Είμαι η Ονούρ. Είμαι είκοσι τριών ετών και ζω στη Σομαλία. Είχα μια σχετικά καλή ζωή μέχρι και πριν δυο χρόνια. Ζούσαμε ευτυχισμένοι με τον άντρα μου Φαράχ και τα δυο μας παιδιά, τον Ομάρ και τη Ζαχάρ. Δεν είχαμε πολλά υπάρχοντα, αλλά ο άντρας μου είχε λίγα ζώα και με αυτά καταφέρναμε να επιβιώσουμε με αξιοπρέπεια.
Όμως μετά όλα άλλαξαν. Κάτι έγινε και σταμάτησε να βρέχει. Δεν έβρεχε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όσοι καλλιεργούσαν τη γη αναγκάστηκαν να φύγουν. Πήγαν σε άλλα μέρη, για να βρουν νερό. Λίγο καιρό μετά αρρώστησαν τα ζώα και άρχισαν να πεθαίνουν.
Ο Φαράχ είπε να φύγουμε κι εγώ συμφώνησα. Στον δρόμο μας συναντήσαμε κι άλλους ανθρώπους που έφευγαν από τον τόπο τους με σκοπό να βρουν γη που να έχει νερό. Περπατούσαμε μέρες. Η Ζαχάρ όμως δεν άντεξε το ταξίδι. Σηκώθηκα να την δω ένα βράδυ, γιατί ήταν πολύ ήσυχη και είδα τα μεγάλα μαύρα μάτια της να κοιτούν ψηλά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν έκλαψα. Ίσως έτσι να ήταν καλύτερα για εκείνη. Έτσι κι αλλιώς ούτε εμείς ζούμε πια. Δυσκολεύομαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο να περπατήσω και διψάω πολύ.
Σήμερα, για καλή μας τύχη, συναντήσαμε στον δρόμο κάτι μεγάλα άσπρα αυτοκίνητα με έναν κόκκινο σταυρό. Μας έδωσαν φαγητό και νερό, έδωσα και στον Ομάρ να πιει. Καθώς τον κοίταζα που έπινε νερό αχόρταγα, ένιωσα απόγνωση και απέραντη θλίψη. Ένιωσα πως έφταιγα εγώ, εγώ τον έφερα στη ζωή και αυτός ταλαιπωρείται. Τα πόδια του, τα χέρια τους μοιάζουν κλαδάκια έτοιμα να σπάσουν. Οι άνθρωποι όμως που μας βρήκαν είπαν πως θα μας βοηθήσουν. Μακάρι … το ελπίζω, όχι για εμένα ,αλλά για τον Ομάρ, μόνο για αυτόν.
Μαρία Τύρη, Β4
