Μνήμες Πολυτεχνείου…….

Μαθήματα ιστορίας μέσα από το βιωματικό λόγο όσων τα έζησαν…

Η Μαίρη Αδαμοπούλου, πρώην καθηγήτρια του 5ου λυκείου Νίκαιας, καθώς και γνωστή ως η «μητέρα» της θεατρικής ομάδας του σχολείου μας,  δέχτηκε να μιλήσει μαζί μας για την εμπειρία της την εποχή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Πριν 51 χρόνια φοιτητές και φοιτήτριες επιθυμούσαν και πάλεψαν να έχουν πράγματα που εμείς σήμερα θεωρούμε δεδομένα, όπως η ελευθερία, το ψωμί και η Παιδεία.

Το 1973 η κ. Αδαμοπούλου ήταν φοιτήτρια του Μαθηματικού τμήματος και σπούδαζε στην Αθήνα.

Πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου συμμετείχε και στις καταλήψεις της Νομικής, τις οποίες αποκαλεί  η ίδια προάγγελους.

Στο Πολυτεχνείο  κάθε φοιτητής είχε διαφορετική δουλειά.

Η κ. Αδαμοπούλου ήταν υπεύθυνη να ξεχωρίζει με άλλους το φαγητό που είχαν σε μερίδες. Την ώρα που εισέβαλε το τανκ στο πανεπιστήμιο βρισκόταν μέσα στο κτίριο. Κανένας δεν πίστευε πως το τανκ θα γκρεμίσει την πύλη, παρόλα αυτά δεν φοβήθηκαν, διότι όπως μας περιγράφει και η Μαίρη, «όταν παλεύεις για ένα σκοπό μαζί με άλλους δεν σε νοιάζει να πεθάνεις».

Η καλύτερη εμπειρία της ζωής της αποτελεί ακόμα και σήμερα το Πολυτεχνείο, εκείνες οι μέρες οπού ο φόβος είχε νικηθεί από την βαθιά

θέληση για ελευθερία.  Μας αναφέρει πως νιώθει τυχερή που είχε τη  δυνατότητα να βιώσει ένα τόσο σημαντικό γεγονός της ιστορίας, ενώ  ταυτόχρονα οι εμπειρίες της την οδήγησαν στην απόφαση να γίνει καθηγήτρια ώστε να μεταφέρει στους μαθητές σημαντικά μαθήματα ζωής.

Τέλος στην ερώτηση, «Οι νέοι σήμερα πιστεύετε έχουν το ίδιο  επαναστατικό πνεύμα όπως πριν από μισό αιώνα ;»

Απάντησε ότι τα νέα παιδιά τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την καραντίνα είναι πιο υποτονικά, κλειστά στους εαυτούς τους. Αυτό όμως δεν είναι κάτι που δεν αλλάζει, αντίθετα χρειάζεται  χρόνος,  ώστε να επανέλθουμε·  όπως και οι ιώσεις τέτοιες καταστάσεις χρειάζονται να κάνουν τον κύκλο τους…….

Η Μαίρη Αδαμοπούλου για το Πολυτεχνείο

Το δικό μου το Πολυτεχνείο είναι μια ακόμα έφοδος στο αδύνατο

Είναι που τους έβγαλες τη μάσκα.

Είναι που δεν φοβήθηκες το φόβο.

Είναι που αψήφισες , είναι που νοιάστηκες , είναι που άγγιξες.

Μην ψάχνετε τι απέγινε το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα.

Δεν καταχτιέται το αδύνατο.

Τη γλώσσα του βγάλαμε.

Πως δεν υπάρχει τάχα αδύνατο

Το θέμα είναι να είσαι εκεί όταν θα γίνει μια τέτοια νύχτα…

Αν δεν σε βρουν οι σφαίρες

Θα σε βρουν οι μέρες με τις ρυτίδες σου περήφανη

51 χρόνια μετά με την μνήμη ζωντανή.

51 χρόνια μετά, «Νόμος», «Τάξη» και «Ξέπλυμα»

Η ιστορία που γράφεται με το αίμα των νεκρών, των τραυματισμένων, των  βασανισθέντων και εξορισμένων δεν ξεγράφεται, όσο και να προσπαθήσουν αυτοί που αρνούνται τους νεκρούς της εξέγερσης.

Όσο λοιπόν και να θέλουν κάποιοι να ξεχάσουμε , θα είμαστε εδώ να τους  το υπενθυμίζουμε.

Συνέντευξη Παναγιώτα Βέργου/ Α1