Το τελευταίο Θρανίο

ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Ο λόγος για  τον οποίο κάποια άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζονται ρατσιστικά είναι ότι κάποιοι τους θεωρούν κατώτερους από αυτούς διότι νομίζουν ότι οι άνθρωποι με αναπηρία δεν μπορούν να κάνουν τις δραστηριότητες που κάνουν αυτοί. Ωστόσο, πρέπει να καταλάβουμε ότι τα άτομα με αναπηρία είναι πολύ γενναία, διότι προσπαθούν να μάθουν και να κάνουν ότι περισσότερο μπορούν. Αντιθέτως, εμείς  δεν προσπαθούμε τόσο. Για αυτό το λόγο πρέπει να τους συμπαραστεκόμαστε, διότι κάνουν ένα αγώνα στη ζωή τους .

Ο κύριος  λόγος  που ένας άνθρωπος με τέτοια προβλήματα μπορεί να δεχτεί ρατσιστική επίθεση είναι η ανικανότητά μας να καταλάβουμε πως ο άνθρωπος με ειδικές ανάγκες ΔΕΝ επέλεξε να ζήσει έτσι και ότι κάτι άλλο συνέβαλλε σε αυτό. Επίσης, το γεγονός ότι ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες δεν μπορεί να περπατήσει ή να αμυνθεί σε τέτοιες επιθέσεις κάνει τον θύτη να πιστεύει πως είναι ευάλωτος στη βία που θέλει να ασκήσει πάνω του.

Κανείς δεν προσπάθησε ποτέ να μπει στη θέση ενός παιδιού που χρειάζεται να μάθει χειλεανάγνωση για να επικοινωνήσει ή να χρησιμοποιεί  αναπηρικό καροτσάκι για να  κινηθεί. Αν προσπαθήσουμε έστω για λίγο να μπούμε στη θέση ενός τέτοιου παιδιού σίγουρα θα νιώθαμε βαθιά μέσα μας την απόρριψη και τον οίκτο. Θα νιώθαμε αδικημένοι και «μη κανονικοί».

Κι όμως, οι άνθρωποι με κάποια αναπηρία έχουν τη δυνατότητα να δουν και να θαυμάσουν την ομορφιά της φύσης, να διαβάσουν, να σκεφτούν, να μάθουν κι έτσι να ανοίξουν νέους δρόμους στη ζωή τους, να δημιουργήσουν, να διηγηθούν ιστορίες, να ακούσουν μουσική και το πιο σημαντικό να κάνουν φιλίες και να μένουν πιστοί στους δεσμούς που δημιουργούν με τους ανθρώπους.

 ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Το γεγονός ότι κάποιος αλλοδαπός μαθητής αρίστευσε ή έγινε σημαιοφόρος θα φαινόταν φυσιολογικό σε ένα μη ρατσιστή, αφού για εκείνον όλοι οι μαθητές έχουν την ικανότητα να αριστεύσουν, όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στην τάξη χωρίς καμία εξαίρεση. Λογικά και οι  ίδιοι οι γονείς του θα έχουν την ίδια άποψη με εκείνον και δεν θα μιλούν αρνητικά για τους διαφορετικούς. Σίγουρα στην παρέα ενός τέτοιου παιδιού θα μπορούσαν να γίνουν δεκτά άτομα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, γιατί και αυτά έχουν δικαίωμα να απολαύσουν τη φύση, τη ζωή,  να γίνουν φίλοι ευχάριστοι και πιστοί.

Πράγματι υπάρχει ρατσισμός στα γήπεδα αφού συχνά χρησιμοποιούνται προσβλητικά συνθήματα, γλωσσικοί χαρακτηρισμοί για τον αντίπαλο. Επίσης, υπάρχει μίσος μεταξύ των αντιπάλων και ασκείται βία. Οι (ποδοσφαιρικοί) ρατσιστές μιλούν για ήττες, για νίκες, για ιστορία κ.α. Το μίσος και η παρόρμηση συχνά καταλήγουν μοιραία. Σύμβολα, σημαίες, φανατισμός, συνθήματα, χρώματα είναι οι λέξεις που χαρακτηρίζουν τα σημερινά γήπεδα. Ο ρατσισμός των γηπέδων, λοιπόν, είναι σίγουρα μια από τις σημερινές μορφές ρατσισμού. Οποιοσδήποτε ασχολείται με το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι φίλαθλος , δηλαδή να αγαπά το άθλημα για αυτό που του προσφέρει και να μην περιορίζεται σε στενά κριτήρια αλλά να επικροτεί οποιαδήποτε καλή προσπάθεια.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ

Άλλη μια κοινωνική ομάδα που δέχεται ρατσισμό είναι οι γυναίκες. Οι γυναίκες για εκατοντάδες χρόνια και δυστυχώς ακόμη και σήμερα θεωρούνται κατώτερες από τους άνδρες. Αυτό γίνεται αντιληπτό από την καθημερινή ζωή. Ακόμη και σήμερα σε πολλές οικογένειες οι γυναίκες, αλλά και οι κόρες, δεν έχουν γνώμη για πολλά θέματα. Στην κοινωνία πολλές φορές οι γυναίκες αποδοκιμάζονται όταν προσπαθούν, αλλά μπορούν να κάνουν πράγματα εξίσου καλά με τους άνδρες. Μέσα από αυτά τα καθημερινά πράγματα διαπιστώνεται ότι η θέση της γυναίκας είναι ακόμη κατώτερη από του άνδρα.

Λόγω των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων θεωρείται ότι μία γυναίκα δεν διαθέτει διοικητική ικανότητα, μεθοδικό μυαλό, σταθερότητα, αρχηγικά προσόντα και είναι πολύ συναισθηματική. Έτσι θεωρούνται, και στον επαγγελματικό – εργασιακό τομέα κατώτερες: Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι άνδρες. Οι περισσότεροι γιατροί και επιστήμονες είναι άνδρες. Ελάχιστες γυναίκες έχουν γίνει  διευθύντριες σε μία επιχείρηση κλπ., εξαιτίας των προκαταλήψεων που υπάρχουν. Ακόμα και στον κόσμο των ΜΜΕ, έρευνες δείχνουν ότι ενώ είναι περισσότερες σ” όλο τον κόσμο, δεν εμφανίζονται πάρα πολύ συχνά στα ρεπορτάζ. Αυτό το φαινόμενο οφείλεται στο γεγονός ότι φταίει η δημοσιογραφική πρακτική που αρκείται σε στερεότυπα.

Σχετικά με την ισότητα στην οικογένεια και την κοινωνία, σε πολλές σημερινές οικογένειες, «αρχηγός» θεωρείται ο άνδρας και η γυναίκα κάνει όλες τις δουλειές και φροντίζει τα παιδιά. Ο άνδρας δουλεύει ενώ σε πολλές οικογένειες η γυναίκα δε δουλεύει για να είναι αφοσιωμένη στα παιδιά και στις δουλειές της. Ο άνδρας δουλεύει, ο άνδρας διαχειρίζεται τα χρήματα. Ακόμη και σχετικά με την οδήγηση υπάρχει το στερεότυπο ότι μία γυναίκα δεν οδηγεί καλά.

Στη σημερινή εποχή και στη χώρα μας οι γυναίκες είναι ακόμα αποδέκτες ρατσιστικής συμπεριφοράς, ενώ σε άλλες χώρες και κοινωνίες τα πράγματα είναι χειρότερα. (πχ οι μουσουλμάνες φορούν μπούρκα, μια γυναίκα χωρίς μπούρκα θεωρείται ανήθικη, ή σε άλλες κοινωνίες απαγορεύεται να κάνουν πολλές εξόδους, ντύνονται με μακριά φορέματα κ.ά.). Πολλές φορές οι γυναίκες δε λαμβάνουν μέρος σε συγκεκριμένα συμβούλια, συναντήσεις κλπ. Ακόμα και τη σημερινή εποχή θεωρείται ότι οι άνδρες είναι πιο δυνατοί, πιο έξυπνοι, πιο ικανοί, με μεθοδικό μυαλό και πιο οργανωμένοι, σκληροί.

Παρ” όλο που ακόμα υπάρχουν προκαταλήψεις και το θέμα είναι μείζον, μάλλον  υπάρχει τεράστια εξέλιξη στο συγκεκριμένο θέμα τα τελευταία χρόνια. Τουλάχιστον στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες οι γυναίκες στις μέρες μας μπορούν να συμμετέχουν στην πολιτική και να καταλαμβάνουν παρόμοιες διοικητικές θέσεις με τους άνδρες. Υπάρχει βέβαια διάκριση στα επαγγέλματα αλλά όχι μόνο προς το γυναικείο φύλλο. Φυσικά υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης αλλά η πρόοδος σε σχέση με άλλες χώρες είναι πολύ σημαντικές.

Αντιγόνη Βουϊδάσκη (Γ1)

Εμμανουέλα Σκανδάλη, Εμμανουέλα Σαλούστρου,

Εύη Μυρθιανού, Γιάννης Χαιρέτης (Γ2