Μαριάμ Τατισβίλι: « Όταν η μαμά μου ήτανε στην ηλικία μου, στο σχολείο της έκαναν εκφοβισμό, επειδή ήταν λίγο χοντρούλα. Την χτυπούσαν και την κορόιδευαν. Εκείνη κάθε βράδυ έκλαιγε. Το είπε στον διευθυντή του σχολείου της, αλλά αυτός ήτανε ο πατέρας του παιδιού που κυρίως της έκανε τον εκφοβισμό. Το πρόβλημα αυτό δεν τελείωσε ποτέ, γιατί η μαμά μου δεν είχε υποστήριξη από το σπίτι της: Η δική της μητέρα είχε εγκαταλείψει την οικογένεια . Τα παιδιά, η μαμά μου και ο αδερφός της, μεγάλωναν με τον πατέρα τους που ήταν αδιάφορος για αυτά τα θέματα. Έτσι , σε όλα της τα σχολικά χρόνια η μαμά μου ήταν θύμα εκφοβισμού.
Εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα στο σχολείο κανέναν εκφοβισμό ως τώρα.»
Μαριάμ Τσιβάτζε: « Όταν ήμουν μικρή, θυμάμαι ότι πολλά παιδιά εκφόβιζαν τον ξάδερφό μου στο σχολείο. Τον χτυπούσαν με τα χέρια και τα πόδια τους. Αυτό ξεκίνησε, επειδή άρεσε στον ξάδερφό μου μια συμμαθήτριά μας και πήγε και έκατσε δίπλα της. Αυτή τότε άρχισε να τον λέει «άσχημο και κακό μαθητή». Ο ξάδερφός μου διαμαρτυρήθηκε και έκανε μια κίνηση με το πόδι του σα να πήγαινε να τον κλωτσήσει. Αμέσως όρμησαν άλλα αγόρια από την τάξη και τον χτυπούσαν όλοι μαζί με χέρια και πόδια. Εγώ με το κινητό μου άρχισα να τραβάω βίντεο, για να το δείξω μετά στον διευθυντή του σχολείου. Ο καβγάς τελείωσε, αφού παρενέβησαν η δασκάλα και άλλοι μεγαλύτεροι μαθητές. Τότε ήρθε μια ομάδα αγοριών, μού πήραν το κινητό , έσβησαν το βίντεο και με εμπόδισαν να πάω στον διευθυντή. Ο ξάδερφός μου συνέχισε να έχει προβλήματα με τους συμμαθητές μας. Το ίδιο και εγώ. Έτσι, αναγκάστηκα να αλλάξω τάξη…Ο ξάδερφός μου, δυστυχώς, έμεινε μαζί με όλους αυτούς που τον κορόιδευαν, επειδή η μαμά του δεν μπορούσε να καταλάβει το πρόβλημα που αντιμετώπιζε το παιδί της».
Ιβατσένκο Ιρίνα: « Στο δημοτικό είχα μια φίλη στην οποία τα άλλα παιδιά έκαναν εκφοβισμό. Την έλεγαν «βρωμιάρα» και «είσαι πολύ άσχημη». Κάθε φορά το κορίτσι έκλαιγε και δεν ένιωθε καλά, γιατί ήθελε βοήθεια. Μετά από λίγο καιρό αυτή αποφάσισε να αλλάξει σχολείο. Στην οικογένειά της σε κανέναν δεν είπε τίποτα, γιατί ντρεπότανε. Κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, ήμουν εκεί και της κρατούσα το χέρι για να μην νιώθει μοναξιά.
Νομίζω ότι όλοι πρέπει να φέρονται καλά ο ένας στον άλλον, επειδή όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι».
Γκαζασβίλι Γκιόργκι: « Στο δημοτικό είχα έναν γνωστό που είχε λίγα παραπάνω κιλά, οπότε γι’ αυτό οι περισσότεροι τον κορόιδευαν , τον έλεγαν χοντρό και δεν του έκαναν παρέα. Το παιδί δεν έκανε τίποτα, γι’ αυτό και τα παιδιά συνέχισαν να κοροϊδεύουν.
Αν γυρνούσα τώρα στο τότε, δεν ξέρω αν θα βοηθούσα σε κάτι, επειδή μπορεί να φοβόμουν αλλά μπορεί να μην με ένοιαζε καν».
Σαχπατζίδου Νικολέτα: «Άλλαξα τρία σχολεία. Δεν μπορώ να πω ότι είδα bullying. Με τα παιδιά μπορούμε να μαλώνουμε, αλλά πάντα μπορούμε να βρούμε λύση. Φυσικά, είδα και βλέπω το bullying που γίνεται σε άλλους μαθητές και δεν το θεωρώ καθόλου σωστό. Πρέπει να βοηθούμε ο ένας τον άλλον . Να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Μόνο έτσι μπορούμε να ζούμε μαζί. Κανείς δεν πρέπει να έχει εμπειρία από εκφοβισμό. Είναι άδικο. Όλοι είμαστε ίδιοι.
Επίσης, δεν μου αρέσει που πολλοί μαθητές κάνουν bullying και τραβάνε βίντεο που τα ανεβάζουν. Δεν μπορώ καν να τα βλέπω, με στενοχωρεί. Πάντως δεν πρέπει να γίνεται αυτό».
Ουλιάνα Τσιστιάκοβα: «Στο σχολείο στη Ρωσία υπήρχε μια κοπέλα που δεχότανε λίγο bullying. Συμμετείχα και εγώ σε αυτό το bullying… Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ εγώ θύμα εκφοβισμού. Πιστεύω ότι αν ξέρεις να επικοινωνείς σωστά με τους συνανθρώπους σου, τότε δεν υπάρχει εκφοβισμός. Απλώς οι άλλοι λένε τη γνώμη τους…
Τώρα σκέφτομαι ότι αυτό που κάναμε στη συμμαθήτριά μου τότε δεν ήταν σωστό».
Γκουράμι Τσχικβάτζε: «Πριν από δύο χρόνια κάποια «κακά παιδιά» από τη διπλανή μας τάξη προσπαθούσαν να εκφοβίσουνε και την τάξη μου και εμένα. Κάποιος με φώναζε «Γκουράμα» και εγώ του έλεγα «Μη με φωνάζεις Γκουράμα». Και πάλι αυτός μου λέει «Γκουράμα, έλα εδώ, αν δε θέλεις να σε λέω Γκουράμα». Συνέχιζε να με φωνάζει «Γκουράμα». Εγώ έκανα ότι δεν τον ακούω και τότε μου είπε «Μπουράμα, έλα εδώ». Όρμησα και τον χτύπησα στο πρόσωπο αυτόν και την ομάδα του».
Αλεάντρο Χύσα: «Όταν ήμουν στη Γερμανία και πήγαινα στο γερμανικό σχολείο κάποια αγόρια εκφόβιζαν και εμένα και τον αδερφό μου και κάποιους φίλους μου. Τότε εμείς τους πλακώσαμε στο ξύλο και δεν πήγαμε στο σχολείο για δύο μέρες. Ο λόγος για τον οποίο το έκαναν αυτό οι Γερμανοί συμμαθητές μας ήτανε ότι αυτοί δεν ήθελαν στη χώρα τους πρόσφυγες ή μετανάστες. Έτσι, μιλούσαν για μας άσχημα στα γερμανικά. Μετά το ξύλο που φάγανε όμως το πρόβλημα λύθηκε και από τότε και στο εξής δεν ανακατώθηκαν με μας καθόλου».
