Είναι ένας από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους της αρχαίας Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του κόσμου. Γεννήθηκε και δίδαξε στην Αθήνα τον 5ο αιώνα και ήταν πατέρας τριών γιών. Στην αρχή ασχολήθηκε με την τέχνη του πατέρα του (γλυπτική), πολύ νωρίς όμως την άφησε και αφοσιώθηκε στη φιλοσοφία. Ο Σωκράτης δε δίδασκε σε συγκεκριμένη σχολή αλλά όπου έβλεπε πρόθυμους ανθρώπους αφού το ένιωθε σαν αποστολή που του είχαν ορίσει οι θεοί. Διακρίθηκε για το κάλλος της ψυχής του, την ηθική και τη φιλοπατρία του. Στον Πελοποννησιακό πόλεμο έκανε το χρέος του πολεμώντας γενναία στην Ποτίδαια, όπου έσωσε και τη ζωή του Αλκιβιάδη. Το λαμπρότερο δείγμα φιλοπατρίας και ηθικής ακεραιότητας το έδωσε με το θάνατο του. Με τον ευθύ και αλύγιστο χαρακτήρα του είχε κάνει πολλούς εχθρούς. Πίστευε πως οι θεωρίες των σοφιστών ήταν ολέθριες, ξεσκέπαζε τους δοκησίσοφους και τους φαντασμένους και γεννούσε αντιπάθειες. Έτσι, τρεις Αθηναίοι, ο πολιτικός Άνυτος, ο ποιητής Μέλητος και ο ρήτορας Λύκωνας τον κατηγόρησαν για ασέβεια και διαφθορά των νέων. Ο Σωκράτης θα μπορούσε ασφαλώς να αποφύγει τη θανατική καταδίκη, αν απολογούνταν σε ταπεινό και ικετευτικό τόνο. Αντίθετα επέλεξε η απολογία του να είναι περήφανη και αξιοπρεπής αντάξια ενός φιλοσόφου. Έτσι καταδικάστηκε με μια μικρή πλειοψηφία να πιει το «κώνειο». Δε δέχτηκε όμως με κανέναν τρόπο την πρόταση του Κρίτωνα και των άλλων μαθητών του να δραπετεύσει και να σωθεί. Ήπιε γαλήνιος το κώνειο, αφού είχε συζητήσει όλη την ημέρα για την αθανασία της ψυχής. Ο Σωκράτης δεν έγραψε ούτε λέξη για τον βίο και τη διδασκαλία του, αλλά δυο μαθητές του, ο καθένας με τις αντιλήψεις του και τις ικανότητες του μας πληροφορούν. Οι μαθητές του αυτοί ήταν ο Πλάτωνας και ο Ξενοφώντας.