Η αγωνία για τη φθορά της φύσης, η ασέβεια του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στο δώρο που του δίνει ζωή, αλλά και η ελπίδα ότι η ψυχή μπορεί να υψωθεί απέναντι στην καταστροφή αποτυπώνονται στους στίχους των μαθητών Πασχάλη Πασχαλίδη, Χρήστου Ρουκά, Βασίλη Σμαραγδά (Α3).
Η φύση πενθεί
Περιβάλλοντος απελπισία
Εκεί που η ανευθυνότητα επικρατεί
Ρεύματα μολυσμένων υδάτων
Ιστορία αλλάζει τη ροή
Βουλιάζει η γη απ” το βάρος του πλαστικού
Αντίκρισμα των αλλαγών, φιλοδοξία πράσινη
Λουλούδια κλαίνε στις πλαγιές του βουνού
Λεωφόροι πνιγμένοι απ” το βάρος του καπνού
Νύχτες χωρίς αστέρια, η φωτορύπανση κυριαρχεί
Σε χορό ξηρού ανέμου
Ξυπνά η φύση σε χορό ξηρού ανέμου
Η ροή του ποταμού, σαν μελωδία φθίνει
Ραγίζει ο ουρανός, χρωματίζοντας τη γη
Ας ισορροπήσουμε, φροντίζοντας την ομορφιά
Στάζει η σιγή σαν δάκρυ πάνω στη γη
Ιστορίες χαμένες, αναζητούν φως πιστό
Ανθίζει η ελπίδα σε κάθε σκοτεινή γωνιά
Σπίθες που… αστράφτουν πόνο
Πύρινες γλώσσες, στάχτη η ζωή
Υπουλα βήματα του ανθρώπου
Ρυθμός που χάνεται μές στα όρη
Κάθε ήχος και μια ιστορία
Αφήνεται πίσω λόγω της απελπισίας
Γεμάτο έπαρση το είδος του ανθρώπου
Ιδιο θηρίο, καταστροφικό
Εποχή καινούρια, θλιβερή
Σπίθες αστράφτουν στο κενό
Η ψυχή αντιδρά
Υψώνεται η ψυχή, περιθωριασμένη
Πλάθει όνειρα στο πέπλο της νύχτας
Ενάντια στο χρόνο, παλεύει ανθεκτική
Ρεύει ως το όριο, ελεύθερη σαν άνεμος
Θερμαίνει τη γη με αγάπη ακατάπαυστη
Εναγκαλιάζει τη ζωή, δίνοντας νόημα
Ριζώνει στην ελπίδα, συνδυάζει τον κόσμο
Μεταμορφώνει τη σκιά σε φως
Αναζητά τη συνύπαρξη, στο χορό του χρόνου
Νυστάζει το κύμα, αγκαλιάζοντας την ηρεμία
Στέκεται υπερήφανη, η φύση, αιώνιος μάρτυρας
Η ζωή παλεύει, αναδιπλώνοντας το χρόνο
