Χίος 29 Ιουλίου 1925
Ο Κρητικός Γιώργης Θεοδωράκης και η Μικρασιάτισσα Ασπασία Πουλάκη φέρνουν στον κόσμο τον Μιχαήλ Θεοδωράκη, έναν άντρα που έμελλε να αφήσει το αποτύπωμά του όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην παγκόσμια μουσική!
Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 2021
Ο δικός μας Μίκης «φεύγει», αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία ιστορία, ένα λαμπρό έργο, μια τεράστια παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές, τα παιδιά και τους εφήβους!
Ο Μίκης Θεοδωράκης πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Χίο, τη Μυτιλήνη, τη Σύρο, τα Ιωάννινα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα του. Από πολύ μικρή ηλικία ανακαλύπτει την αγάπη του για την μουσική, όμως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δρα καταλυτικά πάνω του, ξυπνώντας του το αίσθημα της αντίστασης. Την ίδια αγωνιστικότητα θα δείξει και κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, τρία χρόνια έπειτα από τη μόνιμη εγκατάστασή του στην Αθήνα. Ο εκρηκτικός του χαρακτήρας θα τον οδηγήσει στην εξορία, πρώτα στην Ικαρία και μετά στη Μακρόνησο. Οι πολιτικές του διώξεις όμως δεν θα σταματήσουν το δημιουργικό του έργο, καθώς ακόμα και αυτούς τους τόπους, ο συνθέτης τους μετέτρεψε σε εστίες δημιουργικής έμπνευσης! Το 1953, παντρεύεται και μαζί με τα δύο του παιδιά, μεταβαίνει στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στη μουσική. Το 1958, έρχεται σε επαφή με τον Γιάννη Ρίτσο και μελοποιεί τα πρώτα οχτώ ποιήματα, ενώ το 1999 λαμβάνει το βραβείο “Κόπλεϋ”, για τον καλύτερο μουσικό συνθέτη της χρονιάς. Είναι η εποχή, που ο Μίκης παντρεύει το λαϊκό τραγούδι με την ποίηση του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου και άλλων…Θα γίνει όμως παγκόσμια γνωστός, όταν θα γράψει την μουσική για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, «Ζορμπάς». Οι πολιτικές εξελίξεις τη δεκαετία του ’60 και η Χούντα των συνταγματαρχών δεν θα τον αφήσουν ανεπηρέαστο! Με έντονο, λοιπόν, το αίσθημα του θάρρους και της υπεράσπισης των «πιστεύω» του, θα διωχθεί, θα συλληφθεί και θα εξοριστεί για άλλη μια φορά. Μετά από διεθνή κατακραυγή, το 1970 θα του δοθεί αμνηστία και εκείνος από το εξωτερικό, θα συνεχίσει των αγώνα του, όντας πλέον σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα! Η Μεταπολίτευση θα τον βρει ελεύθερο. Πολλά από τα έργα που έγραψε κατά την διάρκεια της επταετίας, θα εκδοθούν, και ο ίδιος, νιώθοντας ηθικό χρέος του, τόσο απέναντι στην πατρίδα του, όσο και απέναντι στους ανθρώπους, θα ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική. Εξήντα χρόνια καριέρας συνοψίζονται σε πάνω από 1000 τραγούδια, συμφωνικά έργα, όπερες, ορατόρια, μουσική για μουσικά έργα και κινηματογράφο!
Πέρα όμως από τους πολιτικούς του αγώνες, ο Μίκης Θεοδωράκης έβαλε τους στίχους των ποιητών μας στο στόμα όλων μας. Δεν υπάρχει παιδί που να μην συγκινηθεί, τραγουδώντας το « Ένα το χελιδόνι» και το «Της δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», αγνοώντας πολλές φορές ότι αυτό που τραγουδά είναι Ελύτης! Μάλιστα κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί αυτά τα ποιήματα με διαφορετική μουσική. Σε όλη του τη πορεία υπερασπίστηκε με σθένος και αφοσίωση την τέχνη του, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απευθυνόμενος στους νέους, τούς παρότρυνε να βάζουν στόχους και να τους κυνηγούν, να έχουν οράματα και να αγωνίζονται γι αυτά! Υπήρξε πατριώτης μέσα κι έξω από τα σύνορα της χώρας, αψηφώντας τους «κινδύνους», ενώ παράλληλα είχε ένα κύρος, συνοδευόμενο από μιαν υπέρμετρη ζεστασιά! Ήταν άνθρωπος γλυκός, προσιτός, ορθώνοντας το ανάστημά του όπου και όταν έπρεπε!
Ακόμα και στο τελευταίο του «ταξίδι», κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες κάθε γενιάς. Η Ελλάδα αποχαιρέτησε τον Μίκη με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι και ένα στίχο στα χείλη… Θα ζει για πάντα στις μνήμες και στις καρδιές των ανθρώπων! Και όπως έχει πει και ο ίδιος, σε άλλη περίσταση,
« Αγαπητέ Μίκη, μας άφησες και είναι από τις λίγες φορές που δεν συμφωνούμε μαζί σου»
Νεφέλη Μωυσιάδη (Β2΄)
