Μου αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο, όμως, θα ήθελα μέσα από την παρακάτω συνέντευξη να σας συστήσω την θεία μου Τζούλι Χατζηζωγίδου, πρωταθλήτρια Ελλάδος στην Εθνική Γυναικών Μπάσκετ, και πλέον προπονήτρια σε αναπηρικά αμαξίδια την οποία θαυμάζω πολύ!
- Πότε ξεκίνησες το μπάσκετ και πως;
Άρχισα να παίζω μπάσκετ όταν ήμουνα 14 χρόνων και ο λόγος ήτανε γιατί μία συμμαθήτρια μου στο σχολείο πήγαινε στην ομάδα της MΕΝΤ και μου είπε να πάω να δοκιμάσω και εγώ να παίξω μπάσκετ. Και έτσι ξεκίνησα.
- Έχεις αγωνιστεί με την Εθνική ομάδα στην Ισπανία, Πορτογαλία, Κανάρια νησιά, Γαλλία, Αυστρία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία και Ισραήλ τι σημαίνει για σένα Εθνική ομάδα μπάσκετ;
Εθνική ομάδα! Έχει διπλή σημασία!!! Πρώτα απ’ όλα ΟΜΑΔΑ. Σου δίνει την δυνατότητα να ανήκεις σ’ ένα σύνολο, να αγωνίζεσαι μαζί με άλλους αθλητές για να πετύχετε τον ίδιο στόχο και να λειτουργείτε σαν ένας. ΕΘΝΙΚΗ! Το μεγαλύτερο όνειρο ενός αθλητή είναι να αγωνισθεί με τα χρώματα της πατρίδας του και αυτό συμβαίνει όταν επιλεγεί ανάμεσα σε άλλους συναθλητές του, ως από τους καλύτερους του συνόλου ώστε να εκπροσωπήσει τη χώρα του. Μέγιστη τιμή!
- Ποια πιστεύεις ότι ήταν η πιο συγκινητική στιγμή στην καριέρα σου στο μπάσκετ;
Ξεκίνησα να αγωνίζομαι στην MΕΝΤ και έπαιξα για 15 χρόνια!
Μετά έπαιξα για μια χρονιά στην ομάδα της Αυστρίας, μετά στον Πανσερραϊκό, στον Άρη Θεσσαλονίκης στην Τρίγλια Χαλκιδικής και η τελευταία ομάδα ήταν στο Κορδελιό. Ήταν πολλές οι συγκινητικές στιγμές που έζησα μέσα από τον αθλητισμό. Αυτές που θυμάμαι πιο έντονα είναι με την Εθνική ομάδα γυναικών που κατακτήσαμε την 3η θέση στους μεσογειακούς αγώνες μέσα στην Θεσσαλονίκη.
Και η επόμενη σαν προπονήτρια πλέον με την ομάδα του Άρη Θεσσαλονίκης που κατακτήσαμε το πρωτάθλημα μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο!
- Ένας κύκλος έκλεισε και άνοιξε ένας άλλος στην πορεία σου στο μπάσκετ. Πώς νιώθεις ως προπονήτρια του μπάσκετ σε ΑΜΕΑ;
Η πορεία ενός πρωταθλητή έχει ημερομηνία λήξης χωρίς να σημαίνει ότι δεν μπορεί να προσφέρει στον αθλητισμό, από άλλο «πόστο». Είμαι από τις πολύ τυχερές αθλήτριες, διότι παράλληλα με την επιτυχημένη μου πορεία στο μπάσκετ, κατάφερα παράλληλα να σπουδάσω και να αποκτήσω το πτυχίο γυμνάστριας στα ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης.
Έτσι τελειώνοντας τις σπουδές μου αλλά και την καριέρα μου ως αθλήτρια, κατάφερα να παραμείνω στον χώρο που τόσο αγάπησα και να συνεχίζω να προσφέρω μέχρι και σήμερα.
Οι συγκυρίες έφεραν έτσι τα πράγματα ώστε να προπονώ ομάδες ανδρών!
Και μάλιστα σε αναπηρικά αμαξίδια, κάτι το οποίο αρχικά το είδα σαν πρόκληση αφού έχει ιδιαίτερο και ξεχωριστό τρόπο προσέγγισης. Στην πορεία αποδείχτηκε μεγάλο σχολείο και για εμένα γιατί μαθαίνω νέα πράγματα και εξελίσσομαι!
- Τι θα συμβούλευες στους νέους/νέες αθλητές;
Στους νέους αθλητές θα συμβούλευα, καταρχήν να ακολουθήσουν το άθλημα που αρέσει σε αυτούς και όχι στους γονείς ή σε κάποιον φίλο τους. Επίσης, εάν τελικά δεν τους αρέσει ή δεν τους ταιριάζει, να μην απογοητευτούν, αλλά να δοκιμάσουν κάτι νέο.
Τέλος, να ακολουθούν πέρα από τις οδηγίες του προπονητή, το ένστικτο τους και να δουλεύουν καθημερινά ώστε να βελτιώσουν τόσο το σώμα τους όσο και να καλλιεργήσουν το χαρακτήρα τους!
Ηλίας Χατζηζωγίδης, Γ΄2 τάξη
Υπέροχη συνέντευξη