Δες απ’ τα μάτια μου…
Ο πόλεμος μέσα από τη ματιά ενός εφήβου.
Στα παιδιά από μικρά αρέσει να προσποιούνται ότι πολεμούν. Ακόμη και αν το παιδί είναι σε ηλικία που δε μπορεί να μιλήσει καθαρά, η μικρή λεξούλα «μπαμ μπαμ» προστίθεται στο λεξιλόγιο του, συνοδευόμενη με την κίνηση ότι κρατάει ένα όπλο. Ακόμα και αν είναι πολύ μικρό για να κατανοήσει την κίνηση αυτή, το παιδί δείχνει να την απολαμβάνει. Αν ένας συγγενείς του πέσει στο πάτωμα, υποδυόμενος το νεκρό, στα μάτια του παιδιού η κίνηση αυτή μοιάζει με το πιο αστείο πράγμα του κόσμου.
Ναι, για ένα μικρό παιδί, που δεν έχει γνώση του κόσμου και τι γίνεται εκεί έξω, ο πόλεμος στα αθώα μάτια του μοιάζει με κάτι αστείο. Μεγαλώνοντας, γίνεται το αγαπημένο παιγνίδι, με τα όπλα, με τα πυρομαχικά , με τα σπαθιά κλπ . Όταν πηγαίνει στο σχολείο, ξεκινάει η πρώτη του επαφή, με το τι πραγματικά είναι ο πόλεμος. Το παιδί μαθαίνει για τους Έλληνες στρατιώτες ,που πολέμησαν για την Ελευθερία της Πατρίδας τους. Στα σχολικά χρόνια και στην εφηβική ηλικία που βρισκόμαστε ο πόλεμος παίρνει μία πιο πανηγυρική μορφή. Τιμάμε τους προγόνους μας, οι όποιοι έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι, και σεβόμαστε την ανδρεία τους. Οι πρωταγωνιστές της μάχης, γίνονται συχνά πρότυπο για τα παιδιά, οι ήρωες που θαυμάζουν και θέλουν να τους μοιάσουμε! Ωστόσο, όταν τα σύννεφα του πολέμου καλύψαν την Ευρώπη, πόνος θλίψη και ερωτηματικά γέμισαν την ψυχή μας. Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ βασανιστικό και αναπάντητο ταλάνισε τις ψυχές μας.. Γιατί σκοτώθηκαν τόσες χιλιάδες άνθρωποι; Γιατί έμειναν χωρίς πατρίδα; Γιατί η ζωή τους άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη το όνειρο έγινε εφιάλτης;
Οι ενήλικες θεωρούν ότι είναι δύσκολο να μιλήσεις στα παιδιά για τον πόλεμο και πολλές φορές οι γονείς αναρωτιούνται πώς να το κάνουν, χωρίς να τα τρομάξουν ή να τα ταράξουν. Όταν ένα παιδί είναι μικρότερο, δε μπορεί να αντιληφθεί τη σκοτεινότητα ενός πολέμου, ενώ το να του μιλήσει κάποιος για τους προγόνους μας που πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας, είναι κάτι που μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς να του προκαλέσει φόβο. Αντίθετα, θα το κάνει να νιώσει θαυμασμό. Ωστόσο, όταν ο πόλεμος δεν αναφέρεται στους αγώνες των προγόνων μας, παίρνει την άγρια μορφή του. Ο πανηγυρικός τόνος αντικαθίσταται από το φόβο. Και ο φόβος γίνεται θυμός, που οι μεγάλοι κάνουν πολέμους και παιδιά σκοτώνονται ή αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους. «Μα, γιατί πρέπει να σκοτώνονται παιδιά;» Απορίες, που οι ενήλικες όσο προετοιμασμένοι και να είναι, ξεκάθαρα δε μπορούν να απαντήσει. Γιατί και οι ίδιοι δεν έχουν, ακόμη, απαντήσει αυτό το «Γιατί».
Μπαρσάκη Μαρίνα
Μαθήτρια Γ΄ Γυμνασίου
Σχ. έτος: 2022-23
