Ένας τυχοδιώκτης έψαχνε για θησαυρούς στα βάθη της ερήμου. Είχε στη διάθεσή του έναν χάρτη θησαυρών που θα τον οδηγούσε στην ανακάλυψή τους. Καθώς έσκαβε δίπλα σε μια όαση, βρήκε ένα πήλινο αγγείο. Το άνοιξε με λαχτάρα και μέσα σε αυτό βρήκε ένα αντικείμενο που έμοιαζε με πέτρα. Μια πέτρα με ιερογλυφικά στη βάση της και σε σχήμα εντόμου. Αυτές οι λεπτομέρειες πέρασαν απαρατήρητες από τον αδαή τυχοδιώκτη. Άλλους θησαυρούς αναζητούσε. Απογοητευμένος, πέταξε το εύρημά του, καθώς το θεώρησε άχρηστο. Στη συνέχεια κάθισε στην όαση για να ξεκουραστεί.
Λίγη ώρα μετά πλησίασε ένα καραβάνι που σταμάτησε για να δροσιστεί. Ξαφνικά ο τυχοδιώκτης άκουσε μια χαρούμενη φωνή στη γλώσσα του να λέει:»Να τώρα που το καθάρισα από την άμμο είναι φανερό. Βρήκα τον σκαραβαίο, το φυλακτό των φαραώ που είχε κλαπεί από το Μουσείο. Τι τύχη!»
Αυτό που υποτιμάμε και περιφρονούμε μπορεί στην πραγματικότητα να έχει μεγάλη αξία.
Ελένη-Ραφαηλία Ρουσεα,
Α3
