Την είδα, καθόταν μακριά, πάνω σ΄ έναν βράχο ,πέρα από τον ορίζοντα ,μονάχα η σκιά της φαινόταν, η σκιά μιας γοργόνας που έκλαιγε… Φαινόταν πολύ όμορφη ,η μορφή της γλυκιά μα και απόμακρη ,πολύ διαφορετική απ’ ο,τιδήποτε άλλο… την παρέσυρε η αύρα του δειλινού…
Η νύχτα ήταν σαν ένα μεταξένιο πέπλο που χάιδευε την ύπαρξή της. Τα μάτια της καρφωμένα στο φεγγάρι ,του οποίου το φως έπεφτε στα θεσπέσια μαλλιά της , ενώ ο αέρας τα έκανε να ανεμίζουν… Ήταν ήρεμη ,μα το κλάμα της τόσο έντονο! Η ομορφιά της σε μάγευε και η ματιά της σε έκανε να την ερωτευτείς αμέσως! Σκεπτόμουν πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα πλάσμα !
Είδα τα δάκρυά της να πέφτουν μες στο φως του φεγγαριού. Ήταν δάκρυα αγάπης, αυτές οι μικρές σταγόνες έκρυβαν μέσα τους τον πόνο που μπορεί να νιώσει κάποιος απ’ τον έρωτα κι εγώ, εδώ μακριά της να μην μπορώ να τη βοηθήσω , να μην μπορώ να βρεθώ κοντά της ,ώστε να μου πει τον λόγο που το σαγηνευτικό πρόσωπό της έμοιαζε τόσο θλιμμένο και χαμένο σε σκέψεις που μόνο λύπη της προκαλούσαν . Κοιτούσε τ΄ άστρα και θυμόταν τον αγαπημένο της και το σκοτάδι δεν έφευγε από το πρόσωπό της… Ο απέραντος ουρανός μού προκαλούσε μια ανεξήγητη νοσταλγία και η τρυφερή αυτή ύπαρξη, που βρισκόταν μπρος στα μάτια μου, μετέφερε την πικρή σιωπή του έρωτα που ζούσε.
Ο προορισμός της τ΄ άστρα και η σκέψη της σε εκείνον . Έτοιμη ν’ απλώσει τα φτερά της και να ταξιδέψει στον απέραντο ουρανό, αφήνοντας τον πόνο και τη θλίψη πίσω, θέλοντας να ξεφύγει απ’τον πόνο της . Ένα φως την καλεί, σαν μια ανάμνηση θολή ,θέλει επιτέλους να ζωντανέψει τα όνειρά της και να ζήσει. Μα το ίδιο φως τη σταματάει, λιώνει τα φτερά της και μαζί λιώνει και την καρδιά που προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά της .Έχει ανάγκη να σωθεί, να γιατρέψει τις πληγές της , να συγχωρέσει τον εαυτό της και ν’ αρχίσει πάλι να αναπνέει .
Κάθεται εκεί μακριά , ενώ τ’ αστέρια την κρατούν αγκαλιά, καθώς τα μαγουλά της γεμίζουν δάκρυα ξανά…
Η αγάπη της μοιάζει μ’ έναν πύργο από άμμο ,που καθώς τα κύματα χτυπούν τη στεριά ,εκείνος προσπαθεί να σωθεί. Τα κύματα θρυμματίζουν σαν άμμο την ψυχή, όταν προσπαθεί από ένα φως να πιαστεί…
Η μελωδία της θάλασσας την έθλιβε ακόμα περισσότερο , αφού όπου κι αν πάει θα την ακολουθεί και στην καρδιά της θα αντηχεί, για να της θυμίζει τον πόνο και την απελπισία που ένιωσε τότε… Η μοναξιά τυλίγεται γύρω της και της ζητά να γυρίσει πίσω ,να αφεθεί στην αγκαλιά της ,μα εκείνη δεν μπορεί ,όσο κι αν πονά, δεν μπορεί να προδώσει τον εαυτό της. Η μοναξιά, μια φωνή μέσα της, είναι που την καλεί ολοένα και περισσότερο, η φωνή σαν φωτιά δυνατή, είναι μια γλυκιά απειλή που ν’ αποφύγει δεν μπορεί. Οι δυνάμεις της την εγκαταλείπουν, καθώς η αγάπη έφυγε μακριά και πλέον ένα κενό υπάρχει μέσα της και ερωτήσεις γεμίζουν την πληγωμένη της καρδιά , ερωτήσεις σαν πελώρια κύματα που την πνίγουν, δίχως να μπορεί να αντιδράσει …
Καθώς το σκοτάδι απλώνεται μέσα της, τα μαλλιά της σκουραίνουν φανερώνοντας τα συναισθήματά της. Τα μάτια της μοιάζουν να φοβούνται κάτι, σαν κάθε ναυαγό που προσπαθεί να σωθεί από το κακό…Προσπαθεί να βρει κάτι , κάτι να τη βγάλει από το πικρό της σκοτάδι, κάτι που θα φωτίσει την καρδιά της και θα σχηματίσει ξανά το χαμόγελο στα χείλη της .
Παρόλο που το πρόσωπό της έχει χαθεί στη δίνη του πόνου , στη δίνη με τις φλόγες που καίνε την ψυχή της, στα μάτια της υπάρχει κρυμμένο το φως των μακρινών αστεριών που η θλιμμένη της μορφή αναδεικνύει περισσότερο. Η σκιά της σχηματίζεται στο κρυστάλλινο νερό, που αντανακλά το σκοτάδι που έχει μέσα της και τ΄αστέρια μοιάζουν με τις φλόγες που καίνε τα σωθικά της. Μια φυλακή το σώμα της και η καρδιά της αλυσοδεμένη ,μόνο η σκέψη και η θέληση μπορούν να σπάσουν τα δεσμά της.
Μπερδεμένη ,χαμένη στις σκέψεις και στην λύπη της ,όσο πάει χάνει τον ίδιο της τον εαυτό, όσο κι αν θέλει να ζωντανέψει τα όνειρά της δεν μπορεί ,δεν έχει πια δυνάμεις. Θέλει να αλλάξει τη ζωή της, μα δυστυχώς δεν μπορεί να κτίσει έναν πύργο σ’ ένα βουνό από άμμο και σκόνη…
Κάθε στιγμή που περνά έρχεται ολοένα και περισσότερο αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό, αναζητώντας το φως πίσω από το σκοτάδι που έχει μέσα της. Όλοι μας έχουμε μέσα μας το μίσος και τη ζήλεια ,την αλαζονεία και την απληστία , πρέπει λοιπόν να τα βρούμε και να τα πολεμήσουμε ,ως κομμάτι του εαυτού μας πάντα, να τα θάψουμε ,αλλά να θυμόμαστε πάντα πως κάπου εκεί βαθιά υπάρχουν. Το Υπέροχο αυτό πλάσμα όμως, όσο περνά η ώρα, βλέπει σιγά σιγά αυτά τα συναισθήματα να βγαίνουν στην επιφάνεια ,να θέλουν κι αυτά να ανασάνουν ,γιατί ο έρωτας εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε μίσος και φθόνο… Μα όχι, δεν της έχει μείνει τίποτα ,δεν έχει τη δύναμη ούτε να πολεμήσει ούτε να εκδικηθεί, να πάρει τη δικαίωση που της αξίζει…έτσι,βυθίζεται στο σκοτάδι και δεν μπορώ πλέον να τη βοηθήσω, δεν μπορώ.
Όσο το σκοτάδι την τυλίγει, όσο χάνεται μέσα στις σκέψεις και το κενό, η ομορφιά της δεν παύει να με γοητεύει…το βλέμμα της λάμπει δυνατά και δεν σταματά να με ελκύει και να με κάνει να χάνομαι μέσα σ’αυτή την εικόνα…
Αν μπορούσε τους φόβους και τη λύπη της να νικήσει , τότε ο πόνος θα χανόταν και από την φυλακή της θα κατάφερνε να βγει ,αλλά δεν μπορεί . Τότε ίσως, μαγικά ,η αγάπη να γεννιόταν και το φως της θα την οδηγούσε στο αύριο… Τώρα όμως η μοναξιά και το φως του θλιμμένου φεγγαριού και οι αναμνήσεις μιας άλλης ζωής ,της ζωής που κάποτε ζούσε, την οδηγούν προς το αιώνιο σκοτάδι και το κενό που θα ζει . Τα κομμάτια της έχουν πέσει πλέον στο νερό και ίσως ,στα μονοπάτια της μοναξιάς, κάποιος θα τα βρει.
Εγώ,χαμένος στις σκέψεις μου… Ξαφνικά, εκείνη με κοιτά κατάματα , μες τα μάτια της βλέπω εμένα, τον εαυτό μου ,γιατί άραγε; Εκείνη βουτάει γρήγορα στο νερό, τρομοκρατημένη, μάλλον ,ή κουρασμένη από τη ζωή της, χάνεται στο φεγγαρόφωτο…με φόβισαν τα μάτια της για μια στιγμή, ίσως το μίσος παραμόνευε μέσα της…
Μες στο βλέμμα της είδα τον ουρανό να απλώνεται και με κάνει να αναρωτιέμαι αυτό το πλάσμα σε ποια έκταση απάνω γεννήθηκε…μήπως οι μοίρες της δώσανε ζωή ή μήπως οι νύμφες ήταν αυτές που την ανάθρεψαν , οι θεοί της δώσανε ζωή ή η φαντασία και η πληγωμένη μου καρδιά που ψάχνει να βρει την αλήθεια πίσω από τη ζωή; Η ζωή δεν είναι ένα απλό παραμύθι και δεν εννοώ το ευτυχισμένο τέλος, αλλά η δύναμη των χαρακτήρων και η μαγεία του παραμυθιού είναι αυτή που αναζητούμε… αναζητούμε την ευτυχία ,χάνοντας τη χαρά και την ικανοποίηση των στιγμών που περνάμε στο μεγάλο ταξίδι της ζωής μας…
Ίσως αυτό το πλάσμα ήταν το κλειδί για τα όνειρά μου που τα πήρε ο άνεμος … Θέλω να θυμάμαι πως στα όνειρα υπάρχει η ζωή ,και δεν θα σταματήσω να προσπαθώ πριν η ιστορία μου τελειώσει , γιατί υπάρχει δρόμος ακόμα για να περπατήσω .Θα πάρω αυτά τα σπασμένα φτερά και θα με δεις να πετώ πάνω στον ουρανό… Θα είμαι εδώ, προσπαθώντας να βρω αυτό που χρειάζομαι για τη δική μου ελευθερία και θα έχω πάντα χώρο στη καρδιά μου , μήπως μια μέρα σε βρω…
Δαμηλάκη Μαρία ( Γ3)
