λέξεις: Στέλλα Στριμπίνου
«Είχα ένα όνειρο…» έλεγα κάποτε
Μα σαν τρίμματα το πήρε ο αέρας
Από παιδί μου ‘λέγαν πάντα να ελπίζω,
Γιατί η ελπίδα πεθαίνει, τάχα, τελευταία.
Περιπλανήθηκα κι εγώ στον κόσμο των ονείρων
Δίχως να ξέρω πώς θα πέσω απότομα.
«Είχα ένα όνειρο…» έλεγα κι έκλαιγα
Γιατί θρηνούσα λες και ζήταγα πολλά…
Δεν ήθελα δα και τόσο πολλά,
Μονάχα να χάνομαι στου κόσμου τα βιβλία.
Κι όλοι με κοιτούσαν λες και ήτανε παράλογο,
Το όναρ που κρατούσα στα κρυφά.
«Είχα ένα όνειρο…» σε τούτη εδώ την κοινωνία,
Μα κανείς δεν με άφησε να πάω, τελικά, μπροστά.
Και σα δεσμώτης, με τα χέρια μου σφιχτά
Από το σπήλαιο δεν μπόρεσα να δραπετεύσω.
Και τώρα που το τέλος είναι πια κοντά
«Είχα ένα όνειρο…» θα λέω από παλιά!
