Το βιβλίο που διάβασα έχει τίτλο » Μπανταουί 1 Ένα παιδί από την έρημο «είναι του
συγγραφέα Μοχέντ Αλτράντ και η μετάφραση της Τίνας Πλυτά. Το είδος του βιβλίου ανήκει στην λογοτεχνία για παιδιά & νέους ( εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ)
Είναι εξαιρετικό βιβλίο, που με εντυπωσίασε τόσο, ώστε να θέλω να το διαβάσω, ξανά και ξανά, διότι έχει το πλεονέκτημα ότι κάθε φορά που το διαβάζεις έχεις πάντα κάτι καινούριο και διαφορετικό να γνωρίσεις, να νιώσεις, να προβληματιστείς, να σκεφτείς, να αναρωτηθείς, να πιστέψεις… Είναι αστείρευτο!!!
Μιλάει για ένα παιδί προσχολικής ηλικίας, ορφανό από μητέρα και αποδιωγμένο από πατέρα, συγγενείς και περίγυρο, όπως συνήθιζαν στη χώρα του να αντιμετωπίζουν τα παιδιά χωρισμένων γονιών… Η γιαγιά του ήταν εκείνη που ανέλαβε την κηδεμονία του, που όμως ήταν και αντίθετη στα όνειρά του για μάθηση, μια και η ίδια επέμενε ότι έπρεπε να ακολουθήσει το παραδοσιακό επάγγελμα του κτηνοτρόφου, άσχετα εάν το ίδιο το παιδί ένιωθε πως ήθελε να φτάσει αρκετά πιο ψηλά.
Ο αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι φυσικά ο πρωταγωνιστής. Οι χαρακτήρες είναι όλοι πειστικοί. Η διήγηση σε κάνει να νιώθεις ότι συμμετέχεις κι εσύ κατά κάποιο τρόπο στην ιστορία του διηγήματος και είναι ένας από τους λόγους, που σου κρατάει το ενδιαφέρον.
Το σημείο, που μου άρεσε πολύ, ήταν εκεί που άλλαξε το όνομά του…
Αυτό που θα ξεχώριζα είναι ότι δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για το όνειρό του.
Τα συναισθήματα, που μου προκάλεσε ήταν αρχικά θυμός, διότι δεν δέχτηκε ποτέ καμία επιβράβευση από τους δικούς του για τις επιτυχίες του… Κατόπιν χαρά, που πάντα τα κατάφερνε παρ΄ όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια. Γενικότερα, ένιωσα θετικά συναισθήματα μια και ο πρωταγωνιστής βγαίνει πάντα νικητής.
Κάτι όμως που δεν το περίμενα και με παραξένεψε, διότι πίστευα ότι θα είχε διαφορετική εξέλιξη, ήταν ότι τελικά δεν παντρεύτηκε τη γυναίκα που αρχικά συμπάθησε τόσο πολύ.
Το τέλος δεν ήταν όπως το περίμενα και όπως θα το φαντάζονταν οι περισσότεροι αναγνώστες, αλλά αυτό είναι λογικό ,αφού πρόκειται για αληθινή ιστορία, άρα το τέλος δεν είναι προβλεπόμενο.
Σχετικά με τους χαρακτήρες δεν είχα κάποιο πρόβλημα. Ωστόσο μου προξένησε έκπληξη ο τρόπος που αντιμετώπιζαν οι χαρακτήρες τα παιδιά που δεν είχαν γονείς, διότι τα απόδιωχναν αντί να τα στηρίζουν.
Κάτι πολύ σημαντικό, είναι ότι ο συγγραφέας καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο, χωρίς να έχει την τάση να γεμίζει σελίδες για εμπορικούς σκοπούς και ενώ είναι αληθινή ιστορία, έχει επικεντρωθεί μόνο στα σημεία που υπάρχει ουσία…
Θα πρότεινα σε όλους να διαβάσουν αυτό το βιβλίο, ανεξάρτητα από την ηλικία, τον πολιτισμό, την χώρα, το φύλο ή το γνωστικό επίπεδο και τα ενδιαφέροντά τους, διότι πραγματικά δίνει μάθημα ζωής!!!
1.Μπανταουίονομάζονται οι νομαδικές αραβικές φυλές βοσκών δηλ. οι βεδουίνοι , όπως τους ονομάζουμε εμείς και η λέξη σημαίνει »άνθρωπος της υπαίθρου».
Βαθμολογία:9,5 στα 10.
Βαγγέλης Παππάς, (Γ2)
