Τα αθλήματα, όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι, έχουν μεγάλη απήχηση στις μέρες μας, καθώς επίσης διακρίνονται σε δύο κατηγορίες, τα ομαδικά και τα ατομικά. Υπάρχουν ποικίλες επιλογές για να διαλέξει κανείς τί άθλημα θέλει να κάνει, με πιο ευρέως γνωστά το ποδόσφαιρο και την καλαθοσφαίριση. Όσον αφορά εμένα, επέλεξα ήδη από μια σχετικά μικρή ηλικία, ένα άθλημα το οποίο συνεχίζω μέχρι και σήμερα και δε μετάνιωσα ποτέ γι’ αυτή μου την απόφαση.

Το άθλημα που ξεκίνησα στα έξι μου χρόνια ήταν η αντισφαίριση, γνωστή σε πολλούς με την ονομασία τένις. Το τένις για ‘μένα δεν είναι απλά ένα άθλημα, αλλά κι ένα μέσο ισορροπίας στην καθημερινή μου ζωή. Μέσα απ’ αυτό, μπορώ να χαλαρώσω, να εκτονωθώ, καθώς όταν παίζω τένις ξεχνάω κάθε ανησυχία που μπορεί να με απασχολεί και απλά συγκεντρώνομαι στο παιχνίδι. Λόγω του ότι δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο μέσα στην ημέρα, χρειάζομαι έναν τρόπο να ξεφύγω από τον πραγματικό κόσμο και την πληκτική ρουτίνα, κάτι το οποίο μου προσφέρεται μέσω αυτού του αθλήματος.

Πέρα όμως από τα προσωπικά οφέλη, υπάρχουν κάποιες πολύτιμες κοινωνικές αξίες που μεταδίδονται με το τένις.  Ο αγωνιζόμενος έχει την ευκαιρία να εκτεθεί στην έννοια  της αλληλεγγύης και της ευγενούς άμιλλας. Επιπλέον, μέσα από τις αποτυχίες και τις επιτυχίες, το άτομο αυτό μαθαίνει πώς να διαχειρίζεται σωστά τόσο τις ήττες, όσο και τις νίκες, κάτι το οποίο θα μπορούσε να συσχετιστεί με τις λύπες και τις χαρές της ζωής και την κατάλληλη διαχείρισή τους. Τέλος, μαθαίνει κανείς πώς να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, καθώς δεν υπάρχουν ομάδες κι έτσι δεν μπορεί να επιμεριστεί η ευθύνη για το αποτέλεσμα του αγώνα.

Συμπερασματικά, για εμένα το τένις δεν αποτελεί μια ακόμη ενασχόληση και προσθήκη στο πρόγραμμά μου, αλλά το βλέπω ως έναν τρόπο ζωής, καθώς με βοηθάει πολύ στην εξισορρόπηση της ψυχολογίας και γενικότερα της πνευματικής μου κατάστασης, πέρα από τη συμβολή του στη διατήρηση  μιας υγιούς φυσικής κατάστασης.

Λιάκου Μαριλίδα (Γ1΄)