Σκέψεις και συναισθήματα των μαθητών πάνω στα έργα του Τάσσου
Τμήμα: Β3
Μετά την προβολή ντοκιμαντέρ, εικαστικών έργων, κόμικς για την Κατοχική Αθήνα και παρουσίαση λογοτεχνικών αποσπασμάτων με θέμα την Κατοχή και τον Αγώνα των Ελλήνων κατά του Φασισμού και Ναζισμού, οι μαθητές εξέφρασαν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους…
«Δυστυχώς, οι σκελετωμένοι άνθρωποι είναι πολλοί. Χώμα δεν φαίνεται. Μόνο οστά»
«Ήμουν 12 χρονών. Είχα πάει να βρω τροφή για εμένα και την οικογένειά μου. Φεύγω και ήταν όλα καλά. Μόνο τρεις γερμανοί φρουροί στο χωριό μας. Βρίσκω ένα κομμάτι ψωμί κάτω από το μέρος που έκαναν περιπολίες οι Γερμανοί. Μάλλον το ρίξαν για τα πουλιά. Εμείς δε θρηνούσαμε νεκρούς. Το κεφαλοχώρι της περιοχής μας είχε κάπου τριάντα νεκρούς. Γυρνάω και βλέπω οστά σε όλο το μονοπάτι. Αναρωτιέμαι πώς έγινε αυτό… Και πού να ήξερα πως το χωριό μας είχε επαναστατήσει… Σκοτώθηκαν και οι τρεις Γερμανοί.
Ήρθαν από το κεφαλοχώρι. Μέσα στους σκοτωμένους ήταν και η θεία μου». Αλέξανδρος Παπαδόπουλος
«Βλέπω έναν σκελετωμένο που ταλαιπωρείται άδικα. Το έργο δείχνει έναν αλυσοδεμένο άντρα, ο οποίος πεθαίνει από την πείνα και βρίσκεται σε άσχημη κατάσταση. Του έχουν φορέσει στο κεφάλι ένα στεφάνι… Ο άνθρωπος αυτός υποφέρει. Παρόλα αυτά δεν υποχωρεί». Χαρά Χριστιά
«Είναι στους δρόμους, κρυώνουνε, είναι πάρα πολύ λεπτοί, δεν έχουν φαγητό. Έχουν χάσει τις ζωές τους». Μαριάνθη Πιτέλη
«Νιώθω ανάμεικτα συναισθήματα, όπως σκληρότητα, αλλά και υπερηφάνεια που πολεμάνε για την πατρίδα» Μαρία Πουμπουρίδη
Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει χάσει την ελπίδα του για τη νίκη. Βλέποντάς τον μου προκαλούνται δύο αντίθετα συναισθήματα. Στενοχώρια για το τι γίνεται και περηφάνια για την πίστη των αγωνιστών. Μαρία Ναυροζίδη
«Το έργο αυτό έχει πολλές λεπτομέρειες και είναι δραματικό»
«Η ζωή στον πόλεμο είναι σκληρή και δύσκολη. Δεν αντέχω πια! Μακάρι η ζωή να ήταν όπως παλιά. Με ειρήνη και φιλία». Ηλίας Χήρας
«Νιώθω θυμό, εφόσον παιδιά και ενήλικοι δεν είχαν να φάνε και πέθαιναν από την πείνα. Νιώθω και λύπη, γιατί κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονταν από τους Γερμανούς κατακτητές». Ευθυμία Τσιάρα
«Βλέπω ανθρώπους να πεθαίνουν. Γενικότερα, είναι μια πάρα πολύ θλιβερή εικόνα. Οι άνθρωποι αυτοί υπέφεραν για τη χώρα μας, την πατρίδα μας, τη θρησκεία και την ελευθερία μας». Γιώργος Νταλαπέρας
« Ήταν Φλεβάρης. Τα τρόφιμα είχαν λιγοστέψει. Οι εισαγωγές τροφίμων είχαν στενέψει και όσες γίνονταν πήγαιναν όλες στους Γερμανούς. Η πείνα είχε επίσημα ξεκινήσει. Το σχολείο της γειτονιάς είχε μετατραπεί σε συσσίτιο και σέρβιραν για φαγητό μιαν πηχτή και καυτή φασολάδα. Στον δρόμο μου για το μάθημα έβλεπα ανθρώπους νεκρούς και πεσμένους στο πάτωμα».
«Το απόγευμα της Παρασκευής έγινε μάζωξη των νέων για επίθεση στους εχθρούς. Πήραν, λοιπόν, τα όπλα και έσπευσαν να επιτεθούν στο άρμα των Γερμανών. Ένας σημαντικός στρατηγός και πέντε άλλοι τραυματίστηκαν. Την άλλη μέρα στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου η μέρα για τα νέα παιδιά ήταν θανάσιμη». Γιώργος Ξανθόπουλος
«Ήλπιζαν για τη ζωή, ευχόντουσαν να ζήσουν, και ήταν υπερβολικά πεινασμένοι. Όταν βλέπω αυτό το έργο ανατριχιάζω. Όταν βλέπω έτσι ανθρώπους, νιώθω πολύ τυχερή που δεν γεννήθηκα τότε. Κανένας δεν μπορεί να νιώσει τα συναισθήματα που ένιωσαν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή». Ναταλία Χριστοφόρου
«Όταν ήμουν στην μάχη, έβλεπα τους ανθρώπους μου να πεθαίνουν και να σκοτώνονται». Γιάννης Απόλλωνας Γιαννιτσάκης
«Νιώθω θυμό για την συμπεριφορά των εισβολέων που φέρονται βάναυσα στους πολίτες λεηλατώντας τους. Νιώθω ότι θέλω να μπω μες στην εικόνα να τους ταΐσω, να τους βοηθήσω». Ευαγγελία Πτίνη
«Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα. Αντιστάθηκαν για να ελευθερωθούν η Ελλάδα και οι συμπατριώτες. Αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν τον σεβασμό μας μέχρι και σήμερα». Δέσποινα Τσιάρα
«Άνθρωποι έχουν πάει για εκτέλεση και παρόλα αυτά στέκονται όρθιοι και υπερήφανοι ως το τέλος. Δε λυγίζουν. Ως την τελευταία πνοή τους ήταν θαρραλέοι και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον θάνατο». Νικολέττα Σπυροπούλου
«Όταν είδα για πρώτη φορά αυτόν τον πίνακα, με στενοχώρησε, αλλά με έκανε να καταλάβω τα ψυχολογικά και τα κρυφά βάσανα που περνάει ο κάθε άνθρωπος που κατοικεί σε χώρα με κατοχή». Μιχαέλα Τζουλάκη
«Δεν υπήρχε δικαιοσύνη και ελευθερία. Και γενικά τα πράγματα ήταν δυσάρεστα, εφιαλτικά». Ελένη Στεφανίδου
« Είναι πάρα πολύ ανατριχιαστικό να βλέπεις να λιμοκτονούν στους δρόμους, να πεθαίνουν άδικα». Νίκος Πουλόπουλος
«Υπέμεναν γενναίοι και δεν έχαναν την αξιοπρέπειά τους. Πολεμούσαν για να σώσουν τους απογόνους τους, ώστε να κερδίσουν τη μελλοντική μας ελευθερία». Κατερίνα Παπαδοπούλου
«Είμαι σκλαβωμένη και βασανισμένη. Μέρες πείνας τόσες δεν αντέχονται. Νιώθω νεκρή. Τι σόι μαρτύριο είναι αυτό;»
«Άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και βασανίζονται μέχρι θανάτου. Είναι μαρτύριο. Είναι απάνθρωπο». Αλεξάνδρα Σελίδη
«Πολέμησα μέχρι τέλους, για να επιστρέψει η πατρίδα μου στα χέρια των Ελλήνων. Το χάρηκα, είναι αλήθεια. Ένιωσα για πρώτη φορά ήρωας. Παρόλο που μου είχε απομείνει ελάχιστη ενέργεια και λιμοκτονούσα, συνέχισα να αγωνίζομαι μέχρι τέλους. Η τελευταία μου μέρα ήταν πολύ κουραστική από όλες τις απόψεις. Ήξερα ότι ο χρόνος μου μετράει αντίστροφα, όμως ήμουν περήφανος. Πολέμησα για την ελευθερία της πατρίδας». Ιωάννα Φουσιέκη
«Εκείνη η εποχή ήταν η χειρότερη για τον ελληνικό πολιτισμό και η πιο απάνθρωπη». Δημήτρης Παναγιωτίδης
Υπεύθυνη καθηγήτρια:
Ροδούλα Ασκαρίδου
