«Μανιτάρια στην πόλη», με τη ματιά των μαθητών του Α2

Κείμενο: Γιώργος

Εικονογράφηση: Ευανθία

Ο Μαρκοβάλντο, ένας φτωχός αχθοφόρος, ζει με την γυναίκα του και τα δύο παιδιά του σε μια αφιλόξενη μεγαλούπολη. Η ζωή του, όπως και των περισσότερων φτωχών ανθρώπων εκείνης της μεγαλούπολης, κυλά άχαρα και βαρετά. Ο Μαρκοβάλντο, όμως, διακρίνεται για τη μεγάλη του αγάπη για τη φύση και τις ομορφιές της, τις οποίες αναζητά αλλά δε γνωρίζει πού μπορεί να τις βρει. Ένα πρωινό, πηγαίνοντας στη δουλειά του, ανακάλυψε μανιτάρια μέσα στην πόλη κι ένιωσε πως ο άχαρος κόσμος γύρω του είχε γεμίσει κρυμμένους θησαυρούς! Ο Μαρκοβάλντο λαχταράει να δει τα μανιτάρια να μεγαλώνουν, ανησυχεί, μήπως κάποιος άλλος τα ανακαλύψει και τού τα κλέψει. Μόλις τελειώνει τη δουλειά του, πηγαίνει στο σημείο όπου βρίσκονταν τα μανιτάρια και νιώθει ανακούφιση, όταν τα βλέπει να μεγαλώνουν, χωρίς κανείς να τα έχει πειράξει. Βλέπει με καχυποψία τον οδοκαθαριστή Αμάντιτζι και φοβάται ότι θα του τα καταστρέψει με τη σκούπα του. Η χαρά του μεγαλώνει ακόμα περισσότερο τη νύχτα που βρέχει, καθώς συνειδητοποιεί ότι πλησιάζει η ώρα που θα απολαύσει επιτέλους τα μανιτάρια του. Νιώθει σαν τους αγρότες που περιμένουν την ευλογημένη βροχή για να ποτιστεί η σοδειά τους! Το επόμενο κιόλας πρωί, ο Μαρκοβάλντο πήγε με ένα καλάθι στο μέρος όπου είχε βρει τα μανιτάρια, για να τα μαζέψει, αλλά αντίκρισε κάτι που τον απογοήτευσε και τον έκανε να νιώσει οργή. Ο Αμάντιτζι, είχε ανακαλύψει το μυστικό του και μάζευε τα μανιτάρια του.  Ένιωσε πως έχασε τον θησαυρό μέσα από τα χέρια του! Εκείνη την στιγμή το τραμ σταμάτησε στην στάση και αφού όλοι ανακάλυψαν το μυστικό του, αναγκάστηκε να γίνει γενναιόδωρος και να φωνάξει και τους άλλους ανθρώπους να μαζέψουν μανιτάρια, αφού  έφταναν για όλους. Την ίδια στιγμή, κάποιος ευχήθηκε να τα έτρωγαν όλοι μαζί. Όμως, ο καθένας πήρε τα μανιτάρια του και πήγε στο σπίτι του. Δεν άργησαν, όμως,  να ξανασυναντηθούν, το ίδιο βράδυ, στο ίδιο δωμάτιο του νοσοκομείου, μετά από την πλύση στομάχου που τους γλύτωσε από την δηλητηρίαση. Ευτυχώς δεν είχαν πάθει κάτι σοβαρό, γιατί κανένας δεν είχε φάει μεγάλη ποσότητα.

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης