ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Το Δουργούτι της κατοχής και της αντίστασης

Νίκος Αμπανάβας

Φέτος το σχολείο μας είχε την τιμή να «εκδώσει» έμμεσα ένα δικό του βιβλίο.

Ένας αξιότιμος καθηγητής, –μέλος της σχολικής κοινότητας-, κατάφερε να εκπληρώσει το όνειρό του και να εκδώσει το δικό του βιβλίο.

Πρόκειται για ένα αξιόλογο Ιστορικό βιβλίο το οποίο επικεντρώνεται σε ένα προάστιο της Αθήνας το Δουργούτι (Νέος κόσμος) την περίοδο της κατοχής (1941-1944)  του φιλόλογου κ. Νίκου Αμπανάβα.

Το βιβλίο αναφέρεται στους 1.200.000  Έλληνες πρόσφυγες και τους 45.000 Αρμένιους που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και συντέλεσαν στο μπλόκο του Δουργουτίου. Το βιβλίο αποτελεί την πρώτη επιστημονική αναφορά στο θέμα αυτό και δίνει μια σφαιρική εικόνα της συγκεκριμένης περιόδου.

Μια πάμφτωχη προσφυγική συνοικία με παράγκες, που οι κυβερνήσεις της εποχής θεωρούσαν και αντιμετώπιζαν σαν γκέτο «αλλοεθνών», στάθηκε στα πόδια της, σήκωσε ανάστημα και έγινε κάστρο της αντιφασιστικής Αντίστασης και της αριστεράς.

Μια «μαγική πόλη» και ένας φόρος τιμής σε ανθρώπους που χάθηκαν, αλλά μας κληροδότησαν αξίες παντοτινά                                                

Θοδωρής Μυζίθρας Α3

Ποτέ χωρίς την κόρη  μου

H Αμερικανίδα Μπέτι  Μαχμουντί ταξίδεψε τον Αύγουστο του 1984 στην Τεχεράνη με τον άνδρα της και την κόρη της. Εντελώς απρόσμενα ο άνδρας της αποφάσισε να μείνουν μόνιμα εκεί και άρχισε να συμπεριφέρεται ως τύραννος.  Η γυναίκα  ανακάλυψε όμως  ότι είναι δέσμια ενός φανατικού σε μια χώρα που οι γυναίκες θεωρούνται σχεδόν σκλάβες. Προσπαθώντας να ξεφύγει καταλαβαίνει ότι η μοναδική της ελπίδα είναι ένα παράνομο δίκτυο λαθρεμπόρων. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και μέσα από πολλές περιπέτειες κατάφερε να δραπετεύσει μαζί με την κόρη της και να γυρίσει στην Αμερική.

Αυτό το βιβλίο είναι μια πραγματική ιστορία μιας γυναίκας που πέτυχε το ακατόρθωτο , ένα βιβλίο που το διαβάζεις με κομμένη την ανάσα μέχρι τελευταία σελίδα.

Ανδρουλάκη Κάτρα- Α1

———————————————————————————————————————-

Εγώ

Τώρα πια έχω μάθει τι είναι το εγώ.

Εγώ είναι να κοιτάς τους άλλους, αλλά να βλέπεις μόνο τον εαυτό σου.

Εγώ είναι να θες κάθε ώρα στο ρολόι των άλλων να είναι το πρόσωπό σου.

Εγώ είναι να κλαις και μόνο στην ιδέα πως κάποιος κατέβασε τον πίνακά σου από τον τοίχο του.

Εγώ είναι να βλέπεις την ιεραρχία σαν αρρώστια μόνο όταν δεν είσαι εσύ στην κορυφή

Μα σαν σωστή μόνο όταν είσαι.

Εγώ είναι να λες την δίψα σου για πρωτιά, φιλοδοξία.

Γιαννακουλόπουλος Στέλιος

————————————————————————————————————–

Σωστός εχθρός

Μεγάλες οι λεπίδες που η Αθήνα και η Σπάρτη σφάζονταν.

Σαν τον άνεμο αόρατος περνάει ξαφνικά ο άλλος και την παίρνει την Σπάρτη βόλτα για κάπου αλλού.

«Αχ, Χάροντα! Σκότωσες την Σπάρτη και από την δική μου λεπίδα δεν πήγε! Άδικη η νίκη!’’ λέει κλαίγοντας η Αθήνα

Ω! Κοίτα πως τώρα έχει μείνει η Αθήνα, λουλούδια στον τάφο της Σπάρτης να ρίχνει.

Γιαννακουλόπουλος Στέλιος

————————————————————————————————————————–