της Ιωάννας Παπαβασιλείου
Κυριακή. 30, Μαρτίου 2025 (βρέχει)
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Δεν σου το λέω συχνά. Ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Ακόμα και σ´ εσένα που γνωρίζεις τα πιο βαθιά μου μυστικά. Πολλές φορές, όμως, όσο κι αν δεν θέλω, όσο κι αν αντιστέκομαι, τον έλεγχο των πράξεων μου δεν τον έχω εγώ, αλλά κάποιος άλλος, κάποιος πιο δυνατός, κάποιος πιο πονηρός.
Σκέψεις!
Σκέψεις γυρνάνε μέσα στο μυαλό μου. Χορεύουν αδιάκοπα, σ´ έναν χορό που μόνο εγώ μπορώ να τερματίσω. Μα όσο καθυστερώ να βάλω αυτό το τέλος στις αλλεπάλληλες αυτές σκέψεις, αυτός, γίνεται πιο ισχυρός. Κάθε σημείο του σώματος μου αποκτά μια κλωστή. Μια κλωστή που συνδέεται με τον ειδικό μηχανισμό που χρησιμοποιεί ο μαριονετίστας και ελέγχει κάθε κίνηση μου. Οδηγός, χειριστής, μαριονετίστας, όπως θες πες τον, εγώ θα τον πω φόβο. Ναι, όσο δυνατός κι αν φαίνομαι, πολλές φορές παραδίνομαι στην δύναμη του, δύσκολα τον ανταγωνίζεται κανείς. Δύσκολα νικά κανείς αυτή τη διαρκή μάχη μαζί του.
Και τι να κάνω; Να τον αγνοήσω; Να προσποιηθώ ότι δεν είναι εκεί κάθε στιγμή, κάθε λεπτό που περνάει; Να αδιαφορήσω που καραδοκεί περιμένοντας πότε θα αφεθώ, θα ξεχαστώ, και θα έχει την ευκαιρία να με ξανακυριεύσει; Όχι, πρέπει να το χειριστώ διαφορετικά. Δεν μπορώ να τον εμποδίσω να εμφανιστεί, μπορώ όμως να τον εμποδίσω να με επηρεάσει. Μπορώ να φτιάξω μια ειδική άμυνα, όπως το ανοσοποιητικό, μόλις ανιχνεύω τον κίνδυνο, επιτίθεμαι.
Και πώς το κάνω αυτό; Δουλεύω με τον εαυτό μου. Κάνω ό, τι περνάει από το χέρι μου για να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Αν είμαι ευχαριστημένος με εμένα και γνωρίζω καλά τι ακριβώς είμαι, κανείς φόβος δεν μπορεί να με επηρεάσει. Ο φόβος δημιουργείται από τις δικές μου ανασφάλειες. Οπότε ο καλύτερος τρόπος να τον εξαφανίσω, είναι να εξαφανίσω κι αυτές.
