Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονται στην Ολυμπία της Ηλείας προς τιμή του Δία. Η αρχαία Ολυμπία δεν ήταν πόλη κράτος, αλλά ήταν μια πανέμορφη καταπράσινη κοιλάδα. Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρυτής των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ο Ηρακλής ο Ιδαίος, ο οποίος επισκέφθηκε την περιοχή με τα αδέρφια του. Εκεί για παιχνίδι έβαλε τα αδέρφια του να τρέξουν και στεφάνωσε τον νικητή με κλαδί αγριελιάς. Όρισε να γίνονται οι αγώνες κάθε 5 χρόνια. Όμως σταματούσαν για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέχρι το 776 π. Χ. που καθιερώθηκε ως το 1ο έτος της επίσημης ολυμπιάδας. Είχε υπογραφεί συνθήκη της “εκεχειρίας” από τον Ίφιτο της Ήλιδας, τον Κλεισθένη της Πίσας και τον Λυκούργο της Σπάρτης, η οποία έλεγε ότι το έδαφος της Ολυμπίας ήταν απαραβίαστο, απαγορευόταν η είσοδος κάθε ενόπλου και ότι θα σταματούσαν οι πόλεμοι κατά τη διάρκεια των αγώνων.
Η Ολυμπία συγκέντρωνε χιλιάδες αθλητές και θεατές από όλη την Ελλάδα αλλά και τις αποικίες, με αποτέλεσμα τη γνωριμία, των ανθρώπων, τη σύσφιξη των σχέσεων και τη δημιουργία των όρων για ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των πόλεων-κρατών.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες γίνονταν κάθε 4 χρόνια μεταξύ Ιουλίου και Σεπτεμβρίου και τελούνταν στον χώρο της Άλτης, τον πιο ιερό χώρο της Ολυμπίας. Εκεί υπήρχαν ναοί, βωμοί, αγάλματα και ο μεγαλόπρεπος ναός του Ολύμπιου Δία, το σπουδαιότερο κέντρο λατρείας των Ελλήνων με το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Θεού, έργο του Φειδία. Έξω από την Άλτη βρισκόταν το στάδιο που είχε μήκος 600 πόδια, δηλαδή 192 μέτρα και ήταν το μεγαλύτερο ελληνικό στάδιο που χωρούσε 44.000 θεατές. Εκεί γίνονταν γυμναστικοί αγώνες, ενώ οι επικοί αγώνες γίνονταν στον ιππόδρομο.
Οι αθλητές ήταν περήφανοι με την συμμετοχή τους στους αγώνες. Ήταν μεγάλη τιμή και ευτυχία γιατί ήταν απόδειξη ότι για να φτάσουν στους τελικούς είχαν επιτύχει σε πολύ αυστηρές δοκιμασίες, ώστε να κριθούν καλοί και αγαθοί. Οι δοκιμασίες γίνονταν στην Ήλιδα που ήταν η διοργανώτρια πόλη των αγώνων έναν μήνα πριν από τους αγώνες. Οι αθλητές έκαναν προπόνηση και δίαιτα και κρίνονταν αυστηρά για τα σωματικά αλλά και τα πνευματικά προσόντα. Βεβαίως όσοι νικούσαν στους αγώνες, είχαν πολύ μεγάλη δόξα και τιμή. Δίπλα στο όνομα του νικητή γραφόταν με χρυσά γράμματα το όνομα της πόλης του.
Αρχικά γινόταν μόνο αγώνας δρόμου ενός σταδίου, δηλαδή 192 μέτρων. Έπειτα προστέθηκε ο δίαυλος (δρόμος 2 σταδίων) ενώ αργότερα προστέθηκε και το πένταθλο. Το πένταθλο περιλάμβανε στάδιο, άλμα σε μήκος, δισκοβολία, πάλη και ακοντισμό. Πιο μετά προστέθηκε η πυγμαχία και τα υπόλοιπα αγωνίσματα.
Οι αγώνες διαρκούσαν 6 μέρες. Την πρώτη μέρα γίνονταν θυσίες στο ναό του Δία, απαγγελία του όρκου κ.α. Τη δεύτερη μέρα γίνονταν, αγώνες παίδων, γυμναστική, δρόμος, πάλη, πυγμαχία. Την τρίτη ημέρα ιπποδρομίες, αρματοδρομίες, δισκοβολία, ακοντισμός, άλμα σε μήκος. Η τέταρτη μέρα ήταν ημέρα ξεκούρασης, θυσιών και λιτανειών. Η πέμπτη μέρα ήταν αγωνιστική και γίνονταν πάλη, πυγμαχία, παγκράτιο, δρόμος αντοχής. Η έκτη μέρα ήταν αφιερωμένη στην απονομή βραβείων και επάθλων.
Οι αθλητές αισθάνονταν περήφανοι όταν στεφανώνονταν με το κλαδί ελιάς. Αν και το στεφάνι δεν είχε υλική αξία, συμβόλιζε την ομορφιά, την πνευματική και ψυχική καλλιέργεια του νικητή. Οι αθλητές στεφανώνονταν σε μια τελετή με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Ακολουθούσαν γιορτές και εκδηλώσεις από καλλιτέχνες. Όταν ο Ολυμπιονίκης γυρνούσε στην πόλη του, οι συμπολίτες του γκρέμιζαν ένα μέρος του τείχους για να περάσει και έχτιζαν το άγαλμα του στην πόλη.
Ο συντάκτης: Ιωάννης Β. Του Στ1
Πηγή πληροφοριών: Φιλιππόπουλος Τ. Μ. (1996). Για να γνωρίσουμε τον τόπο μας: ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ. Αχαϊκές Εκδόσεις
