Και λίγος…..Ελύτης
Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ’ ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η Ποίηση. Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.
Πλοίο διαρκείας η χώρα μου
Ονειρεύομαι μιαν Ηθική που η έσχατη αναγωγή της να οδηγεί στην ίδια ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα.
Ροές της θάλασσας και σεις των άστρων μακρινές επιρροές – παρασταθείτε μου!
Τέτοιαν εύστοχη δείξε αδεξιότητα και να: ο Θεός!
Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’ τη Γη ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της.
Θε μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!
Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων.
Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει.
Δίνε δωρεάν τον χρόνο αν θες να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια.
Την αλήθεια την ‘’φτιάχνει’’ κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει το ψέμα.
Ιδιώτευε μες στο Ανερυθρίαστο.
Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.
Θα πρέπει να δημιουργούμε αντισώματα και για την Ευθύνη.
Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε αληθινή σωτηρία.
Το ‘’κενό΄΄ υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.
Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται.
Όταν η ζωή μάχεται οι νεκροί στον Άδη μηδίζουν.
Έχει τη μέση της και η άκρη- άκρη.
Όποιος μπορεί και φορτίζει την ερημιά έχει ακόμη ανθρώπους μέσα του.
Όταν ακούς ‘’ τάξη’’ ανθρώπινο κρέας μυρίζει.
Κι οι μάνες είναι για να κλαιν, οι άντρες για να παλεύουν
Τα περιβόλια για ν’ ανθούν των κοριτσιών οι κόρφοι
Το αίμα για να ξοδεύεται , ο αφρός για να χτυπά
Κι η λευτεριά για ν’ αστραφτογεννιέται αδιάκοπα!
Κείνοι που επράξαν το κακό – τους πήρε μαύρο σύγνεφο.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος
Ο καθείς και τα όπλα του.
Η ειρήνη θέλει δύναμη να την αντέξεις.
Τις ιδέες μου όλες ενησιώτισα.
Στη συνείδησή μου έσταξα λεμόνι.
Τη Γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου.
Μέρα τη μέρα ζω- πού ξέρεις αύριο τι ξημερώνει.
Είμαστε το αρνητικό του ονείρου.
Φοβηθείτε αν θέλετε να σας ξυπνηθεί το ένστικτο του Ωραίου.
Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα κι είναι στη μυρωδιά της μέσα που το ψάρι αστράφτει .
Προσπάθησε να οδηγήσεις την Τεχνική τελειότητα στη φυσική της κατάσταση.
Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε.
Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας.
Κυκλάδες!
Αφρίζοντας περνά μια Σίκινος
ΜΥΚΟΝΟΣ.Ταρατσάκι.Ανάμεσ’ από γλάστρες με γεράνια ένας ρόδινος τρούλος, λευκά τόξα, κατάρτια υφαίνοντας τον ουρανό, η Δήλος.
ΠΑΡΟΣ. Κτήμα ‘Έλητας’’. Δειλινό. Πάπιες και χήνες. Κάποιος, πάνω στ’ αλώνι, αποκοιμισμένος, με μια πελώρια ψάθα στο κεφάλι και τα πόδια μισάνοιχτα.
ΚΥΘΝΟΣ. Η ράχη της νησίδας ‘’Πιπέρι’’ ασύμμετρα τριγωνική, όπως φαίνεται το δειλινό από την Κανάλα.
ΣΕΡΙΦΟΣ. Παραπλέοντας το νησί μες στο καταμεσήμερο.Καίνε τα γυμνά σου μπράτσα πάνω στην κουπαστή. Κι ολοένα, μία μεσ’ απ’ την άλλη,ξετυλίγονται οι μικρές αγκαλιές έως ότου τέλος απλώνεται η μεγάλη με το λευκό στέμμα στην κεφαλή.
ΣΙΦΝΟΣ. Δώμα με κυματωσιές. Αρμοσμένο το γυμνό σώμα σαν από τότε,θα ‘λεγες ,που γεννήθηκες μες στη λειψανοθήκη του ήλιου.
Τα νησιά με το μίνιο και με το φούμο…..τα νησιά με τους έρημους ταρσανάδες τα νησιά με τα πόσιμα γαλάζια ηφαίστεια…. Η Σίφνος, η Αμοργός, η Αλόννησος η Θάσος,η Ιθάκη, η Σαντορίνη η Κως,η Ίος, η Σίκινος.
Ωδή στη Σαντορίνη
Θαλασσοξυπνημένη, αγέρωχη
Πορφυρογέννητη, αναδυόμενη…
ΑΝΔΡΟΣ. Στραπουργιές. Φεγγαρόφωτο πάνω στους ανθισμένους γκρεμούς κι ως πέρα στο μυριστικό πέλαγος, ατελεύτητα.
Περί … λουλουδιών
Από κήπο σε κήπο η σκέψη μου δειλή σαν τριανταφυλλιά πρωτάρα
Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού.
Τότες που ευώδιαζαν οι βιόλες
Μ’ ανοιχτές παλάμες έσπειρε φλόμους κρόκους καμπανούλες όλων των ειδών της γης τ’αστέρια
Τα μεγάλα είδα κοντόποδα φυτά,….:Να το σπαράγγι να κι ο ριθιός να το σγουρό περσέμολο το τζεντζεφύλλι και το πελαργόνι ο στύφνος και το μάραθο
Κάτω απ’ την κληματαριά ώρες εκεί ρέμβαζα
Δύο οι θάλασσες και η τρίτη ανάμεσα-λεμονιές κιτριές μανταρινιές
Αδάγκωτο πράσινο στις ρεματιές το χόρτο κάρφωσε μέντα λεβάντα λουίζα
Στο νησί με τους κόλπους των ελαιώνων
Κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις πασχαλιάν αναστάσιμη
Λυπημένες μυρσίνες
Στα χαλάσματα κάρφωσε μια παπαρούνα που λάμπει
Ρόδο μου αμάραντο
Ζαλίζει τ’ αγιόκλημα
Κι από γιούλια και ναρκίσσους το καινούριο
Πέστε μου είναι η τρελή ροδιά που βιαστικά ξεθηλυκώνει τα μεταξωτά της μέρας;
Τα σεμνά με την κόκκινη αρρεβώνα τα κομπάζοντας έφιππα μες τους λειμώνες….Το Κρίνο , το Τριαντάφυλλο, το Γιασεμί ο Μενεξές, η Πασχαλιά, ο Υάκινθος το Γιούλι, το Ζαμπάκι, το Αστρολούλουδο
Η σοφία τους η αδιατίμητη η Ελιά, η Ροδιά, η Ροδακινιά το Πεύκο,η Λεύκα,ο Πλάτανος ο Δρυς, η Οξιά , το Κυπαρίσσι
Πίδακες χρυσανθέμων
Όταν οι μνήμες εκπυρσοκροτούν και βγαίνουν από τα μικρά παράθυρά τους υάκινθοι
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.