Την Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2024, μαθητές του 9ου Γυμνασίου Αχαρνών, επισκέφτηκαν με τους καθηγητές τους (Ασκαρίδου Ροδούλα, Ματαράγκα Διονύση και Χαρδαλιά Φωτεινή) τη Δημοτική Πινακοθήκη στο Μεταξουργείο, στην οποία παρουσιαζόταν η έκθεση με θέμα: «Η Αποκατάσταση της Αισιοδοξίας». Η έκθεση εντάσσεται στο πλαίσιο των επετειακών εκδηλώσεων του Δήμου Αθηναίων «1974 & 1944: Η Αθήνα γιορτάζει την Ελευθερία της», που τιμά παράλληλα δύο σημαντικές επετείους για την Αθήνα, την συμπλήρωση 80 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης από τη γερμανική κατοχή και 50 χρόνων από την αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Το σκεπτικό της έκθεσης διαπνέεται από το δίπολο δημοκρατία/διάλογος και προτείνει μια μεταμοντέρνα θέαση θέτοντας ερωτήματα, προκαλώντας έντονα συναισθήματα και ανακαλώντας εμπειρίες και βιώματα.
Οι «Αρχόντισσες» του Τάσσου, αξέχαστες μορφές και αναμνήσεις της βιωμένης ιστορίας που υπηρέτησε ενεργά. Ένα σπάνιο χαρακτικό της Βάσως Κατράκη, που μέσα από την τέχνη της υπηρέτησε τους ιδεολογικούς στόχους και τα κοινωνικά αιτήματα της εποχής της με εργαλείο την αμεσότητα της εξπρεσιονιστικής τραχύτητας. Τεκμήρια βίας, αντοχής, εγκαρτέρησης αλλά συνάμα και σύμβολα αισιοδοξίας και αντίστασης στη σκληρότητα και την απανθρωπιά εκείνης της περιόδου, τα 25 ζωγραφισμένα βότσαλα και 5 σχέδια από την εξορία της στη Γυάρο (1967), δάνεια από την ιδιωτική συλλογή του Σπύρου Κατράκη. Στα κάρβουνα της Άννας Κινδύνη, συνυπάρχουν οι φριχτές μνήμες του πολέμου, της κατοχής και της εξαθλίωσης. Ο «Έφηβος» του Χρήστου Καπράλου, μεταβάλλεται σε καθολικό σύμβολο αντίστασης και αισιοδοξίας. Ο Γιώργος Βακιρτζής στις «Ειρωνείες και επικλήσεις» ασκεί κριτική και καταγράφει με εξπρεσιονιστικό ιδίωμα τις κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες της εποχής αλλά και την ελπίδα της αντίστασης. Στο σχέδιο του Δημήτρη Μεγαλίδη, αποδίδονται τα δεινά της κατοχής. Οι ξυλογραφίες του Λάμπρου Ορφανού στο βιβλίο «Η μεγάλη νύχτα» του 1945, προκαλούν αισθήματα ελευθερίας και αισιοδοξίας. Οι αρχέτυπες μορφές στα «Προσωπεία» της Δήμητρας Σιατερλή θέτουν αγωνιώδεις εκφραστικές αναζητήσεις και υπαρξιακά ερωτήματα. Δύο έργα της Ρίκας Πανά αντανάκλαση της ανθρώπινης ερημιάς, όπως η ίδια τη βίωσε μέσα στα χρόνια της χούντας. Τα σχέδια με πενάκι των Μίνου Αργυράκη και Δανιήλ Παναγόπουλου αντικατοπτρίζουν την αισιόδοξη πλευρά ενώ η «Υπόσχεση» της Εύας Μελά συμβολίζει την ανάγκη για δημοκρατία και ελευθερία όλων των λαών. Το έργο του Πάνου Σαραφιανού, έκφραση του ανθρώπινου δράματος, αλλά και της εξέγερσης που εμπεριέχει τον σπόρο της λύτρωσης. Στη «Μνήμη του ‘73», η Αλίκη Σκουλικίδη καταθέτει με σεμνότητα, σεβασμό και ευαισθησία την σπασμένη καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου.
Στα έργα των Θεοφιλακτόπουλου, Μαρκίδη και Καραπάνου η ανθρώπινη μορφή γίνεται διαπραγμάτευση καταστάσεων και κοινωνικών προβληματισμών, ενώ η κόκκινη φιγούρα του Φασιανού μας οδηγεί σε ονειρικές περιπλανήσεις και αισιόδοξες διαδρομές.
Πηγή: culturenow.gr
