Τέμπη : Δύο χρόνια μετά, η πληγή παραμένει ανοιχτή.
Δύο χρόνια πέρασαν. Δύο χρόνια από εκείνη τη νύχτα που το σκοτάδι κατάπιε δεκάδες ζωές, που το αδιανόητο έγινε πραγματικότητα. Μια σύγκρουση που δεν ήταν ατύχημα, αλλά έγκλημα. Δεν ήταν απλή τραγωδία, αλλά αποτέλεσμα αδιαφορίας, ανευθυνότητας, παραλείψεων.Ως μαθήτρια γυμνασίου, νιώθω ένα βάρος μέσα μου κάθε φορά που σκέφτομαι τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Τα βλέπω στις φωτογραφίες τους, χαμογελαστά, γεμάτα ζωή, και νιώθω οργή. Θα μπορούσαν να είναι φίλοι μου, συμμαθητές μου. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Η σκέψη πως τόσοι νέοι δεν θα επιστρέψουν ποτέ σπίτι τους, πως γονείς έμειναν να κρατούν άδειες θέσεις στα τραπέζια τους, είναι αβάσταχτη. Και το χειρότερο; Η αίσθηση πως δεν έγινε τίποτα για να αποτραπεί. Ήταν μια προδιαγεγραμμένη τραγωδία. Ένα έγκλημα που περίμενε να συμβεί.Μεγαλώνουμε σε μια χώρα όπου οι ευθύνες σπάνια έχουν όνομα. Κάθε φορά που γίνεται μια καταστροφή, ακούμε υποσχέσεις, βλέπουμε δάκρυα στα δελτία ειδήσεων, αλλά στο τέλος… σιωπή. Οι πολιτικοί μεταθέτουν τις ευθύνες, μιλούν για ανθρώπινα λάθη, για ένα «σύστημα που δεν λειτουργούσε σωστά».Όμως, το «σύστημα» δεν είναι κάτι αόριστο. Το σύστημα είναι άνθρωποι που έκαναν ή δεν έκαναν τη δουλειά τους. Είναι κυβερνήσεις που επί χρόνια αδιαφόρησαν. Είναι αποφάσεις που πάρθηκαν ή δεν πάρθηκαν. Και η ατιμωρησία που πάντα ακολουθεί.Η πολιτεία όφειλε να προστατεύει τους πολίτες της. Δεν το έκανε. Και ακόμα και μετά την τραγωδία, δεν έχει κάνει αρκετά για να αλλάξει πραγματικά κάτι. Όσο οι υποσχέσεις μένουν λόγια, όσο δεν υπάρχει πραγματική δικαιοσύνη, η οργή θα μεγαλώνει.Αναρωτιέμαι, ως κοινωνία, τι μάθαμε από τα Τέμπη. Γιατί στην αρχή όλοι μιλήσαμε, όλοι θρηνήσαμε, όλοι φωνάξαμε «Ποτέ ξανά». Αλλά τώρα; Μήπως αρχίζουμε να ξεχνάμε;Ζούμε σε μια χώρα που συχνά προχωράει χωρίς να διορθώνει τα λάθη της. Όμως, αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτή τη φορά. Γιατί οι ζωές που χάθηκαν δεν είναι αριθμοί σε μια στατιστική. Ήταν παιδιά, ήταν άνθρωποι με όνειρα, ήταν το αύριο που δεν ήρθε ποτέ.Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε πως τίποτα δεν αλλάζει. Δεν μπορούμε να αφήσουμε το συμβάν να ξεχαστεί, να γίνει απλώς μια μαύρη επέτειος που θα θυμόμαστε κάθε χρόνο, χωρίς να έχει υπάρξει πραγματική αλλαγή.
Η αδικία καίει ακόμα. Ο πόνος είναι εδώ. Και η ευθύνη όλων μας είναι να μην ξεχάσουμε. Να διεκδικήσουμε μια κοινωνία που θα προστατεύει τους νέους της. Γιατί κανένα όνειρο δεν πρέπει να τελειώνει σε μια νύχτα, μέσα σε μια σύγκρουση που δεν έπρεπε να είχε συμβεί.
Σπυριδούλα Ταβλα Γ4
