Ένας ήρωας στη γειτονιά του σχολείου μας!
“Όταν είσαι πυροσβέστης προτάσσεται το καθήκον και η ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου έναντι του ατομικού»
Συνέντευξη: Ανδρουλάκη Κάτρα- Α1, Βιρβίλη Δήμητρα- Β2, Κυρίτσος Στέλιος -Β1.
Ο Άγγελος Μπαρμπαγιάννης διατελούσε χρέη Ανθυποπυραγού- Υποδιοικητή της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Χίου στη μεγάλη φωτιά που ξέσπασε στο νησί της Χίου στις 28 Ιουλίου 1999. Αγωνίστηκε με αυτοθυσία για το νησί και τους συναδέλφους του.
Η πυρκαγιά στην περιοχή ξεκίνησε μετά τις τρεις το μεσημέρι, πιθανά από καλώδια της ΔΕΗ, αν και στην περιοχή ακούστηκαν και καταγγελίες για εμπρησμό με στόχο την εξασφάλιση βοσκότοπων. Λόγω των ισχυρών ανέμων (εφτά με οχτώ μποφόρ) επεκτάθηκε γρήγορα σε χορτολιβαδικές εκτάσεις.
Σε αυτή την πυρκαγιά στα βουνά της Αμανής, δύο νέα παιδιά, εποχικοί δασοπυροσβέστες, οι Γιάννα Τασσοπούλου και Σταύρος Καρβουνιάρης, έχασαν τη ζωή τους… και ο ίδιος σημαδεύτηκε στην ψυχή και στο σώμα από αυτή την πυρκαγιά.
Συναντήσαμε τον ήρωα και συζητήσαμε μαζί του…
Πώς εξελίχθηκε το σκηνικό;
Εξελίχθηκε μια δασική πυρκαγιά στις 28 Ιουλίου 1999 στη Χίο όπου εκεί υπηρετούσα ως Υποδιοικητής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Μετά την πρωινή βάρδια και ενώ είχα σχολάσει δέχτηκα ένα τηλεφώνημα στο σπίτι για πυρκαγιά στη Βόρεια Χίο. Πήγαμε στις Τρύπες και στου Μελανιού (ιδιαίτερα γνωστό χωριό για τη σφαγή των Χιωτών από τους Τούρκους το 1822 γιατί κατά τη διάρκεια της σφαγής είχαν συγκεντρωθεί εκεί οι κάτοικοι ώστε να περάσουν απέναντι στα Ψαρά).
Έγιναν επιχειρήσεις όλο το απόγευμα στην αριστερή πλευρά μιας χαράδρας οπότε και έσβησε. Παράλληλα είχε έρθει ένα πεζοπόρο τμήμα από την Αθήνα.
Κατά τις 9 το βράδυ θέλαμε να πάμε στο σημείο για να σβήσουμε τα αποκαϊδια, καθώς είχε σβήσει η φωτιά και δεν υπήρχαν εμφανείς φλόγες. Θέλαμε δηλαδή να αποτελειώσουμε τη φωτιά χειρωνακτικά, καθώς δεν υπήρχε στο σημείο δρόμος ώστε να υπάρχει πρόσβαση με αυτοκίνητο.
Ο Διοικητής πρότεινε να τεθεί επικεφαλής ο αξιωματικός που είχε έρθει από την Αθήνα και μια ομάδα εποχικών εθελοντών.
Τότε εγώ πρότεινα να πάω ο ίδιος καθώς οι εποχικοί δασοπυροσβέστες δεν γνώριζαν τον αξιωματικό .
Ο Διοικητής το δέχτηκε οπότε τελικά ξεκίνησα εγώ με μια ομάδα 11 ατόμων εποχικών δασοπυροσβεστγών (10 άνδρες και 1 γυναίκα).
Ανεβήκαμε την πλαγιά αρκετά ψηλά από το δρόμο. Πρότεινα στη Γιάννα να μην έρθει, καθώς ήμασταν αρκετοί και ήταν η μοναδική γυναίκα. Δεν το δέχτηκε , ακολούθησε. Σε κάποια φάση, ενώ είχαμε προχωρήσει πεντακόσια μέτρα την είδα να έρχεται τελευταία με ένα σακίδιο πλάτης . Της φώναξα και πάλι να γυρίσει πίσω, της επεσήμανα ότι ήταν ακόμη κοντά στην άσφαλτο και αυτό ήταν εφικτό εύκολα. Η ίδια όμως επέμενε να ακολουθήσει. Ίσως ένιωθε κάποια ιδιαίτερη υποχρέωση να το κάνει, καθώς είχε ζητήσει άδεια για το Σαββατοκύριακο να πάει στην Αθήνα για μια βάπτιση.
Πρότεινα στην ομάδα να περιμένει ώστε να κατέβω εγώ ο ίδιος πίσω από τα βράχια να δω μήπως υπήρχε αναζωπύρωση γιατί είχε ξεκινήσει και αέρας. Μόλις αντιλήφθηκα ότι η φωτιά ερχόταν προς εμάς τους είπα να φύγουν όπως και έκαναν, όμως παρατήρησα ότι ο Σταύρος Καρβουνιάρης και πιο πίσω η Γιάννα με ακολούθησαν.
Ξαφνικά ακούσαμε μια κραυγή της Γιάννας, τρέξαμε και οι δύο και την βρήκαμε χωρίς αισθήσεις, ενώ η φωτιά δεν μας είχε φτάσει ακόμη… δεν υπήρχε καν καπνός….
Προσπαθήσαμε να τη μεταφέρουμε, αυτό είναι αρκετά δύσκολο όταν δεν βοηθά ο άνθρωπος, γιατί το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να βοηθήσουμε το κορίτσι, όμως ταυτόχρονα μας έφθασε η φωτιά.
Δεν το αντιληφθήκαμε οπότε πιάσαμε φωτιά και οι ίδιοι. Φώναξα στο Σταύρο να γυρίσουμε προς τα πίσω. Στη σχολή είχαμε μάθει ότι όταν το βάθος της φωτιάς είναι μικρότερο από 8 μέτρα και το ύψος της φλόγας μικρότερο από 1,5 μέτρο , υπάρχει δυνατότητα διαφυγής μέσα από την ίδια τη φωτιά.
Τη συγκεκριμένη στιγμή έτσι έκρινα , θέλαμε να έχουμε πίσω τη φωτιά οπότε κυλιόμουν προς το καμμένο. Εγώ κατάφερα να περάσω, πέρασε και ο Σταύρος, αλλά άρχισε να καίγεται…
Με το δεξί μου χέρι άρχισα να τον χτυπάω για να σβήσει, δε διέθετα κάτι άλλο (έτσι εξηγείται ότι στο δεξί χέρι έπαθα τη μεγαλύτερη βλάβη). Έσβησε ευτυχώς ο Σταύρος. Εκείνη τη στιγμή δεν πονάς .
Αρχίσαμε να φωνάζουμε και πάλι τη Γιάννα χωρίς όμως να παίρνουμε καμία απάντηση..
Η υπόλοιπη ομάδα δεν άκουγε τις φωνές μας, καθώς είχαμε απομακρυνθεί πολύ . Ήμασταν εξαντλημένοι. Προχωρούσαμε 10 μέτρα και πέφταμε… Ξεκουραζόμασταν λίγο και προχωρούσαμε.
Κάποια στιγμή μας άκουσαν από κάτω. Ανέβηκε μια ομάδα, μας κατέβασαν στην άσφαλτο. Πρώτα ήρθε ένα ασθενοφόρο για εμένα, μετά για το Σταύρο. Δεν τον ξαναείδα.
Η Ιωάννα δεν κατάλαβε τίποτα γιατί ήταν λιπόθυμη από την πρώτη στιγμή. Η φωτιά την έκαψε από πίσω γιατί ήταν μπρούμυτα, όπως και τα φουντωτά μαλλιά της . Μπροστά έμαθα ότι δεν είχε κάτι.
Με μετέφεραν στο νοσοκομείο της Χίου, εκεί ήρθε πολύς κόσμος για συμπαράσταση…
Έμεινα 110 ημέρες στην εντατική και 4 ημέρες σε θάλαμο. Έκανα 10 χειρουργεία. Ο Διευθυντής Εγκαυμάτων ήθελε να πάρει δέρμα από το τριχωτό της κεφαλής για να το χρησιμοποιήσει στο πρόσωπό μου, με τα γένια δεν θα φαίνονταν οι ουλές. Έτσι τοποθέτησαν δύο μπαλόνια με βαλβίδες κάτω από το δέρμα μου . Κάθε εβδομάδα πήγαινα , τα φούσκωναν, το κεφάλι μου είχε γίνει σαν πεπόνι, ώστε να μεγαλώσει και να πάρουν το δέρμα. Η μέθοδος απέτυχε γιατί έπαθα μόλυνση, πυρετός κλπ, οπότε τα αφαίρεσαν.
Είχα τη διαβεβαίωση ότι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης θα κάλυπτε τα έξοδα νοσηλείας στο εξωτερικό, οπότε αποφάσισα να πάω στη Νέα Υόρκη που είχα έναν εξάδελφο.
Πήγα εκεί το Φεβρουάριο του 2001 μόνος μου. καθώς η σύζυγος είχε το μωρό μας και δεν έμπαινε σε αεροπλάνο. Έμεινα εκεί δύο χρόνια και έκανα 8 χειρουργεία.
Επέλεξα μόνος μου τους γιατρούς, καθώς η Υπηρεσία δεν είχε δυνατότητα να με βοηθήσει σε αυτό τότε. Δεν είχαν πληροφόρηση , απλά ανέλαβαν τα έξοδα διαμονής και νοσηλείας.
Με τον πρώτο γιατρό έκανα τρία χειρουργεία , δεν έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένος, καθώς δεν είχε μεγάλη εμπειρία αλλά εγώ τον επέλεξα γιατί ήταν οικονομικός. Με το δεύτερο γιατρό έκανα πέντε χειρουργεία . Το τέταρτο χειρουργείο δεν πέτυχε .. Στην Αμερική είναι τα πάντα πανάκριβα και βέβαια όλα με τιμοκατάλογο… ακόμη και τα ράμματα…
Ήμουν μόνος όμως απέκτησα πολλούς φίλους που με βοήθησαν. Ήρθε για τρεις μήνες η μητέρα μου το καλοκαίρι που όλοι οι Έλληνες επιστρέφουν στην πατρίδα παρά το γεγονός ότι ήταν ήδη 75 ετών.
Έκτοτε έχω πάει 4 φορές για αναψυχή στην Αμερική, για να βλέπω όσους με βοήθησαν . Οι Έλληνες εκεί βιώνουν πολύ περισσότερο από εμάς την κάθε στιγμή και τις εθνικές γιορτές . Μπορεί να κάνουν και 200 χιλιόμετρα για να παρακολουθήσουν την παρέλαση… Ήθελαν και να παρελάσω και στις εθνικές επετείους ώστε να με τιμήσουν …
Τι σκεφτήκατε μόλις συνειδητοποιήσατε ότι έχετε πολλά εγκαύματα;
Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι θα πέθαινα. Σκέφτηκα ότι το παιδί μου ήταν πολύ μικρό θα έχει μεγαλώσει μόλις καταλάβει την ορφάνια, η γυναίκα μου ήταν νέα ίσως ξαναπαντρευόταν, η αδελφή μου έχει τη δική της οικογένεια, όμως σκέφτηκα πολύ τους γονείς μου…
Είδατε ποτέ πάλι τη Γιάννα και το Σταύρο;
Η Γιάννα Τασσοπούλου πέθανε μόλις στα 27 της… δεν κατάλαβε τίποτα. Ο Σταύρος Καρβουνιάρης έζησε 5 ημέρες στην εντατική και έφυγε στα 29 του. Εγώ δεν ήξερα κάτι τότε γιατί ήμουν σε καταστολή. Αργότερα έμαθα ότι έφυγε από νεφρική ανεπάρκεια. Ο εγκαυματίας είναι πολυτραυματίας , έπαθε βλάβη και στον πνεύμονα αν και ήταν αθλητής… είχε 67% εγκαύματα και εγώ 65%, αλλά δυστυχώς εκείνος δεν άντεξε…
Έχοντας περάσει τόσο δύσκολα θα το ξανακάνατε; Θα διακινδυνεύατε πάλι;
Ναι!!!!!! Οι πυροσβέστες δεν σκεπτόμαστε τον κίνδυνο προκειμένου να σωθεί μια ζωή ή μια περιουσία. Βέβαια, δεν πας να πέσεις στη φωτιά απροετοίμαστος. Γνωρίζουμε όμως ότι διακινδυνεύουμε σε κάθε περίπτωση γιατί καμιά φωτιά δεν είναι ίδια με κάποια παρόμοια. Μπορεί να συμβεί οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή… Αν δεν μπεις μέσα στη φωτιά ώστε να κατευθύνεις τον αυλό δεν μπορεί να σβήσει η φωτιά. Σίγουρα θα το ξαναέκανα. Εξάλλου δίνουμε τον όρκο ότι θα σώζουμε πάντα ζωές…
Συνεργάζεστε κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων;
Οι πυροσβέστες είμαστε οικογένεια. Έχουμε κάνει περισσότερα Χριστούγεννα και Πάσχα με συναδέλφους παρά με την οικογένειά μας. Υπάρχει μεγάλο δέσιμο μεταξύ μας. Σε κάθε συμβάν ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Ο στόχος κάθε επιχείρησης είναι να σώσουμε ζωές και περιουσίες χωρίς να σκεφτούμε τον κίνδυνο. Δεν έχουμε προστριβές με την κοινωνία, δρούμε πάντα βοηθητικά γι αυτό θεωρείται αγαπητό σώμα η Πυροσβεστική. Συνδράμουμε όχι μόνο σε φωτιές, αλλά και σε σεισμούς, πλημμύρες, φυσικές καταστροφές….
Βέβαια το οξύμωρο είναι ότι όλοι αγαπούν τους πυροσβέστες, όμως η Πολιτεία δεν φροντίζει να χαρακτηριστεί το λειτούργημα που κάνουμε ως βαρύ και ανθυγιεινό. Για 40 χρόνια που υπηρετώ ακούμε υποσχέσεις, αλλά αυτό δεν γίνεται.
Κάποτε είχε χαρακτηριστεί βαρύ το επάγγελμα της δακτυλογράφου, όχι όμως το δικό μας.
Πείτε μας λίγα πράγματα για τον εαυτό σας . Πώς διαλέξατε αυτό το επάγγελμα;
Κατάγομαι από τη Μονεμβασιά, έχω σπουδάσει μηχανικός αεροσκαφών. Όταν υπηρετούσα φαντάρος στην 110 πτέρυγα μάχης στην Αεροπορία Λάρισας απέναντι από το κέντρο επιχειρήσεων ήταν η Πυροσβεστική. Μου άρεσε ο τρόπος εκπαίδευσης και η ζωή τους γενικά . Βέβαια ήταν υπεύθυνοι μόνο για την ασφάλεια του αεροδρομίου.
Μόλις βγήκε μια προκήρυξη και καθώς δεν είχα κάτι άλλο επαγγελματικά το επέλεξα ως επάγγελμα. Διορίστηκα το 1981. Τότε η δουλειά μας ήταν πιο εύκολη, καθώς οι πυρκαγιές αφορούσαν το Δασαρχείο. Στην πορεία βέβαια αγάπησα τη δουλειά μου .
Το 1998 έπρεπε να πάρω μετάθεση ή για ένα χρόνο σε νησί ή για δύο χρόνια στην ηπειρωτική Ελλάδα οπότε επέλεξα τη Χίο. Η ποιότητα ζωής εκεί ήταν εξαιρετική σε σχέση με την Αθήνα.
Βέβαια η σύζυγός μου δεν μπόρεσε να με ακολουθήσει, καθώς εργαζόταν στο Νοσοκομείο Νίκαιας και είχε το μωρό οπότε αντιμετώπισε μόνη της πολλά πρακτικά θέματα.
Είμαι αξιωματικός με το βαθμό του επιπυραγού. Βρίσκομαι σε πολεμική διαθεσιμότητα. Θεωρείται ότι είμαι εν ενεργεία, καθώς παίρνω τους βαθμούς που μου αναλογούν κανονικά.
Έχω μία κόρη που υπηρετεί ως πολιτικό προσωπικό της Πυροσβεστικής και έχει αποφοιτήσει από το σχολείο σας, δύο εγγόνια και δυστυχώς στην πορεία έχασα τη γυναίκα μου.
Η σύζυγος με είχε βοηθήσει πάρει πολύ και στην αποθεραπεία, αλλά και στην κατάθλιψη που πέρασα καθώς είχε και την ιδιότητα της νοσηλεύτριας.
Σήμερα ευτυχώς πλέον είμαι λειτουργικός, αυτάρκης , οδηγώ, ταξιδεύω…
Τα βάσανα είναι για τους ανθρώπους…
Σας ευχαριστούμε πολύ !! Έχετε το σεβασμό μας γιατί αποτελείτε ένα αλησμόνητο και διαχρονικό πρότυπο ανδρείας και ηρωισμού για τις νεότερες γενιές πυροσβεστών που δίνουν πραγματικές μάχες με την πύρινη λαίλαπα!
Και εγώ σας ευχαριστώ!! Καλή πρόοδο παιδιά!
