευση», να τους πείσουμε ότι το βιβλίο δεν είναι ο μεταμφιεσμένος Βελζεβούλ και ότι η κριτική σκέψη δεν είναι ποινικό αδίκημα. Να τους πείσουμε ότι ένα επιτραπέζιο είναι πιο διαδραστικό και ανθρώπινο, από μια ακόμα πίστα στο Lol….

Μόνο τότε θα υπάρχει και μέσα στους μαθητές μας, αλλά και στη χώρα προοπτική ανάκαμψης, ανάκαμψης του τόπου, του ανθρώπου, του πολίτη… Μόνο τότε θα κάνουμε τους μαθητές μας να χαίρονται τη μέρα τους και συνάμα να βάζουν θεμέλια για το δύσκολο εγχείρημα της δημιουργίας προσωπικότητας και της απόκτησης πολιτειότητας.  Γι’ αυτό, αγαπητοί, αξίζει να ασχοληθούμε σοβαρά με το τι κάνουν και το τι πρέπει να κάνουν οι νέοι μας στον καναπέ τους, να τους δώσουμε εναλλακτικές ανάσες, ώστε να ξεφύγουν από τη μαζοποιημένη κακοποίηση του χρόνου τους…