Οι διαιτητές εκείνη την εποχή, έμοιαζαν με λόρδους. Φορούσαν σακάκια τουίντ, λευκές μανσέτες και παντελόνες του γκολφ. Και να θελαν να παρακολουθήσουν την κίνηση των ποδοσφαιριστών, με αυτή την … πανοπλία, ήταν σχεδόν αδύνατο.

Μια μέρα το 1946, ο Άστον χάζευε έξω από τη βιτρίνα ενός πολυκαταστήματος και εντυπωσιάστηκε από ένα μαύρο αεροπορικό μπουφάν, με διάφορες τσέπες. Σαν αστραπή μια ιδέα πέρασε από το πολυμήχανο μυαλό του. Να ντύσει όλους τους διαιτητές με ένα παρόμοιο μπουφάν, πιο ελαφρύ βέβαια, αφού δεν χρειαζόταν … γούνα στη λαιμόκοψη. Εκεί σκλεφτηκε μια λευκή επένδυση. Εισηγήθηκε, επίσης, ένα μαύρο μακρύ σορτς για ομοιομορφία. Η αγγλική ομοσπονδία υιοθέτησε την πρόταση του και η μαύρη στολή, έγινε συνώνυμη του διαιτητή ποδοφαίρου.

Ένα χρόνο μετά, ήταν παρών σε ένα αγώνα μέσα σε πυκνή ομίχλη. Το ματς έγινε μέσα σε πυκνή ομίχλη και όλοι δυσκολεύονταν να το παρακολουθήσουν, πιο πολύ τις υποδείξεις των λάινσμεν που τότε ήταν υποχρεωμένοι να έχουν σημαίες στα χρώματα της γηπεδούχου ομάδας. Εν προκειμένω μπέζ. Πολύ δύσκολο να δεί κάποιος τη σημαία να σηκώνεται.

Ήταν προβληματισμένος όταν πάλι έξω από μια βιτρίνα είδε δυο αδιάβροχα μπουφάν. Ένα κόκκινο και ένα κίτρινο. Σκέφτηκε αμέσως

μέσα σε ομίχλη, συνηθισμένο καιρικό φαινόμενο στη Βρετανία. Και αυτή η πρότασή του βρήκε ευήκοα ώτα στην ομοσπονδία και υλοποιήθηκε. Από το 1953, όταν έγινε καθηγητής διαιτησίας, φρόντισε για την εκπαίδευση των ρέφερι. Οι περίφημες ηχογραφημένες διαλέξεις του έκαναν θραύση και έμειναν στην ιστορία. Το δόγμα του “διατησία σημαίνει σκέπτεσθαι” έγινε σλόγκαν για τους Άγγλους διαιτητές στη δεκαετία του 50.

Στο δρόμο, επιστρέφοντας στο σπίτι του, ο Άστον σταμάτησε στο κόκκινο φανάρι. Κι εκεί μια άλλη ιδέα, σαν εκείνες για τη στολή των ρεφ και τις σημαίες των βοηθών, έγινε η νέα … εμμονή του. “Γιατί να μην έχουμε σήμανση και στο γήπεδο; Πρόσεχε (ως προειδοποίηση) στο πορτοκαλί/κίτρινο, στοπ (αποβολή) στο κόκκινο;” Εξήγησε τις σκέψεις του στη γυναίκα του Χίντα, που πήγε στο διπλανό δωμάτιο και επέστρεψε με δυο χαρτόνια. Ένα κίτρινο και ένα κόκκινο. Τα έκοψε στα μέτρα της τσέπης της μαύρης στολής και οι δυο κάρτες που θα σημάδευαν, πλέον, τις αποφάσεις των διαιτητών, ήταν πραγματικότητα. Με αυτές στα χέρια απέκτησαν μεγαλύτερο κύρος, αλλά και όλοι ήξεραν (παίκτες, προπονητές, θεατές) πως εξελισσόταν το ποινολόγιο κάθε ματς.

Ο Αστον είχε δώσει στους διαιτητές τα εργαλεία που θα έκαναν τη ζωή τους πιο εύκολη. Δική του ήταν η ιδέα και του αναπληρωματικού διαιτητή, που στις μέρες μας είναι ο λεγόμενος τέταρτος