Στις 14 Φεβρουαρίου είναι η μέρα που γιορτάζει ο Άγιος Βαλεντίνος και έχει καθιερωθεί ως η μέρα των ερωτευμένων – Ποιος ήταν όμως στην πραγματικότητα ο Άγιος Βαλεντίνος;

Ο Άγιος Βαλεντίνος επίσημα γνωστός ως Άγιος Βαλεντίνος της Ρώμης ήταν ευρέως αναγνωρισμένος ρωμαιοκαθολικός άγιος του 3ου αιώνα και τιμάται στις 14 Φεβρουαρίου. Από τον Μεσαίωνα, συνδέεται με μια παράδοση γαλήνιας αγάπης. Πολλές ιστορίες έχουν συνδεθεί με το όνομά του. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή ο Άγιος Βαλεντίνος ήταν ιερέας στη Ρώμη και βοηθούσε τους Χριστιανούς που ήταν θύματα διώξεων στην περιοχή.

Έζησε τον 3ο αιώνα και κρυφά από τον αυτοκράτορα Κλαύδιο τον Γοτθικό, πάντρευε ερωτευμένα ζευγάρια Χριστιανών και γενικά βοηθούσε τους Χριστιανούς, γεγονός που θεωρούνταν έγκλημα. Συνελήφθη για την πράξη του αυτή και φυλακίστηκε,

ρη, μέχρι που ο Βαλεντίνος προσπάθησε να τον μυήσει στον Χριστιανισμό και ο αυτοκράτορας τον καταδίκασε σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Ωστόσο ο Βαλεντίνος επέζησε από τον λιθοβολισμό κι έτσι τον αποκεφάλισαν έξω από την πύλη της Flaminia στις 14 Φεβρουαρίου του 169.Μαρτύρησε και θάφτηκε σε χριστιανικό κοιμητήριο στην Βία Φλαμινία κοντά στο Πόντε Μιλβίο της βόρειας Ρώμης στις 14 Φεβρουαρίου, η οποία εορτάζεται ως Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου από το 496. Τα υπολείμματά του κρατήθηκαν στην Εκκλησία και Κατακόμβες του Σαν Βαλεντίνο, η οποία παρέμεινε σημαντικός χώρος προσκυνήματος κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, μέχρι τη μεταφορά των λειψάνων του στην εκκλησία Σάντα Πρασέντε στο ποντιφικάτο του Νικολάου Δ’.

Οι διαιτητές εκείνη την εποχή, έμοιαζαν με λόρδους. Φορούσαν σακάκια τουίντ, λευκές μανσέτες και παντελόνες του γκολφ. Και να θελαν να παρακολουθήσουν την κίνηση των ποδοσφαιριστών, με αυτή την … πανοπλία, ήταν σχεδόν αδύνατο.

Μια μέρα το 1946, ο Άστον χάζευε έξω από τη βιτρίνα ενός πολυκαταστήματος και εντυπωσιάστηκε από ένα μαύρο αεροπορικό μπουφάν, με διάφορες τσέπες. Σαν αστραπή μια ιδέα πέρασε από το πολυμήχανο μυαλό του. Να ντύσει όλους τους διαιτητές με ένα παρόμοιο μπουφάν, πιο ελαφρύ βέβαια, αφού δεν χρειαζόταν … γούνα στη λαιμόκοψη. Εκεί σκλεφτηκε μια λευκή επένδυση. Εισηγήθηκε, επίσης, ένα μαύρο μακρύ σορτς για ομοιομορφία. Η αγγλική ομοσπονδία υιοθέτησε την πρόταση του και η μαύρη στολή, έγινε συνώνυμη του διαιτητή ποδοφαίρου.

Ένα χρόνο μετά, ήταν παρών σε ένα αγώνα μέσα σε πυκνή ομίχλη. Το ματς έγινε μέσα σε πυκνή ομίχλη και όλοι δυσκολεύονταν να το παρακολουθήσουν, πιο πολύ τις υποδείξεις των λάινσμεν που τότε ήταν υποχρεωμένοι να έχουν σημαίες στα χρώματα της γηπεδούχου ομάδας. Εν προκειμένω μπέζ. Πολύ δύσκολο να δεί κάποιος τη σημαία να σηκώνεται.

Ήταν προβληματισμένος όταν πάλι έξω από μια βιτρίνα είδε δυο αδιάβροχα μπουφάν. Ένα κόκκινο και ένα κίτρινο. Σκέφτηκε αμέσως

μέσα σε ομίχλη, συνηθισμένο καιρικό φαινόμενο στη Βρετανία. Και αυτή η πρότασή του βρήκε ευήκοα ώτα στην ομοσπονδία και υλοποιήθηκε. Από το 1953, όταν έγινε καθηγητής διαιτησίας, φρόντισε για την εκπαίδευση των ρέφερι. Οι περίφημες ηχογραφημένες διαλέξεις του έκαναν θραύση και έμειναν στην ιστορία. Το δόγμα του “διατησία σημαίνει σκέπτεσθαι” έγινε σλόγκαν για τους Άγγλους διαιτητές στη δεκαετία του 50.

Στο δρόμο, επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Άστον σταμάτησε στο κόκκινο φανάρι. Κι εκεί μια άλλη ιδέα, σαν εκείνες για τη στολή των ρεφ και τις σημαίες των βοηθών, έγινε η νέα … εμμονή του. “Γιατί να μην έχουμε σήμανση και στο γήπεδο; Πρόσεχε (ως προειδοποίηση) στο πορτοκαλί/κίτρινο, στοπ (αποβολή) στο κόκκινο;” Εξήγησε τις σκέψεις του στη γυναίκα του Χίντα, που πήγε στο διπλανό δωμάτιο και επέστρεψε με δυο χαρτόνια. Ένα κίτρινο και ένα κόκκινο. Τα έκοψε στα μέτρα της τσέπης της μαύρης στολής και οι δυο κάρτες που θα σημάδευαν, πλέον, τις αποφάσεις των διαιτητών, ήταν πραγματικότητα. Με αυτές στα χέρια απέκτησαν μεγαλύτερο κύρος, αλλά και όλοι ήξεραν (παίκτες, προπονητές, θεατές) πως εξελισσόταν το ποινολόγιο κάθε ματς.

Ο Αστον είχε δώσει στους διαιτητές τα εργαλεία που θα έκαναν τη ζωή τους πιο εύκολη. Δική του ήταν η ιδέα και του αναπληρωματικού διαιτητή, που στις μέρες μας είναι ο λεγόμενος τέταρτος

-   Η κατασκευή της πρώτης γέφυρας του Γοργοποτάμου τελείωσε το 1905. Μέχρι τότε το σιδηροδρομικό δίκτυο λειτουργούσε ως τον Μπράλο πλήρως. Το υπόλοιπο όμως ορεινό σιδηροδρομικό δίκτυο από το Μπράλο μέχρι το Λιανοκλάδι ήταν υπό κατασκευή. Στις 20 Ιουλίου 1905 αρχίζει η εκμετάλλευση του τμήματος Μπράλου – Λιανοκλαδίου με σκοπό να εξυπηρετήσει τοπικούς συρμούς που έκαναν τα άλλα σιδηροδρομικά έργα στην περιοχή.

Η κατασκευή της γέφυρας όπως και η υπόλοιπη γραμμή από Μπράλο μέχρι Λιανοκλάδι, έγινε από τη Γαλλική εταιρεία «Batignoles» που ηγούνταν της νεοϊδρυθείσας «Εταιρείας Ελληνικών Σιδηροδρόμων» με τεχνικό Διευθυντή τον Γάλλο Κ. Μπαρμπιέρ, Αρχιμηχανικό τον Γάλλο Μπερώ και μικτό συνεργείο από Γάλλους, Άγγλους και Έλληνες μηχανικούς και εργάτες.

Στις 24 Αυγούστου 1908, αφού τελείωσαν τα έργα, γίνεται η πρώτη επίσημη λειτουργία της γραμμής Αθήνας – Λάρισας. Από την πρώτη στιγμή όμως της λειτουργίας της δεν έπαψαν τα προβλήματα, που αφορούσαν την ευστάθεια του εδάφους της περιοχής που ήταν η γέφυρα του Γοργοποτάμου, κυρίως μετά από μεγάλες βροχοπτώσεις.

-   Στις 25 Νοεμβρίου 1942, οι ενωμένες αντιστασιακές οργανώσεις του Ε.Α.Μ. με τον Άρη Βελουχιώτη και του Ε.Δ.Ε.Σ. με τον Ναπολέοντα Ζέρβα, μαζί με τους Άγγλους σαμποτέρ, ύστερα από απόφαση των συμμαχικών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, ανατίναξαν τη γέφυρα προκαλώντας μεγάλη καθυστέρηση στη διέλευση των Γερμανών.

-   Οι Ιταλοί ανακατασκεύασαν τη γέφυρα και λειτούργησε ξανά τον Ιανουάριο του 1943. Ανέλαβαν  τη φρούρηση της Γέφυρας οι Γερμανοί διότι δεν είχαν εμπιστοσύνη πλέον στους Ιταλούς.

-   Οι Γερμανοί φεύγοντας από την Ελλάδα ανατίναξαν τη γέφυρα στις 13 Οκτωβρίου 1944.

-   Η νέα γέφυρα ανακατασκευάστηκε το 1948. Έχει μήκος 211 μέτρα και ύψος 30 μέτρα, και τη διασχίζει το ποτάμι Γοργοπόταμος με την αρχαία ονομασία Δύρας.

Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και την καταστροφή όλων των υποδομών της χώρας, δόθηκε οικονομική βοήθεια από την Αμερική (σχέδιο Μάρσαλ) για ανοικοδόμηση. Μεταξύ των άλλων δόθηκε οικονομική βοήθεια και για την επανακατασκευή της γέφυρας  του Γοργοποτάμου.

Η θερινή ώρα, Daylight Saving Time, DST, επί το αγγλικότερον, είναι η αλλαγή της ώρας που ένα κράτος διαλέγει να υιοθετήσει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του έτους.

Συνήθως, είναι μία ώρα μπροστά από την ηλιακή ώρα. Βασίζεται σε ένα σύστημα που σκοπό έχει την καλύτερη αξιοποίηση του φωτός της ημέρας για εξοικονόμηση ενέργειας, στο οποίο σχεδόν όλες οι Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες δεν συμμετέχουν.

Η ιδέα αποδίδεται στον Βενιαμίν Φραγκλίνο το πολύ μακρινό 1784, ώστε να υπάρχει διαθέσιμο περισσότερο φυσικό φως κατά τους θερινούς μήνες.

Έναν αιώνα αργότερα υποστήριξε την πρόταση αυτή ο Γουίλιαμ Γουίλετ, ένας Βρετανός επιχειρηματίας που ασχολούνταν με την οικοδομή. Ο Γουίλετ μάλιστα είχε αρθρογραφήσει για το θέμα το 1907 με τίτλο «Waste of Daylight» (σπατάλη του ηλιακού φωτός), αλλά τελικά δεν κατάφερε να πείσει την Βρετανική κυβέρνηση.

Η τρέχουσα αλλαγή της ώρας, όπως τη γνωρίζουμε δηλαδή σήμερα, βασίστηκε στην πιο επιστημονική προσέγγιση του Νεοζηλανδού εντοµολόγου, Τζορτζ Χάντσον. Ο ίδιος παρατήρησε ότι η μεγαλύτερη διάρκεια της μέρας τους μήνες του καλοκαιριού τον βοηθούσε να συλλέξει περισσότερα έντοµα. Έτσι, έκανε τη σχετική πρόταση το 1895, η οποία και υιοθετήθηκε τελικά.

Tις περιγραφές των πιο παλιών Αμοργιανών μετέφεραν ποσο-τικά στα χαρτιά τους οι διεθνείς μελετητές, οι οποίοι αμέσως μετά τον σεισμό και το τραγικό τσουνάμι της 9ης Ιουλίου του 1956, μετέβησαν στα νησιά του Αιγαίου για να καταγράψουν τα όσα είχαν να πουν οι αυτόπτες μάρτυρες:
Έως και τα 25 μέτρα έφτασε στην Αμοργό το «γιγαντιαίον παλιρροιακόν κύμα», όπως έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής, τα 20 μέτρα στην Αστυπάλαια, τα 10 στη Φολέγανδρο, ενώ οι καταστροφές απλώθηκαν σε Κυκλάδες, Δωδεκάνησα και Κρήτη. Πρόκειται για το μεγαλύτερο τσουνάμι στη Μεσό-γειο κατά τον 20ο αιώνα αλλά και τον 21ο έως τώρα, όπως και τον πιο καταστροφικό σεισμό αυτής της περιόδου.
Η τραγική αποτίμηση του πρωτόγνωρου φαινομένου περιε-λάμβανε συνολικά 53 νεκρούς, 100 τραυματίες και χιλιάδες κατεστραμμένα σπίτια και περιουσίες σε νησιά του Αιγαίο, με το μεγαλύτερο βάρος να πέφτει στη Σαντορίνη, απ’ όπου ξεκί-νησε η ιστορία: ένας ισχυρός τεκτονικός σεισμός της τάξεως των 7,5 ρίχτερ (όπως υπολογίζεται με τις μετέπειτα αναλύ-σεις των σεισμολόγων)