Το…απότομο ξεκίνημα του βιβλίου, «Ο Γητευτής των Αλόγων», μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον, απ’ ό,τι θα μπορούσε οποιοδήποτε άλλο βιβλίο. Με αυτή την αρχή ο συγγραφέας κατάφερε να με πείσει να διαβάσω την επόμενη σελίδα, μέχρι να μπορέσω να καταλάβω πλήρως το περιβάλλον και την κατάσταση, στα οποία βρισκόμουν ως αναγνώστης. Επιπλέον, τα αληθινά συναισθήματα και οι ρεαλιστικές καταστάσεις στις οποίες βρίσκονταν οι χαρακτήρες, κατέληξαν στο γεγονός να καταλαβαίνω πλήρως τους περισσότερους χαρακτήρες κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου και να υπάρχει μια συνεχής κλιμάκωση στην αποκάλυψη μικρών χαρακτηριστικών του κάθε προσώπου.
Αυτό το βιβλίο, με μετέφερε σ’ έναν άλλον κόσμο, τον οποίο δεν είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω πριν το διαβάσω . Οι περιγραφές που δίνονται από τον συγγραφέα για τα απερίγραπτα τοπία, τα οποία οι πρωταγωνιστές επισκέπτονταν, μετέφεραν τον αναγνώστη μαζί τους, αλλά από μια άλλη οπτική γωνία. Με αυτόν τον τρόπο γραφής, μου δημιουργήθηκαν ποικίλα συναισθήματα όπως, συγκίνηση, ενθουσιασμός, έκπληξη, χαρά και κυρίως λύπη, αφού η ιστορία του βιβλίου βασίζεται στη διατάραξη της ψυχικής και σωματικής υγείας ενός αναβάτη και του αλόγου του, που υπέστησαν ένα σοβαρό ατύχημα.
Ανάμεσα στις άπειρες σκηνές που περιγράφονταν λεπτομερώς στο βιβλίο, αυτή που ξεχωρίζω είναι η σκηνή του ατυχήματος. Πιστεύω ότι μια τέτοια σκηνή στην οποία εμπλέκονται δύο παιδιά, δύο άλογα και ένας οδηγός φορτηγού, είναι αρκετά δύσκολη να την περιγράψει κάποιος. Αντιθέτως, ο συγγραφέας με εξέπληξε και με τη λιτή, αλλά αρκετά περιγραφική γλώσσα του. Έτσι,κατάφερα να δημιουργήσω πολλές εικόνες, οι οποίες με βοήθησαν στην κατανόηση αυτού του πολύπλοκου γεγονότος. Επιπλέον, μια άλλη σκηνή γεμάτη ευχάριστες εικόνες, είναι αυτή που όλη οικογένεια μαζί με τις δύο φιλοξενούμενές τους, κατευθύνονται προς σε ένα βοσκοτόπι που βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο. Οι εικόνες της φύσης που δίνονται, δημιουργούν ανάμεικτα συναισθήματα,ενώ η αρμονία που περιγράφεται ανάμεσα σε άνθρωπο και φύση είναι μαγευτική!
Το αγαπημένο μου μέρος στο βιβλίο είναι το … τέλος Αν και πολύπλοκο, μου δημιούργησε μια λύτρωση ως αναγνώστη. Πιστεύω, ότι ήταν κάτι που ήρθε πολύ ομαλά και σιγά σιγά δημιουργήθηκε ένα αληθοφανές τέλος. Όμως, μου δημιούργησε και αίσθημα λύπης, καθώς όλα δείχνουν να φτάνουν στο τέλος τους, είτε είναι ευχάριστο, είτε όχι.
Όσον αφορά τον αγαπημένο μου χαρακτήρα, μου είναι δύσκολο να διαλέξω. Ο ένας είναι ο Τομ, ο οποίος βοήθησε σε πολλές περιπτώσεις τη γυναίκα που αγάπησε και έδειξε να ενδιαφέρεται για το καλό των αγαπημένων του ανθρώπων. Ο άλλος είναι ο Τζο, ο μεγαλύτερος αδερφός και ο ανιψιός του Τομ, που παρά το νεαρό της ηλικίας του, δείχνει τεράστια ωριμότητα και προθυμία να βοηθήσει την οικογένειά του κι αυτούς που έχουν ανάγκη. Πιστεύω, ότι και οι δύο χαρακτήρες έχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ τους, αλλά αυτός που με εντυπωσίασε ήταν ο Τζο, που στάθηκε δίπλα στη φίλη του σε μια δύσκολη στιγμή και βοηθούσε τον θείο του σε καθημερινή βάση.
Πιστεύω ότι το μόνο αρνητικό σε αυτό το βιβλίο είναι το γεγονός, ότι ο συγγραφέας δεν αναλύει περισσότερο τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, προκειμένου να δημιουργήσει ένα οικείο περιβάλλον ανάμεσα στον αναγνώστη και τον χαρακτήρα. Επιπλέον πιστεύω, ότι η αρχή είναι κάπως δυσκολονόητη και παρόλο που προσωπικά μου κέντρισε το ενδιαφέρον, κάποιοι αναγνώστες πιθανόν να αποθαρρύνονταν να συνεχίσουν, θεωρώντας τη βαρετή. Αλλά εγώ θα τους συμβούλευα το αντίθετο, καθώς το βιβλίο αποκτά πολύ ενδιαφέρον.
Ο μόνος χαρακτήρας ο οποίος με ενόχλησε κι έδειξε να δυσκολεύει τη ροή της καθημερινότητας και της προσαρμογής των δύο πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, ήταν η Νταϊάν, η οικογενειάρχης γυναίκα που αναγκάστηκε να φιλοξενήσει δύο αγνώστους παρά την θέλησή της. Επίσης, ήταν αρκετά ανταγωνιστική απέναντι στην Άννυ, αλλά τελικά η συμπεριφορά της αιτιολογήθηκε.
Με εξαίρεση τις μικρές λεπτομέρειες που προαναφέρθηκαν, δεν θα άλλαζα τίποτα σε αυτό το πρωτοφανές βιβλίο! Το τέλος με ικανοποιεί πλήρως και δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι που θα μπορέσει να το αντικαταστήσει.
Κουμάνταρο Δέσποινα (Γ΄2)
