Οι μαθητές και οι μαθήτριες της Ε’ Δημοτικού ρώτησαν τους γονείς τους:

«Ποια είναι

η πιο έντονη ανάμνησή σου

από τα Χριστούγεννα

όταν ήσουν παιδί;»

  Διαβάστε παρακάτω τις απαντήσεις τους!

«Η πιο έντονη ανάμνηση που έχω από τα Χριστούγεννα της παιδικής μου ηλικίας, είναι όταν περίμενα να κυκλοφορήσει το εορταστικό τεύχος του αγαπημένου μου περιοδικού ΜΠΛΕΚ  για να το πάρω στα χέρια μου!»

«Θυμάμαι να στολίζουμε το δέντρο με τα στολίδια που φτιάχναμε με τον αδερφό μου και την μαμά μου μόνοι μας.»

«Όταν έφτιαχνα μελομακάρονα με την καλή μου μαμά.»

«Σε ηλικία 10 χρονών όταν  ο μικρότερος αδερφός μου  μεταμφιέστηκε σε καλικάντζαρο για να μου κάνει πλάκα. Όταν τον βρήκα στο σαλόνι, τρόμαξα και του πέταξα στο κεφάλι το σκουπάκι που κρατούσα . Ο αδερφός μου έπεσε κάτω και έβαλε τα κλάματα. Ευτυχώς ήρθε ο μπαμπάς και τον πήγε στο ΠΑΙΔΩΝ. Όλα στο τέλος πήγαν καλά, ευτυχώς, και τελικά ο αδερφός μου έγινε γιατρός.»

«Το γλέντι που γινόταν την παραμονή των Χριστουγέννων στο σπίτι της γιαγιάς μου!»

«Αφού στολίζαμε όλοι μαζί το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ερχόταν η αγαπημένη μου στιγμή: έντυνα ένα μικρό τραπεζάκι με χασαπόχαρτο και καφέ χαρτί γκοφρέ, και διαμόρφωνα την σκηνή της φάτνης. Έστηνα μέσα κάτι γύψινες φιγούρες, (την κούνια με τον Χριστό, τους γονείς του, τους βοσκούς, τα πρόβατα και τους μάγους με τα δώρα). Ακούγαμε πάντα τα ίδια χριστουγεννιάτικα τραγούδια από έναν δίσκο. Ήταν, καθώς το σκέφτομαι τώρα, ένας εκπληκτικός συνδυασμός γλυκιάς επανάληψης και δημιουργικότητας.»

«Όταν ήρθαν στο νησί για διακοπές τα ξαδέλφια μου μαζί με τους θείους μου όπου τους γνώρισα για πρώτη φορά! Τα παιχνίδια , τα πειράγματα και  τα γέλια, κράτησαν δύο ολόκληρες εβδομάδες!»

«Το στολισμένο με φαγητά χριστουγεννιάτικο τραπέζι της οικογένειας.»

«Η πιο έντονη ανάμνησή μου είναι τα Χριστούγεννα που περνούσα με την γιαγιά μου και τον παππού μου στην Αθήνα, γιατί θυμάμαι ότι βοηθούσα και εγώ στην ενορία του παππού μου να οργανώσουμε την γιορτή για τα παιδιά της ενορίας, ώστε να έχουν και εκείνα υπέροχα Χριστούγεννα.»

«Όταν ήμουν 5 χρονών θυμάμαι πολύ έντονα ότι το σπίτι μας ήταν πολύ φωταγωγημένο! Σε όποιο δωμάτιο και να πήγαινα η μαμά και ο μπαμπάς μου είχαν βάλει πολλά λαμπάκια.»

«Να λέω τα κάλαντα με τον αδερφό μου και την φίλη μου στην γειτονιά.»

«Μικρός την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πήγαινα με την οικογένειά μου στο εργοστάσιο όπου δούλευε ο μπαμπάς. Ήταν το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι του Πειραιά. Για να φτάσουμε στο εργοστάσιο, παίρναμε ένα πράσινο λεωφορείο μέχρι την πύλη και από εκεί χρειαζόμασταν άλλα πέντε λεπτά περπάτημα μέχρι την τραπεζαρία των εργαζομένων που ήταν διαμορφωμένη σε αίθουσα γιορτής. Όταν μπαίναμε μέσα τα τραπέζια ήταν γεμάτα καλούδια και πορτοκαλάδες. Οι άνθρωποι τραγουδούσαν και γελούσαν.

Όταν τελείωνε το κέρασμα, τότε άρχιζε η παράσταση. Κλόουν και μάγοι μας έκαναν τα κόλπα τους . Το αγαπημένο μου όμως κομμάτι ήταν μετά την παράσταση, όταν ερχόταν ο Άι-Βασίλης. Τα παιδιά έκαναν σειρά κι ένα–ένα έπαιρναν τα δώρα τους. Όταν ήρθε η σειρά μου, ο Άι-Βασίλης μου έδωσε ένα μεκανό, δηλαδή ένα παιχνίδι με σιδεράκια που τα ένωνες με βίδες και παξιμάδια για να συναρμολογήσεις διάφορες κατασκευές. Μετά από τα δώρα άρχιζε το γεύμα όπου τρώγαμε τις θρυλικές και πιο νόστιμες του κόσμου τηγανιτές πατάτες του εργατικού εστιατορίου.

Το μεκανό που μου χάρισε ο Άι-Βασίλης το έπαιξα για χρόνια. Είχα φτιάξει με αυτό, πλοία, αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα, γέφυρες και πολλά άλλα.»

«Τα πολλά δώρα που μου είχαν οι γονείς μου κάτω από το δέντρο.»

«Ήταν πρωί Πρωτοχρονιάς, όταν ήμουν 11 χρονών. Εγώ και τα δύο αδέλφια μου  ξυπνήσαμε πολύ πρωί με ανυπομονησία για να δούμε αν ο Αι Βασίλης μας είχε φέρει δώρα. Κατρακυλήσαμε την σκάλα, κοιτάξαμε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο και είδαμε ένα μεγάλο πακέτο. Φωνάξαμε από χαρά!  Πήγαμε πάνω  στους γονείς μας και ανοίξαμε τα δώρα! Το μεγάλο πακέτο ήταν ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος. Τον συναρμολογήσαμε μετά το πρωινό με το μπαμπά μας και παίζαμε όλη την υπόλοιπη μέρα με αυτόν.»

«Όταν ήμουν παιδί, τα Χριστούγεννα περνούσαμε πολύ χρόνο στο μαγαζί των γονιών μου, που είχαν εστιατόριο. Η πιο έντονη ανάμνησή μου είναι ότι κάθε χρόνο μαγείρευα με την μαμά μου και φτιάχναμε πολλά μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες και κερνούσαμε όποιον έμπαινε στο μαγαζί!»

«Όταν ήμουν παιδί πηγαίναμε στο χωριό και μέναμε στο σπίτι στον λόφο και έξω είχε χιόνι. Όλη η οικογένεια καθόμασταν δίπλα στην ξυλόσομπα για να μην κρυώσουμε.»

«Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από τα Χριστούγεννα όταν ήμουν παιδί, είναι όταν πήγαινα στο κατάστημα με παιχνίδια της γειτονιάς μου για να πάρω δώρα με τα χρήματα που μάζευα από τα κάλαντα!»

«Όταν πήγα για κάλαντα με τους φίλους μου. Καθώς πηγαίναμε στην στάση του λεωφορείου, είδαμε το λεωφορείο να φεύγει κι έτσι κάναμε αγώνα για το ποιος θα το προλάβει. Τους πρόλαβα όλους αλλά ήμουν πολύ λαχανιασμένος. Πήγα να πω τα κάλαντα στους επιβάτες του λεωφορείου, αλλά επειδή είχα λαχανιάσει, έκανα πιο πολύ θόρυβο και για αυτό οι επιβάτες (δεν ξέρω αν το έκαναν επειδή με λυπήθηκαν ή επειδή ήθελαν να σταματήσω) μου έδωσαν από 10 ευρώ ο καθένας!!!»

«Θυμάμαι τα Χριστούγεννα όταν ήμουν στην τάξη της πρώτης Γυμνασίου, που πήγα με τους γονείς μου ταξίδι από την Πάτρα στην Ανκόνα της Ιταλίας με πλοίο. Το ταξίδι διαρκούσε 23 ώρες και στη διάρκεια του ταξιδιού το πλοίο βρέθηκε σε μεγάλη κακοκαιρία. Μας ξυπνήσαν από την καμπίνα του πλοίου και μας είπαν να πάμε όλοι στο σαλόνι μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Ευτυχώς το πλοίο δεν βούλιαξε και περάσαμε τέλεια στην Ιταλία!»