Μέσα από τα μάτια ενός 12χρονου.

Το καλοκαίρι του 2015 βρέθηκα (λόγω της δουλειάς του πατέρα μου) στην Ειδομένη στο χώρο που συγκεντρώνονταν οι πρόσφυγες για να περάσουν τα σύνορα. Τότε ακόμα ο χώρος ήταν ανοργάνωτος και επικρατούσε ένα χάος.

Φθάσαμε αρκετα πρωί και αντικρύσαμε χιλιάδες ανθρώπους να κοιμούνται, οι περισσότεροι, κατάχαμα σκεπασμένοι με σακούλες γιατί ο καιρός ήταν βροχερός. Μάλιστα βρήκαμε κάποια καραβάνια στο δρόμο να καταφθάνουν.

Αυτά που είδα και άκουσα εκείνη την ημέρα θα τα θυμάμαι για όλη μου την ζωή. Είδα ανθρώπους τραυματίες από τον πόλεμο με πατερίτσες και κάποιον που τον κουβαλούσαν οι δικοί του στην πλάτη. Γνώρισα  έναν κύριο τον Μαχετ που είχε 6 παιδιά και τα 4 είχαν τυφλωθεί από τους βομβαρδισμούς. Μας έλεγε ότι καθώς πήγε να αγοράσει τσιγάρα από το περίπτερο εκείνο ανατινάχθηκε μπροστά του.  Γνώρισα και μια κυρία την Ελίζαμπετ που, ενώ μιλούσαμε, την πήραν τηλέφωνο από την Συρία και της είπαν ότι το παιδί της που ήταν φοιτητής ανατινάχθηκε στο σπίτι του. Άρχισε να κλαίει και να φωνάζει ασταμάτητα. Να μην μιλήσουμε για τα παιδάκια που έχαναν μέσα στο χαμό τους δικούς τους.

Οι συνθήκες διαβίωσης αυτών των ανθρώπων ήταν άθλιες και η στεναχώρια που τους περιέβαλλε ήταν μεγάλη. Ανθρωποι οι οποίοι ήθελαν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης κάποιων που ήθελαν απλώς να βγάλουν κέρδος. Υπήρχε για παράδειγμα μία καντίνα που τους πουλούσε 5 ευρώ τις τηγανιτές πατάτες με κέτσαπ και λίγο ψωμί.

Την δεύτερη φορά που πήγα μετά από 1 εβδομάδα είχαν έρθει διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις και πρόσφεραν ό,τι μπορούσαν. Όμως και πάλι δεν έφθαναν. Ο αριθμός των πούλμαν συνεχώς αυξάνονταν και οι γειτονικές χώρες έκλειναν τα σύνορά τους.

Δεν ξέρω τι πρέπει να πω για να κλείσω αυτό το άρθρο παρά μόνο ότι εύχομαι όλοι αυτοί οι άνθρωποι να βρουν κάποτε την ηρεμία που αναζητούν.

Σωτηρης Αθανασιου (Α1)