ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Ο Άγιος Λόγος

17 Αυγούστου 1930, Βερολίνο

Πάνε 12 χρόνια από το τέλος του πολέμου. Εκείνου του μεγάλου, που λέγανε ότι θα χωρίσει τις διαφωνίες των κρατών και των εθνών. Εκεί είχα πολεμήσει κι εγώ. Ήμουν στο ανατολικό μέτωπο. Στο οχυρό που ονομαζόταν Οσογιεκ. Δεκαοκτώ μήνες προσπαθούσαμε να το καταλάβουμε. Αλλά κάθε μας επίθεση άφηνε πίσω πολλούς νεκρούς. Και ήταν ένα οχυρό που και ο Θεός να το θέλει, λέγαμε, δε θα πέσει. Και στην τελευταία μας επίθεση χάσαμε πάνω από χίλιους άντρες. Τουλάχιστον έτσι μάς είπε ο λοχίας. Κάποιοι έλεγαν ότι ήταν πιο πολλοί. Εγώ, από την άλλη, δεν ήξερα τι να πιστέψω. Από τη μια είχα πίστη στην πατρίδα μου και από την άλλη αυτός ο πόλεμος μας είχε αρρωστήσει. Το πυροβολικό είχε γίνει ο άγιος προστάτης μας με κάθε υποχώρηση, μάς καλύπτει με βόμβες. Πλέον δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Μέχρι που ήρθαν. Ήρθαν τα αέρια. Είχαν δοκιμαστεί πειραματικά στο δυτικό μέτωπο. Και τώρα ήρθαν κι εδώ. Θα τα χρησιμοποιούσαμε στην επόμενή μας επίθεση. Μάς έδωσαν και μάσκες. Ήταν η μόνη προστασία κατά των αερίων. Το πρωί πήραμε τα όπλα μας. Και ετοιμαστήκαμε. Ρίξαμε τα αέρια και πήγαμε στο οχυρό. Όταν φτάσαμε τα πάντα ήταν πράσινα. Οι Ρώσοι με επιδέσμους στο πρόσωπο προσπαθώντας να σωθούν. Τα πουλιά άρχισαν να πέφτουν. Έβγαλα τη μάσκα μου και κοίταξα το τι είχαμε καταφέρει. Ξαφνικά, ένας άνθρωπος βγήκε από το λόφο. Είχε στο πρόσωπό του επιδέσμους. Το στόμα του γεμάτο με αίμα. Πίσω του έρχονταν κι άλλοι. Ένας-ένας. Οι νεκροί σηκώθηκαν. Και μας κοίταξαν. Αναρωτήθηκα: «Μα πώς είναι ζωντανοί;». Ο Ρώσος λοχαγός κρατώντας τα κιάλια του φώναξε: «Έτοιμοι» και η πρώτη σφαίρα έπεσε πετυχαίνοντας τον διπλανό μου στο μάτι. Άλλη σφαίρα βρήκε άλλον στην καρδιά. Άρχισα να τρέχω. Το πυροβολικό τους άνοιξε πυρ. Πώς ήταν δυνατό; Λίγοι εχθροί γίνονταν χιλιάδες. Όλο και πιο πολλοί έβγαιναν από το λόφο. Όλο και πιο πολλοί δικοί μας πέθαιναν. Όταν φτάσαμε στο λοχαγό μας τού είπα: «Κύριε, δε γίνεται να πέσει ο λόφος.  Ό, τι και να δοκιμάσουμε δε θα τα καταφέρουμε. Όσο οξύ και να ρίξουμε. Όσους στρατιώτες και να θυσιάσουμε δε θα πέσει. Ο θεός τούς φυλάει, ο θεός είναι από πάνω τους…»

Χρήστος Γαμπιεράκης