Υπάρχουν δεκάδες Ελληνίδες γυναίκες, οι οποίες με τις ιδέες και το θάρρος τους, πρωτοπόρησαν στους τομείς τους, αψήφησαν τον συντηρητισμό και τους περιορισμούς της εποχής τους και διεκδίκησαν τη κοινωνική θέση που ήθελαν οι ίδιες και όχι αυτή που όριζε το κατεστημένο. Με αφορμή, λοιπόν, την 8η Μαρτίου, που έχει καθιερωθεί ως μέρα τιμής για τις γυναίκες όλου του κόσμου που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο, θα ήθελα να αναφερθώ ενδεικτικά σε τρεις από αυτές˙ την Αμαλία Φλέμινγκ, την Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ και την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, οι οποίες μάλιστα αποτελούν πρότυπα για πολλές γυναίκες.
Αμαλία Φλέμινγκ (1912-1986)
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι και το Λονδίνο. Ανέπτυξε αντιστασιακή δράση κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ενώ το 1946 ξεκίνησε τη συνεργασία της με τον Νομπελίστα μικροβιολόγο Alexander Fleming, τον οποίο και παντρεύτηκε. Ανέλαβε το 1949 τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση, η οποία οδήγησε στη φυλάκισή της, το 1971. Καταδικάστηκε από ένα έκτακτο στρατοδικείο και της αφαιρέθηκε η Ελληνική υπηκοότητα. Έτσι, κατέφυγε στο Λονδίνο μέχρι την Μεταπολίτευση. Σε όλη της τη ζωή ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη, ενώ εκλέχθηκε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει το όραμά της, τη δημιουργία ενός Ιδρύματος Βιοϊατρικών Επιστημών που να φέρει το όνομα του συζύγου, να γίνεται πραγματικότητα.
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ (1926 – )
Γεννήθηκε το 1926 στα προσφυγικά του Βύρωνα και από 14 ετών αγωνίστηκε στις πρώτες γραμμές της αντίστασης, καθώς πίστευε ακράδαντα ότι «είναι προτιμότερο να πεθαίνεις όρθιος παρά να ζεις γονατιστός». Με όπλο την αγάπη της για τα γράμματα και τη σκληρή της δουλειά σπούδασε στην Αθήνα και στο Παρίσι και ειδικεύτηκε στη μελέτη του κόσμου της χριστιανικής Ανατολής, και ειδικότερα του κράτους και της κοινωνίας του Βυζαντίου. Το 1967 έγινε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και το 1976 εκλέχτηκε η πρώτη γυναίκα Πρύτανης, στα 700 χρόνια ιστορίας του ίδιου πανεπιστημίου. Είναι επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και επίτιμη πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών. Θεωρείται μια από τις πλέον εξέχουσες πανεπιστημιακές και πνευματικές προσωπικότητες του τόπου μας, που τιμούν πραγματικά την πατρίδα μας εντός και εκτός των συνόρων της.
Κατερίνα Σακελλαροπούλου (1956- )
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1956. Το 1964 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα και το 1974 εισήχθη στη Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία έλαβε το πτυχίο της το 1978. Διορίστηκε εισηγήτρια στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το 1982. Κατά τη διάρκεια της θητείας της χειρίστηκε υποθέσεις με θέματα την εκπαίδευση, τη δημόσια διοίκηση και το δίκαιο του περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα έχει συγγράψει σειρά άρθρων και μελετών σχετικών με ζητήματα Συνταγματικού Δικαίου και Δικαίου του Περιβάλλοντος. Τον Οκτώβριο του 2018 εκλέχθηκε Πρόεδρος του Δικαστηρίου, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 2020, οπότε και εξελέγη από την Βουλή των Ελλήνων ως η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας με 261 ψήφους επί συνόλου 300.
Με οδηγό, λοιπόν, τη ζωή και το έργο αυτών των γυναικών, όπως και τόσων άλλων Ελληνίδων, οι οποίες δεν είναι απαραίτητο να έχουν γραφτεί στους τίτλους των εφημερίδων ή να έχουν γίνει πρώτη είδηση, εύχομαι να εμπνευστούμε όλες εμείς οι νέες κοπέλες και να προσπαθούμε με ασίγαστο πείσμα και θέληση να κατακτήσουμε τους στόχους μας, όσο υψηλοί κι αν είναι!
Νεφέλη Μωυσιάδη (Β2)
