των μαθητών Βασούλας Λάμπρου, Πένυς Μαντέλλου, Βασιλείου Ρήνα, και Νικολίνας Χαντζιάρα

Ο όρος «Επιτροπή» μπορεί να σημαίνει τόσο τους 28 επιτρόπους (ένας επίτροπος για καθένα από τα 28 κράτη-μέλη) όσο και τον ίδιο τον θεσμό.

Ιδρύθηκε το 1951 και εδρεύει στις Βρυξέλλες, έχοντας αντιπροσωπείες σε όλες τις χώρες της Ένωσης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει το δικαίωμα της πρωτοβουλίας, μπορεί δηλαδή να υποβάλει νομοσχέδια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (το οποίο αντιπροσωπεύει τους πολίτες της Ε.Ε., και εκλέγεται από αυτούς) και το Συμβούλιο της Ε.Ε. (αντιπροσωπεύει τα κράτη μέλη). Αυτό γίνεται για θέματα που δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν σε εθνικό, περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο.

Προτείνει νόμους είτε με σκοπό την εκπλήρωση υποχρεώσεων της Ε.Ε., είτε διότι ένα άλλο ευρωπαϊκό θεσμικό όργανο της το ζήτησε. Από τον Απρίλιο του 2012, οι πολίτες της Ε.Ε. έχουν το δικαίωμα να ζητούν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προτείνει νόμους (Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών). Πριν υποβληθούν οι προτάσεις, γίνονται συζητήσεις ώστε να γίνουν σαφείς οι απόψεις των ενδιαφερόμενων μερών. Μετά τη θέσπιση ενός νόμου της Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μεριμνά για την ορθή εφαρμογή του απ” όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης.

Η Επιτροπή αποτελείται από τμήματα και υπηρεσίες, τα οποία ονομάζονται «Γενικές Διευθύνσεις (ΓΔ)».

Διατελέσαντες Πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Walter Hallstein (Βάλτερ Χάλσταϊν)

Η κινητήρια δύναμη για την ταχεία Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Ο Walter Hallstein (1901-1982) ήταν Γερμανός ακαδημαϊκός, διπλωμάτης και πολιτικός, ο πρώτος πρόεδρος (από το 1958 έως το 1967) της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, η οποία επρόκειτο αργότερα να γίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πηγή: CVCE, Walter Hallstein, Copyright: (c) Centre Virtuel de la Connaissance sur l’Europe (CVCE). Φωτο: Photo European Parliament.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου υπηρέτησε ως αξιωματικός του στρατού στη Γαλλία και έπειτα συνελήφθη από τα αμερικανικά στρατεύματα, επέστρεψε στη Γερμανία, όπου και κέρδισε σημαντικότατη θέση στο γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών. Ωστόσο, μετά από σύγκρουση με το Γάλλο πρόεδρο Charles de Gaulle, παραιτήθηκε και έγινε μέλος του κοινοβουλίου.

Όντας φανατικός υποστηρικτής της Ομοσπονδιακής Ευρώπης, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, συγκρουόμενος με τον Υπουργό Οικονομικών Ludwig Erhard, σχετικά με την πορεία της. Πράγματι, οι απόψεις διίσταντο σχετικά με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ο Hallstein υποστήριζε τη «συνταγματική ολοκλήρωση», με βάση την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. Γνωρίζοντας ακόμη την ανάγκη της Γερμανίας για εξαγωγές, πίστευε ότι η θεσμική ολοκλήρωσή του θα προωθήσει τα γερμανικά συμφέροντα, ανοίγοντας την υπόλοιπη Ευρώπη στις γερμανικές εξαγωγές. Αντιθέτως, ο Erhard και το Υπουργείο Οικονομικών ήταν κατά της Ομοσπονδιακής αυτής λύσης, ευνοώντας τη διακυβερνητική οικονομική συνεργασία.

Τα καθήκοντα της Επιτροπής Hallstein ήταν: η εφαρμογή μιας τελωνειακής ένωσης και τις τέσσερις ελευθερίες (ελεύθερη διακίνηση αγαθών, κεφαλαίων, υπηρεσιών και ανθρώπων), καθώς και κοινές πολιτικές για τον ανταγωνισμό, το εμπόριο, τις μεταφορές και τη γεωργία.

Ανταγωνιστικά οράματα για την Ευρώπη

Αν και το όραμα του Hallstein για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη ήταν σαφές, η συνθήκη ΕΟΚ άφησε πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Οι απόψεις ποικίλουν σχετικά με το αν μια κοινή αγορά θα μπορούσε να πετύχει χωρίς κοινή οικονομική πολιτική, τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αν ο τελικός στόχος πρέπει να είναι μια πολιτική ένωση, με την έννοια του «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».

Όταν ο Hallstein έφυγε από την Επιτροπή στα τέλη του 1967, ήταν 68 ετών. Και τότε όμως συνέχισε το έργο του για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, προωθώντας το όραμά του για τις «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης».

Jean Rey (Ζαν Ρέϊ)

Ο Jean Rey (1902-1983) ήταν βέλγος δικηγόρος και φιλελεύθερος πολιτικός (είχε ενταχθεί στο κόμμα των Φιλελευθέρων), ο δεύτερος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πηγή: EC Audiovisual Service, Jean Rey, Copyright: (c) EC Audiovisual Service. Κωδικός: P-008897/00-3.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο βρισκόταν αιχμάλωτος σε ναζιστικό στρατόπεδο, εργάστηκε για την ομοσπονδοποίηση του Βελγίου.

Όντας Υπουργός Ανασυγκρότησης και έπειτα Υπουργός Οικονομίας, ασχολήθηκε με την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα, καθώς επίσης συνέβαλε και στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ατομικής Ενέργειας. Ως φεντεραλιστής, ανέλαβε να ενισχύσει τα κοινοτικά όργανα και απέκτησε πολλές αρμοδιότητες για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του, επέβλεψε την ολοκλήρωση της τελωνειακής ένωσης (1968).

Το 1970, ο Rey κέρδισε την υποστήριξη των Ευρωπαϊκών Κυβερνήσεων για να δώσει τους ίδιους τους πόρους της Κοινότητας. Αυτό σήμαινε ότι η ΕΟΚ δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τις συνεισφορές των κρατών μελών, αλλά και από έσοδα από δασμούς και εισφορές για τα γεωργικά προϊόντα από χώρες εκτός της Κοινότητας.

Franco Maria Malfati (Φράνκο Μαρία Μαλφάτι)

Πηγή: Wikipedia, πορτραίτο του Franco Maria Malfati.

Ο Franco Maria Malfati (1927-1991), ήταν Ιταλός πολιτικός και ο τρίτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1970-1972). Ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Χριστιανικής Δημοκρατίας. Υπηρέτησε ως Υπουργός Εξωτερικών, Οικονομικών, Βιομηχανίας, Κρατικών Συναλλαγών, mail και Τηλεπικοινωνιών. Η Επιτροπή Malfati ξεκίνησε από την αρχή τη διαδικασία ολοκλήρωσης. Επίσης, εκείνη την εποχή άρχισε να αναπτύσσεται η πολιτική και η νομισματική συνεργασία και η διεύρυνση των συζητήσεων ανάμεσα σε διάφορες χώρες. Ο Franco Maria Malfati παραιτήθηκε από τη θέση του προέδρου το 1972.

Sicco Mansholt (Σίκο Μάνσχολτ)

Ο Σίκο Μάνσχολτ (13 Σεπτεμβρίου 1908 Ulrum, Γκρόνιγκεν – 30 Ιουνίου 1995, Wapserveen, Drenthe) ήταν ο τέταρτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής 1972 – 1973. Ήταν ο Ευρωπαίος Επίτροπος για τη Γεωργία από το 1958 μέχρι το 1972.

Πηγή: CVCE, Sicco Mansholt. Copyright: (c) Centre Virtuel de la Connaissance sur l’Europe (CVCE), Φωτο: European Commission Audiovisual Library.

Ό Μάνσχολτ προήλθε από την οικογένεια ενός σοσιαλιστικού αγρότη στην ολλανδική επαρχία του Groningen. Η μητέρα του, Wabien Andreae, κόρη ενός δικαστή στο Heerenveen, ήταν μία από τις πρώτες γυναίκες που είχαν σπουδάσει Πολιτικές Επιστήμες.

Το 1958 έγινε ένας από τους Επιτρόπους της νέας Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ήταν Επίτροπος για τη Γεωργία, τον εκσυγχρονισμό της Ευρωπαϊκής γεωργίας και Αντιπρόεδρος του ιδρύματος. Έγινε Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις 22 Μαρτίου 1972 (Επιτροπής του Mansholt) και συνέχισε σε εκείνη την θέση μέχρι τις 5 Ιανουαρίου 1973.

François-Xavier Ortoli (Φρανσουά-Ξαβιέ Ορτολί)

Ο François-Xavier Ortoli ήταν Γάλλος γκωλιστής πολιτικός και επιχειρηματίας.

Πηγή: EC Audiovisual Service, François-Xavier Ortoli, Copyright: (c) EC Audiovisual Service. Κωδικός: P-008974/00-1.

Γεννήθηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1925 και υπηρέτησε σε διάφορα Υπουργεία κατά την κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Ζακ Μορίς Κουβ ντε Μιρβίλ, (1968-69) μεταξύ των οποίων και στο Υπουργείο Οικονομικών. Ακόμη υπηρέτησε στις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και βραβεύτηκε με αρκετά μετάλλια. Ήταν Κοινοτικός Επίτροπος της Γαλλίας από το 1973 ως το 1985 και από το 1973 ως το 1977 ως Επικεφαλής της Επιτροπής Ορτολί, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν). Τον διαδέχθηκε στην προεδρία της Κομισιόν ο Ρόι Τζένκινς.

Στη συνέχεια ανέλαβε διάφορα επιχειρηματικά αξιώματα και έπειτα διευθυντής της «Τοτάλ». Πέθανε στις 30 Νοεμβρίου του 2007.

Roy Jenkins (Ρόι Τζένκινς)

Γιος Ουαλού ανθρακωρύχου ο οποίος αργότερα έγινε συνδικαλιστής και βουλευτής του Εργατικού κόμματος. Ο Roy Jenkins διακρίθηκε για τις υπηρεσίες του κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εξελέγη στο Κοινοβούλιο ως βουλευτής του Εργατικού κόμματος το 1948 και υπηρέτησε σε διάφορες σημαντικές θέσεις στην πρώτη κυβέρνηση του Harold Wilson.

Πηγή: BBC Radio 4, Roy Jenkins, Copyright: (c) BBC.

Μετά τις γενικές εκλογές του 1964, ο Jenkins διορίστηκε Yπουργός Αεροπορίας. Τον Ιανουάριο του 1965 ο Patrick Gordon Walker παραιτήθηκε από υπουργός Εξωτερικών και έτσι ο Wilson προσφέρει στον Jenkins το Υπουργείο Παιδείας και Επιστημών. Ωστόσο, αυτός αρνήθηκε, προτιμώντας να μείνει στην Αεροπορία.

Ο κύριος σκοπός της επιτροπής του Jenkins ήταν η ανάπτυξη της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1977, η οποία ξεκίνησε το 1979 ως Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα, πρόδρομος του ενιαίου νομίσματος ή ευρώ. Ο Πρόεδρος Jenkins ήταν η πρώτος Πρόεδρος ο οποίος παραβρέθηκε σε σύνοδο κορυφής του G8, εξ ονόματος της Κοινότητας. Ο Jenkins παρέμεινε στις Βρυξέλλες μέχρι το 1981, σχεδιάζοντας τις πολιτικές αλλαγές στο Ηνωμένο Βασίλειο από εκεί.

To 1978 έλαβε τιμητικό τίτλο (Doctor of Laws) από το Πανεπιστήμιο του Bath.

Ο Jenkins έγραψε 19 βιβλία, συμπεριλαμβανομένων μιας βιογραφίας του Gladstone (1995), η οποία κέρδισε, το 1995, το βραβείο Whitbread και την πολυδιαφημισμένη βιογραφία του Winston Churchill (2001). Ο επίσημος βιογράφος του, Andrew Adonis (Βαρώνος Adonis), έμελλε να τελειώσει τη βιογραφία του Churchill καθώς ο Jenkins δεν επέζησε από την εγχείρηση καρδιάς στην οποία υποβλήθηκε προς το τέλος της συγγραφής της. Η κόρη του Τσώρτσιλ, Lady Mary Soames, πίστευε ότι η βιογραφία του πατέρα της από τον Jenkins ήταν η καλύτερη διαθέσιμη.

Gaston Thorn (Γκάστον Θορν)

Πηγή: RTL. Φωτο: Gaston Thorn (1980) (c) CE/ Christian Lambiotte. Copyright: (c) Archives RTL.

Ο Gaston Thorn, πολιτικός από το Λουξεμβούργο, ήταν Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 1981 έως το 1985. Υπήρξε Υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου του Λουξεμβούργου από το 1969-1980, πρωθυπουργός από το 1974-1979 και Υπουργός των Οικονομικών από το 1977-1980. Υπήρξε επίσης μέλος του Ευρωπαϊκόυ Κοινοβουλίου από το 1959-1969. Το 1980 επιλέχτηκε ως Πρόεδρος της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, παίρνοντας τη θέση του Roy Jenkins. Αν και δεν θεωρήθηκε πολύ ισχυρός Πρόεδρος της Επιτροπής, κατά τη διάρκεια της περιόδου απασχόλησής του η Επιτροπή συνέχισε να επεκτείνει τη δύναμή της εις βάρος των εθνικών κυβερνήσεων των μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Jacques Delors (Ζακ Ντελόρ)

Πηγή: Pro Europa (French Edition). Φωτο: Jacques Delors. Copyright: Pro Europa.

O Jacques Delors είναι Γάλλος πολιτικός που υπήρξε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν). Εργάστηκε στην Τράπεζα της Γαλλίας, υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και ευρωβουλευτής. Τη χρονική περίοδο 1969-1972 ήταν Σύμβουλος του γκωλικού Γάλλου πρωθυπουργού Σαμπάν – Ντελμάς. Στη συνέχεια προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Το 1981 έγινε Υπουργός Οικονομικών. Είναι από τους πρωτεργάτες του σχεδίου της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αξιόλογος οικονομολόγος με εκμοντερνιστικές τάσεις. Εργάζεται συνεχώς μέσω του Ινστιτούτου Jacques Delors – Notre Europe. Από το 1985 μέχρι το 1995 διετέλεσε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Jacques Santer (Ζακ Σαντέρ)

Πηγή: CVCE. Φωτο: Jacques Santer του Christian Lambiotte. Médiathèque Commission européenne. Copyright: (c) Union européenne

Ο Jacques Santer ήταν πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το 1995 – 1999 και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους θεμελιωτές της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, αλλά και εκ των πρωτοστατών της εμβάθυνσης της Ένωσης με την υιοθέτηση οικονομικού και πολιτικού πυλώνα που θα συμπληρώνουν το νομισματικό. Στις 15 Μαρτίου του 1999, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παραιτήθηκε, υπακούοντας στη λαϊκή απαίτηση της Ε.Ε. και μετά από βαριές κατηγορίες για διαφθορά, σκάνδαλα και νεποτισμό. Επικεφαλής ήταν ο πρώην πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Ζακ Σαντέρ, χάρη στον οποίο η  επιτροπή έμεινε στην ιστορία ως «Κομισιόν Σαντέρ».

Manuel Marín González (Μανουέλ Μαρίν Γκονζάλεζ)

Ο Manuel Marín, Ισπανός πολιτικός, γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1949. Έχει σπουδάσει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Complutense της Μαδρίτης.

Πηγή: Alumni Association – College of Europe. Φωτο: Manuel Marín. Copyright: (c) Alumni Association – College of Europe.

Η σχέση του με την πολιτική ξεκινά το 1974 όπου και ήταν μέλος στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας. Τα έτη 1977, 1979 και 1982 εκλέγεται ως αντιπρόσωπος στο Ισπανικό Κογκρέσο, ως μέλος των Εξωτερικών Υποθέσεων και της Άμυνας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του δείχνει ενδιαφέρον για τις Ευρωπαϊκές Υποθέσεις και γίνεται μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης στις 1 Ιανουαρίου του 1978.

Ύστερα από τη νίκη του στις εκλογές του 1982 εμφανίζεται ως Υφυπουργός, κάνοντας διαπραγματεύσεις σχετικά με τις σχέσεις των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και της Ισπανίας, για την εισαγωγή της Ισπανίας σ’ αυτές. Από την 1η Ιανουαρίου λοιπόν, η Ισπανία εντάσσεται στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και ο Μαρίν ορίζεται ως κύριο μέλος της Ισπανίας από την Επιτροπή. Από το 1989 έως το 1992 διορίζεται ως Αντιπρόεδρος έχοντας στην κατοχή του ένα χαρτοφυλάκιο για την ανάπτυξη και την Κοινή Αλιευτική Πολιτική όπου και ταξίδεψε στην Αφρική μιας και ο ίδιος έδειχνε ενδιαφέρον για αυτό το είδος ανάπτυξης. Ξαναδιορίζεται από το 1993 μέχρι το 1994 ως υπεύθυνος για την ανάπτυξη και συνεργασία των οικονομικών σχέσεων με τις χώρες τις νότιας Μεσογείου, της Λατινικής Αμερικής, της Ασίας, της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού.

Η τελευταία του θητεία στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήταν από το 1995 έως και το 1999. Πλέον ήταν υπεύθυνος για τις Εξωτερικές σχέσεις με τις χώρες της νότιας Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας. Κατά τη διάρκεια αυτής του της θητείας συνάντησε αρκετές δυσκολίες και αρκετές φορές έγιναν καταγγελίες εις βάρος του χωρίς όμως να κατηγορηθεί για απάτη και ανικανότητα.

Με την έξοδο του από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιστρέφει στην Ισπανία όπου και εκλέγεται στις γενικές εκλογές του 2000 και του 2004. Πλέον είναι μέλος της Παγκόσμιας Επιτροπής για τη Διεθνή Μετανάστευση.

Romano Prodi (Ρομάνο Πρόντι)

Ο Ρομάνο Πρόντι γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1939. Σπούδασε στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και συνέχισε τις σπουδές του στο London School of Economics. Εκλέγεται καθηγητής βιομηχανικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1971 και παραμένει έως το 1999.

Πηγή: επίσημος ιστότοπος του Ρομάνο Πρόντι. Φωτο: Romano Prodi. Copyright: (c) Romano Prodi.

Το 1978 γίνεται Υπουργός Βιομηχανίας για 6 μήνες. Στη συνέχεια παραμένει ενεργός πολιτικός στο κρατικό μηχανισμό, ως διοικητής της κρατικής εταιρείας χαρτοφυλακίου IRI η οποία έχει υπό τον έλεγχό της τις περισσότερες ιταλικές ΔΕΚΟ. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του ηγεσίας έγιναν πολλές φορές έρευνες για σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων, χωρίς όμως να κατηγορηθεί.

Ως πολιτικός αναδείχθηκε όταν το 1995 γίνεται αρχηγός της Κεντροαριστερής Συμμαχίας, κερδίζοντας τις εκλογές και αναλαμβάνοντας χρέη Πρωθυπουργού στην πρώτη αριστερή μεταπολεμική κυβέρνηση της Ιταλίας. Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργικής του θητείας η Ιταλία εισέρχεται στο Ευρώ, μέσω αυστηρών περικοπών στις δαπάνες του κράτους. Εξαιτίας κομματικών διαμαχών, τα μέλη του κόμματος αποσύρουν την υποστήριξή τους στον Πρόντι, ο οποίος αναγκάζεται να παραιτηθεί.

Μετά την πολιτική ήττα του ο Πρόντι εμφανίζεται ξανά με πολιτικά καθήκοντα στις Βρυξέλλες. Διαδέχεται τον Ζακ Σαντέρ ύστερα από ομόφωνη επιλογή και γίνεται πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το έτος 1999. Παραμένει πρόεδρος για τα επόμενα 5 χρόνια, έως το 2004, τα οποία χαρακτηρίζονται από επιτυχίες αλλά και την εισαγωγή 10 χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στη συνέχεια της πολιτικής του καριέρας επιστρέφει στην Ιταλία ως ηγέτης του Συνασπισμού ενάντια στο τότε Πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Παρ’ όλα αυτά όμως το Φεβρουάριο του 2007 υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησης του. Ύστερα από μια σειρά διαδοχικών παραιτήσεων και ήττας του κόμματός του, τον Μάρτιο του 2008 αποχωρεί οριστικά από την πολιτική σκηνή της Ιταλίας.

José Manuel Barroso (Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο)

Πηγή: Italian Chamber of Commerce in Hong Kong & Macao. Φωτο: José Manuel Barroso. Copyright: (c) Italian Chamber of Commerce in Hong Kong & Macao.

Ο José Manuel Barroso, γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου 1956 στη Λισαβόνα. Σπούδασε στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου της Λισαβόνας και στο τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Γενεύης. Όσον αφορά την θέση του στην πολιτική ζωή της Πορτογαλίας, εκλέγεται το 1995 στη συνέλευση της Δημοκρατίας σαν εκπρόσωπος της Λισαβόνας, όπου και γίνεται πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων. Στις 6 Απριλίου 2002 εκλέγεται πρωθυπουργός της χώρας του. Αντιμετωπίζει όμως μεγάλο έλλειμμα στον προϋπολογισμό και ύστερα από δύσκολες αποφάσεις εγκρίνει διαδοχικές μεταρρυθμίσεις. Η εμφάνιση του στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται τον Ιούλιο του 2004 και παραμένει πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έως σήμερα.