6 ΜΑΡΤΙΟΥ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ

Όλα τα παιδιά  της  Α΄ και Β΄ λυκείου  ανταποκρίθηκαν  με συγκινητικό τρόπο  στο κάλεσμα να εκφραστούν με όποιο τρόπο θέλουν σχετικά με το θέμα. Τα κείμενα ή σκίτσα είτε επώνυμα είτε ανώνυμα μίλησαν στην καρδιά μας και μας συγκλόνισαν . 

ΕΝΑ  ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ  ΣΤΙΣ ΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ

• Φοβάμαι

Φοβάμαι κάθε φορά που τους κοιτώ, φοβάμαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Φοβάμαι μη με βρουν, φοβάμαι μη με σκοτώσουν

Δεν μιλώ αλλά φοβάμαι, δεν το σκέφτομαι αλλά θυμάμαι

Δεν το σταματάνε και πνίγομαι, δεν το ξέρουν αλλά βασανίζομαι

Φοβάμαι κάθε βράδυ που κοιμάμαι, φοβάμαι όταν με συναντάνε

Ζω και όλο φοβάμαι, ζω τελικά ή απλά υπάρχω;                            

 Γκαϊτάν   Άνα- Μαρία

 

 

• Δεν μου αρέσει  το σώμα μου. Δεν θυμάμαι να είχα ποτέ θέμα με το πώς φαίνομαι και το πώς με βλέπουν οι άλλοι μέχρι τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο γυμνάσιο και ένα  αγόρι της πρώτης λυκείου με  αποκάλεσε  «φάλαινα». Τότε κατάλαβα ότι θα περάσω δύσκολα… Ντρεπόμουν κάθε μέρα να πάω στο σχολείο. Όλοι με σχολίαζαν και δεχόμουν μπούλινγκ. Δεν είχα κανένα να με στηρίξει και εγώ δεν μπορούσα να αμυνθώ. Κανείς δε νοιαζότανε για το πώς νιώθω . Οι καθηγητές δεν έλεγαν τίποτα και τα παιδιά δεν σταματούσαν. Προσπάθησα πολλές φορές να μιλήσω, όμως κάτι με κράταγε πίσω  και φοβόμουν. Φορούσα συνέχεια φαρδιά ρούχα  για να μην φαίνεται το σώμα μου. Δεν έτρωγα σχεδόν καθόλου  δημιουργώντας άλλα προβλήματα στον εαυτό μου. Οι σκέψεις και τα λόγια τους με στοίχειωναν  . Έχω φτάσει 20 χρονών και τα λόγια τους με έχουν στιγματίσει. Είμαι καλύτερα ψυχολογικά με ανθρώπους δίπλα μου που με αγαπάνε και με στηρίζουν. Ωστόσο, με απασχολεί συνέχεια τι πιστεύουν οι άλλοι γύρω μου για το πώς είμαι.

Βασιλική Αγγελή, Κορίνα Γκουραμπάρδι, Μπρίνα Παπά

• Η  ιστορία του Φώτη 

Ο Φώτης  ήταν 12 ετών όταν έφυγε από την πατρίδα του λόγω πολέμου. Μετακόμισε σε ένα μικρό χωριό της Κρήτης με τη μητέρα του. Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε και ο Φώτης έφτασε στο κατώφλι της καινούργιας τάξης  αγχωμένος. Φτάνοντας άνοιξε την πόρτα και με ένα  αμήχανο χαμόγελο είπε με σπαστά ελληνικά « Καλημέρα!». Όλα τα παιδιά γύρισαν και τον κοίταζαν λες και ήταν από άλλο κόσμο. Παρατήρησαν ιδιαίτερα το σκούρο δέρμα και τα κατάμαυρα μαλλιά του. Έκατσε ήσυχα στο τελευταίο θρανίο ,δίπλα από ένα κορίτσι.Της χαμογέλασε. Η κοπέλα μάζεψε την κασετίνα της πιο κοντά της κοιτάζοντάς τον με ψυχρό βλέμμα. Ο Φώτης ένιωσε άσχημα και γύρισε μπροστά. Στο διάλειμμα άκουγε πίσω του φωνές να λένε « Γύρνα πίσω στη χώρα σου» , « Δεν ανήκεις εδώ», «Φύγε». Εκείνος πήγε στο μπάνιο, κλείστηκε μέχρι το τέλος της μέρας. Μόλις χτύπησε το κουδούνι για σχόλασμα βγήκε σιγά-σιγά, πήρε την τσάντα του, πέρασε ανάμεσα από τα παιδιά χωρίς να τραβήξει την προσοχή. Όταν έφτασε επιτέλους σπίτι ένιωσε ανακούφιση. Η μητέρα του τον ρώτησε πώς πήγε η πρώτη μέρα και εκείνος έβαλε τα κλάματα. « Γιατί πρέπει να ξαναπάω; Γιατί πρέπει να το ανέχομαι; Γιατί να πω ότι με λένε Φώτη;» Η μητέρα του τον παρηγόρησε με μια αγκαλιά . Ο Φώτης που κανονικά δεν τον λένε Φώτη ηρέμησε και αποδέχτηκε την πραγματικότητα. Μακάρι να είναι καλά σήμερα και να έχει βρει πραγματικούς φίλους.  

Ηλιάνα Καβαλιεράτου

• Στον σκοτεινό  διάδρομο του μίσους, το μπούλινγκ κρύβεται στη σκιά και πληγώνει, βλάπτει, πονάει την αθωότητα. Ας σταθούμε ανώτεροι και δυνατοί στην αδικία που πληγώνει, ας δείξουμε αγάπη. Στα χέρια μας είναι η δύναμη να αντισταθούμε σε κάθε επίθεση, να φωτίσουμε τον κόσμο με αγάπη, να διώξουμε το μίσος και το μπούλινγκ.

Χρήστος  Ψωμάρας

  

• Η  ιστορία του Χ.

Πέντε  χρόνια πριν … Πέμπτη δημοτικού ήμουν τότε. Έκανα παρέα με τον Χ… Παίζαμε, μιλάγαμε, περνάγαμε ωραία. Ήταν ένα παιδί που ποτέ δεν κορόιδεψε ή προκάλεσε. Η αφορμή για κάποιους να τον χλευάσουν ήταν τα κιλά του. Δυο παιδιά συγκεκριμένα άρχισαν το μπούλινγκ. Ο Χ. αρχικά δεν έδινε σημασία , αλλά μια μέρα ξέσπασε και έβαλε τα κλάματα. Του πρότεινα να μιλήσει σε άτομα που εμπιστεύεται είτε σε κάποιον μεγαλύτερο. Στην αρχή δεν ήθελε να το μοιραστεί αλλά το σκέφτηκε και έπραξε σωστά. Μίλησε στους γονείς του και εκείνοι στους γονείς των θυτών και έτσι σταμάτησε όλο αυτό. Πέντε χρόνια μετά έχω κρατήσει επαφές μαζί του και είναι καλά . Δεν του έχει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο καθώς έμαθε να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις.          

Κωνσταντίνος  Τσίκο – Κισκίνης

                                                                  

I’ve been trying to find my words but I just keep holding them back
I’ve been trying to use my voice and yet I still feel attacked
Now the tears run down my face cause I just can’t help but hide all of this pain
I’m speaking up, no I won’t back down,I’ll get it off my chest till the words can come out
You thought it was fun playing this game , you thought it would all just stay the same
But I’ll stand my ground cause I’ve had enough    

Αντελίν   Ντούτα  Μπάτσιο

• Το  σώμα μου φοβάται, το βλέμμα μου έχει μάθει να μη γυρίζει να κοιτάξει, τα αυτιά μου έχουν μάθει να ακούνε από μακριά, τα πόδια μου κυρτά, γρήγορα να μην προδώσουν το φόβο, τα χέρια μου κρατάνε σφιχτά τα κλειδιά μου, προσπαθούν να κρύψουν το τρέμουλο, τα μάτια μου έχουν μάθει να κρατάνε τα δάκρυα πίσω καθώς ακούω τα λόγια τους. Έτσι ήταν, είναι αλλά δε θα είναι πια.

ΑΝΩΝΥΜΟ

• Το θηρίο 

   Χρόνια αργά και πολλά μέσα στη βία, μέσα στον φόβο, τρόμο, άγχος και απελπισία. Μητέρες θυσιάζονται με πόνο για τα παιδιά τους, νιώθουν τη σκληρότητα και απανθρωπιά προστατεύοντας χωρίς τύψεις τα παιδιά τους   από το θηρίο του σπιτιού τους .Τα παιδιά βλέπουν το θηρίο να χτυπάει και να πονάει τη μαμά τους , απορούν πώς μπορεί το θηρίο να χτυπά χωρίς τύψεις, χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες, σκέφτονται πότε θα τους αφήσει ήσυχους ,πότε θα βρει ειρήνη και ησυχία η μαμά τους, σκέφτονται αυτά αλλά ζώντας ακόμη στο σκοτάδι …                        

ΑΝΩΝΥΜΟ

• Μήνυμα προς το θύμα                     

Έπεσες θύμα μπούλινγκ; Συγχαρητήρια δεν είσαι ο πρώτος! Κι άλλοι πολλοί πριν από σένα ήταν στη θέση αυτή. Θα αναρωτιέσαι γιατί τα τραβάς όλα αυτά. Φίλε μου, μην ξεχνάς, στη ζωή θα υποστείς και πράγματα άδικα. Συνεχίζεις  να αναρωτιέσαι κι εγώ θα σου πω να μην το πολυσκέφτεσαι, απλά έτυχε να είσαι διαφορετικός απ’αυτούς. Κι εκείνοι με τη σειρά τους κάνουν κακό στους διαφορετικούς. Μήπως αναρωτήθηκες ποτέ για τον τύπο που σε ταράζει αν πρόβλημα προσωπικό έχει και η ρίζα του κακού βρίσκεται αλλού; Μη φαντάζεσαι πώς να τους πληγώσεις μα σπλαχνίσου τους γιατί την ίδια στιγμή που σε εκφοβίζουν κι οι ίδιοι εσωτερικά υποφέρουν. Πες ,λοιπόν, καμιά προσευχή γι’ αυτούς, δείξε     ανωτερότητα  και πάνω απ’ όλα μην ξεχάσεις ότι υπάρχουν  πολλοί  στη  θέση   σου.

                                                                                                         Γιάννης   Γλύνης

 

• Σχολικός εκφοβισμός

Στη σύγχρονη εποχή  ο σχολικός εκφοβισμός αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για την κοινωνία και απασχολεί κυρίως εφήβους με πολλές αρνητικές επιδράσεις κυρίως στο σχολικό περιβάλλον.

Συνήθως τα άτομα που ασκούν εκφοβισμό έχουν υποστεί και αυτά διάφορα είδη βίας στο περιβάλλον τους. Έτσι, κουβαλώντας στη μαθητική ζωή τους όλα τα ψυχολογικά τραύματα έχει ως αποτέλεσμα να ξεσπούν σε άλλα άτομα είτε γιατί επιθυμούν να είναι το επίκεντρο της προσοχής των άλλων είτε λόγω των παραπάνω τραυμάτων. Συνεπώς οι εκφοβιστές /θύτες  δεν έγιναν ξαφνικά εκφοβιστές /θύτες αλλά από τα ερεθίσματα του παρελθόντος.

Ο εκφοβισμός δημιουργεί πληθώρα προβλημάτων στην ψυχική και πνευματική ισορροπία του θύματος. Μπορεί ακόμη και να το οδηγήσουν στο θάνατο. Στις  περισσότερες περιπτώσεις ο θύτης δεν κατανοεί την ψυχική οδύνη που προκαλεί στο θύμα και για αυτό δεν γνωρίζει όρια παρά μόνο αν επέμβει κάποιος τρίτος.

Μήπως η κοινωνία θα πρέπει να συμβάλλει καίρια στην αντιμετώπιση και επίλυση του σοβαρού αυτού προβλήματος; Αρχικά ,θα πρέπει η πολιτεία να παρέχει επιμόρφωση στους εκπαιδευτικούς για το σωστό χειρισμό του φαινομένου. Επίσης, θα πρέπει στο σχολικό πρόγραμμα να υπάρξει σχετικό μάθημα ώστε οι μαθητές να ενημερώνονται κατάλληλα για την αρνητική επίδραση του bulling.

Συμπερασματικά, ο σχολικός εκφοβισμός προσβάλλει ένα μεγάλο αριθμό εφήβων . κοινωνία και πολιτεία θα πρέπει να μεριμνήσουν για την καταπολέμησή του ώστε όλοι να συνυπάρχουμε ειρηνικά.                            

Άρης Κόσσυβας

 

• 6 Μαρτίου η μάνα κλαίει πάνω από το μνήμα, 6 Μαρτίου αποχαιρετά τον μονάκριβό της, 6 Μαρτίου και το σπίτι είναι άδειο, ούτε χαρές, ούτε γέλια. Τέσσερις τοίχοι να την πλακώνουν. Κάθεται στο κρεβάτι και κοιτά ολόγυρά της. Τα αριστεία του, τα βιβλία του, τα ρούχα του στην καρέκλα του γραφείου. Ο πόνος στο στήθος πιο δυνατός, πηγαίνει στο κεφάλι, νιώθει τον σφυγμό της σαν τύμπανο στα αυτιά της. Το δωμάτιο γυρίζει, οι λέξεις δεν βγαίνουν, την πνίγουν. ΓΙΑΤΙ;  Ρωτάει και ξαναρωτάει. Το αγόρι της ποτέ δεν πείραξε κανέναν. ΓΙΑΤΙ; Έγινε παιχνιδάκι στα χέρια κάποιων που έκαναν επίδειξη δύναμης. Το αγόρι της δεν άντεξε ,ένιωθε ότι ο θάνατος ήταν η μόνη λύση. Τώρα η ζωή της είναι μισή χωρίς το παιδί της. Δεν θα ξανακούσει τη φωνούλα του, δεν θα ξανανιώσει την ζεστασιά της αγκαλιάς του. Αλλά πρέπει να σταθεί στα πόδια της. Οι ένοχοι ΠΡΕΠΕΙ να πληρώσουν…                                            

Μαριάνα Μαμά

• Όλα  τα είδη εκφοβισμού ή βίας πρέπει να αντιμετωπίζονται και να σταματάνε το γρηγορότερο. Οι θύτες συνήθως στο παρελθόν έχουν υποστεί βία και προσπαθούν να το ξεπεράσουν μειώνοντας κάποιους άλλους για να νιώσουν οι ίδιοι καλά. Η ελευθερία του καθενός σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Αυτό πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας και να το σκεφτόμαστε πριν πούμε ή πράξουμε εις βάρος κάποιου. 

ΑΝΩΝΥΜΟ