ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Με αφορμή την επεξεργασία του διηγήματος του Λέοντος  Τολστόι  «Ο παππούς και το εγγονάκι» στα πλαίσια του μαθήματος της Νεοελληνικής λογοτεχνίας μαθητές και μαθήτριες της Α΄ τάξης ασχολήθηκαν με εργασίες δημιουργικής γραφής τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω:

Σήμερα μάθαμε πως ο πεθερός μου είναι βαριά άρρωστος και ότι δεν θα έχει πολύ χρόνο στη ζωή ακόμα. Στεναχωρημένη άρχισα να αναπολώ τις στιγμές που περνούσαμε όλοι μαζί και τις καλές μα και τις άσχημες.  Τότε μου ήρθε στη μνήμη αυτή η συγκεκριμένη ανάμνηση, η οποία θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό αλλά και στην καρδιά. Εκείνη την ημέρα είχα νεύρα και ήθελα σε κάποιον να ξεσπάσω. Την ώρα του φαγητού ο πεθερός μου σαν μεγάλος άνθρωπος έκανε μερικές ζημιές, λερωνόταν με το φαγητό και τα λοιπά. Απελπισμένη βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε ξέσπασα σε φωνές. Συγκεκριμένα έλεγα πόσο θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση, θα τον διώξω από το σπίτι. Έτσι του έβαλα να τρώει σε μια γαβάθα ξύλινη παρασέρνοντας και τον άντρα μου σε αυτή την τρέλα. Βέβαια κανένας από τους δυο μας δεν σκέφτηκε ότι όλη αυτή τη σκηνή την παρακολουθούσε και ο γιος μας. Η ώρα έχει περάσει και όλοι είμαστε ανήσυχοι και αναστατωμένοι από το συμβάν. Τότε βγήκα έξω στην αυλή με τον άντρα μου για να ηρεμήσουμε λιγάκι και εκεί βρήκαμε  το γιο μας να κατασκευάζει κάτι. Τον ρωτήσαμε τι έφτιαχνε και μας απάντησε μία γαβάθα για να μας ταΐζει όταν γεράσουμε. Τα λόγια αυτά με άγγιξαν τόσο βαθιά, ένα τρέμουλο με έπιασε και δάκρυα έπεφταν από τα μάτια μας. Κάναμε μια οικογενειακή αγκαλιά και απευθείας πήγαμε να μιλήσουμε στον παππού. Τον πήραμε μια τεράστια αγκαλιά με δάκρυα στα μάτια και του ζητήσαμε συγνώμη και τη μεγαλύτερη μάλιστα εγώ. Τότε μας χάιδεψε γλυκά τα κεφάλια και μας είπε ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Αυτό το συμβάν πάντα θα μου μείνει χαραγμένο στο μυαλό και πάντα θα μου προκαλεί τύψεις και μια μεγάλη στεναχώρια.

Χατζηνικόλα Δέσποινα 

Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι συνεχώς τον πατέρα μου και κυρίως τις τελευταίες μου μέρες μαζί του. Είχε γεράσει πολύ, θυμάμαι πολύ έντονα τις τελευταίες φορές που τρώγαμε μαζί. Δεν είχε δόντια με αποτέλεσμα να του χύνεται το φαγητό. Η γυναίκα μου νευρίαζε που έπρεπε κάθε φορά να μαζεύει τα φαγητά από το πάτωμα και τον μαλώναμε. Γι” αυτό σκεφτήκαμε να βάζουμε το φαγητό του σε μία μεγάλη γαβάθα. Πριν λίγες μέρες είδα τον μικρό μου γιο Μίσα να μαστορεύει και να σκαλίζει ένα κούτσουρο και φώναξα τη γυναίκα μου να τον δει και εκείνη. Τον ρωτήσαμε τι έφτιαχνε και μας απάντησε ότι μας φτιάχνει μία γαβάθα για το φαγητό μας όπως κάναμε εμείς για τον παππού του.

Παναγιωτοπούλου Μαρία

Αγαπητό ημερολόγιο,

σήμερα το πρωί σηκώθηκα, ετοιμάστηκα, καθάρισα, μαγείρεψα και έκανα άλλες διάφορες δουλειές. Την ώρα του μεσημεριανού φαγητού όλοι τρώγανε ήσυχα. Ο παππούς για άλλη μία φορά έσπασε το καλό μου το σερβίτσιο, όμως δεν άντεξα, νευρίασα τόσο πολύ που του είπα να πάει να κάτσει μόνος του και του έδωσα ένα ξύλινο μπολ. Ένιωσα πολύ άσχημα μα δεν γίνονταν πια κάθε μέρα εδώ και καιρό μου σπάει τα πιάτα. Μετά από λίγο αφού ο παππούς είχε φάει βλέπω το παιδί μου να φτιάχνει κάτι. Το ρώτησα τι φτιάχνει εγώ με τον άντρα μου και παγώσαμε όταν μας είπε ότι μας φτιάχνει ξύλινα μπολάκια για όταν γεράσουμε. Εκεί ήταν που κατάλαβα το λάθος που είχα κάνει, ένιωσα τόσο άσχημα που αποφάσισα από την επόμενη μέρα να τρώει μαζί μας και να πετάξω το ξύλινο μπολ μακριά

Τσακιράκη Μαρία

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σήμερα η μέρα δεν ήταν καλή, η μαμά και ο μπαμπάς πλήγωσαν τον παππού. Αποφάσισαν να μην τρώει μαζί μας πια γιατί τα χέρια του τρέμουν και του πέφτει το πιάτο με το φαγητό. Τον έβαλαν να τρώει μόνος του δίπλα στη θερμάστρα σε μια ξύλινη γαβάθα. Ο παππούς στεναχωρήθηκε, αλλά δεν είπε τίποτα. Εγώ όμως θύμωσα και αποφάσισα να τους δείξω ότι αυτό που έκαναν ήταν προσβλητικό οπότε πήγα στον κήπο και άρχισα να φτιάχνω μία ξύλινη γαβάθα. Όταν οι γονείς μου με ρώτησαν τι έφτιαχνα τους απάντησα ότι τους ετοιμάζω ένα πιάτο για το γεράματά τους. Τότε  κοιτάχτηκαν, ένιωσαν ντροπή που φέρθηκαν έτσι στον παππού και αποφάσισαν να τον προσέχουν περισσότερο και να τον αφήνουν να τρώει μαζί μας στο τραπέζι

.Στεφανάκη Ευγενία

Αγαπητό  ημερολόγιο,

σήμερα έγινε κάτι που μου άγγιξε την καρδιά. Όπως γνωρίζεις ο πεθερός μου δεν είναι σε καλή σωματική υγεία, έχει χάσει την δυνατότητα να ακούει, να μιλάει και δεν είναι εύκολο να περπατήσει. Πέρα από όλα αυτά εμείς τον φροντίζουμε όσο καλύτερα μπορούμε, κάποιες φορές όμως ταράζομαι μαζί του. Συνήθως του βάζουμε φαγητό σε πήλινο πιάτο και μια φορά του έπεσε και το έσπασε. Εγώ εξοργισμένη άρχισα να τον μαλώνω, του είπα πως τώρα πια θα έτρωγε από μια ξύλινη γαβάθα. Όσο το σκέφτομαι σήμερα έχω τύψεις γιατί γνωρίζω πως ήμουν θολωμένη από το θυμό μου και την οργή και θα μπορούσα να χειριστώ καλύτερα την κατάσταση. Σήμερα όμως αυτές οι τύψεις μεγάλωσαν. Κατά το απόγευμα εγώ και ο άντρας μου παρακολουθούσαμε τον γιο μας τον Μίσα που έφτιαχνε κάτι με ένα κούτσουρο. Ο άντρας μου ρώτησε τον γιο μας τι φτιάχνει. Εκείνος τότε απάντησε μία γαβάθα, μια γαβάθα για να μας ταΐζει όταν γεράσουμε. Εγώ τότε συγκινήθηκα τόσο πολύ που παραλίγο να κλάψω. Ντράπηκα πάρα πολύ για τη συμπεριφορά που είχα απέναντι στον πεθερό μου. Μέσα στο σπίτι μας συζητήσαμε σοβαρά με τον άντρα μου και από τότε ο πεθερός μου τρώει μαζί μας στο τραπέζι και του δίνουμε παραπάνω προσοχή.

Κουτσούκου Μαρία

Αγαπητό  ημερολόγιο,

έχουν περάσει τρία χρόνια από τότε που πέθανε ο πατέρας του άντρα μου. Ακόμη θυμάμαι εκείνη την ημέρα που καθόμασταν στο τραπέζι όλοι μαζί, ήταν χειμώνας και είχα φτιάξει ψαρόσουπα. Όταν καθόμασταν στο τραπέζιο παππούς έριξε κάτω το πήλινο πιάτο και έσπασε. Ένιωθα οργισμένη και άρχισα να τον μαλώνω και να του φωνάζω. Από τα νεύρα μου εκείνη τη στιγμή ούτε που κατάλαβα ότι ένιωθε θλιμμένος και απλά συνέχισε την γκρίνια μου. Θυμάμαι πως αργότερα είδα το γιο μου να φτιάχνει κάτι. Όταν τον ρώτησα τι ήταν εκείνος μου είπε πως έφτιαχνε ξύλινη γαβάθα και πως θα τάιζε εμένα και τον πατέρα του εκεί όταν γεράσουμε. Τη στιγμή που το είπε αυτό έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του παππού, κατάλαβα πως έκανα ένα μεγάλο λάθος και ακόμη και σήμερα νιώθω τύψεις από εκείνη την ημέρα. Μετά καθόμασταν να τρώμε όλοι μαζί και προσπαθούσα να μην νευριάζω τόσο πολύ με τον παππού. Δεν του ζήτησα όμως συγγνώμη και το μετανιώνω διότι μου λείπει πολύ η παρέα του και τα σοφά λόγια που έλεγε τότε. Μακάρι να μην είχα θυμώσει τόσο πολύ μαζί του.

Τσαμπίκου Ειρήνη – Στυλιανή

Αγαπητό  ημερολόγιο,

σήμερα πήρα ένα γερό μάθημα, αλλά αυτό άρχισε μήνες πριν.Ο πεθερός μου δεν ήταν καλά, τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τα αυτιά του δεν άκουγαν και δεν μπορούσε καν να φάει. Ήταν σε άθλια κατάσταση και ντρέπομαι για αυτή την άσχημη συμπεριφορά που του ασκούσα.Όταν έτρωγε το φαγητό χυνόταν στο τραπεζομάντηλο και με τον άντρα μου αποφασίσαμε να μην τον ξαναφήσουμε να φάει πάνω στο τραπέζι μαζί μας,αλλά στη μεγάλη χτιστή θερμάστρα κάτι απαράδεκτο εκ μέρους μας διότι ήταν και στραβή.Κάποια στιγμή αποφάσισα να του βάλουμε να φάει σε ένα πήλινο πιάτο που του έπεσε κάτω και έσπασε.Είχα εκνευριστεί και άρχισα να του φωνάζω για το μεγάλο λάθος του, έλεγα πως όλα τα χαλάει και ότι από δω και πέρα θα του βάζω να τρώει σε μια ξύλινη γαβάθα.Πίστευα πως είχα δίκιοιαλλά δεν έβλεπα μπροστά μου.Τέλος σήμερα καθώς βλέπαμε τον γιο μας να παίζει παρατηρήσαμε πως μαστόρευε κάτι σκαλίζονταςένα κούτσουρο.  Περιέργεια και αγωνία για το τι να κάνει είχα γεμίσει και εγώ και ο άντρας μου.Τελικά ο άντρας μου δεν άντεξε και τονρώτησε τι κάνει.Τότε ο γιος μας του απάντησε ότι φτιάχνει μια μεγάλη γαβάθα για να τη δώσει σε αυτόν και σε μένα όταν γεράσουμε για να τρώμε εκεί ώστε να μη σπάσουμε κάποιο πιάτο.Εγώ και ο άντρας μου είχαμε γεμίσει τύψεις για όλα αυτά,δακρύσαμε και στεναχωρηθήκαμε πολύ.Πόσο μεγάλη ντροπή νιώσαμε!Όμως από εδώ και πέρα θα τον προσέχουμε σαν τα μάτια μας και για όλο αυτό ευθύνεται το υπέροχο παιδάκι μας.

Κακολέβα Μάρθα

Αγαπητό ημερολόγιο,

μια μέρα που ακόμα ο πατέρας μου μας κάνει τη ζωή δυσκολότερη. Δεν μπορώ να καταλάβω πόση φροντίδα χρειάζεται, ακόμα πιο πολύ και από το ίδιο μου το παιδί. Σήμερα πάλι έσπασε ένα πιάτο, η γυναίκα μου του έβαλε να τρώει σε μία ξύλινη γαβάθα, μετά από λίγο όμως βρήκα τον Μίσα στην αυλή να σκαλίζει κάτι σε ένα ξύλο και μου λέει ότι όταν γεράσουμε με τη μητέρα του θα μας ταΐζει από εκεί. Συγκινήθηκα απρόσμενα, ίσως οι μεγάλοι άνθρωποι να χρειάζονται τη βοήθεια μας όπως και ο πατέρας μου. Συγγνώμη.

Χούλη Σταματίνα

Αγαπητό ημερολόγιο,

σήμερα μου ήρθε μια ανάμνηση στο μυαλό καθώς βρήκα σε ένα ντουλάπι της κουζίνας την ξύλινη γαβάθα που έτρωγε ο πεθερός μου. Θυμήθηκα λοιπόν πόσο άδικα και σκληρά του φερθήκαμε τότε που δεν τον θέλαμε ούτε στο τραπέζι μας την ώρα του φαγητού. Όσο περνάνε τα χρόνια νιώθω πολλές τύψεις που τον μάλωνα για ανούσια πράγματα όπως το σπάσιμο των πιάτων. Ήταν ένας άνθρωπος μεγάλος σε ηλικία που ήθελε φροντίδα, κατανόηση και αγάπη, κάτι που εγώ και ο άντρας μου για πολύ καιρό δεν του προσφέραμε. Όμως μία μέρα γιός μας έκανε κάτι που μας αφύπνισε και μας ταρακούνησε. Παίρνοντας παράδειγμα από εμάς έφτιαξε μια ξύλινη γαβάθα που προοριζόταν για εμάς τους δύο όταν θα γερνούσαμε. Εκείνη τη στιγμή εγώ και ο άντρας μου καταλάβαμε το λάθος μας, μετανιώσαμε πικρά και προσπαθήσαμε να αλλάξουμε συμπεριφορά απέναντι στον παππού. Βέβαια οι τύψεις μας δεν έφυγαν ποτέ, αλλά τουλάχιστον χαίρομαι που του δώσαμε όλη την αγάπη που του στερήσαμε τα περασμένα χρόνια και μέχρι το τέλος ήταν χαρούμενος.

Τσαφή Ευαγγελία

Αγαπητό ημερολόγιο,

σήμερα καθώς καθόμουνα στη βεράντα θυμήθηκα τα παλιά χρόνια τα οποία έμενε και ο πατέρας μου μαζί μας. Θυμάμαι ότι κάποτε του βάλαμε να φάει σε ένα πήλινο πιάτο και του έπεσε και έσπασε. Εκείνη τη στιγμή η γυναίκα μου άρχισε να τον μαλώνει. Εγώ τον λυπόμουνα αλλά δεν είπα κάτι. Του είπε πως καταστρέφει τα πάντα σε αυτό το σπίτι και πως από εκείνη τη μέρα και μετά θα έτρωγε σε μια ξύλινη γαβάθα ο καημένος. Μερικές μέρες αργότερα μαζί με τη γυναίκα μου παρατηρήσαμε τον γιο μας να μαστορεύει κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο και τον ρώτησα τι κάνει. Μου είπε πως φτιάχνει μια ξύλινη γαβάθα για να μας ταΐζει όταν γεράσουμε. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ντροπιασμένος που είχαμε προσβάλει τον πατέρα μου. Από τότε καθόταν και έτρωγε μαζί μας στο τραπέζι.

Μπασλλάρι Φλόριαν

Σήμερα είχαμε το μνημόσυνο του παππού. Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια, Την ώρα της λειτουργίας μου ήρθαν εικόνες μαζί με τον πατέρα που με φρόντιζε μικρό, πως παίζαμε μαζί κάθε απόγευμα μόλις γυρνούσε σπίτι από τα χωράφια, το ποδήλατο που με έμαθε, το κολύμπι και μέσα σε όλες τις αναμνήσεις θυμήθηκα και εκείνη που με κάνει ακόμα και τώρα να νιώθω ντροπή. Πώς μπορούσα να φερθώ έτσι στον πατέρα μου, πώς άφησα τη γυναίκα μου να του φερθεί εκείνη άσχημα, πώς μπορέσαμε να είμαστε τόσο σκληροί μαζί του. Γιατί άφησα τη Μαρία να του μιλήσει άσχημα, να τον ταπεινώσει επειδή έσπασε ένα πιάτο. Φταίω που ποτέ δεν τη σταμάτησα και συμφώνησα στην λανθασμένη συμπεριφορά της. Δεν έδειξα σεβασμό στον πατέρα μου, τον έκανα να αισθανθεί άσχημα, δεν είχε τη δύναμη να αντιδράσει και αποδεχόταν τα άσχημα λόγια της Μαρίας. Ευτυχώς και ο γιος μου ο Μίσα που με την πράξη και τα λόγια μας ταρακούνησε. Τι κακό παράδειγμα θα έδινα στο παιδί μου.  Πολύ φοβήθηκα από την πράξη του Μίσα. Ευτυχώς και η αθωότητα του μας έκανε να καταλάβουμε το λάθος που κάναμε στον παππού του, στον πατέρα μου που με μεγάλωσε με τόση αγάπη. Χαίρομαι που μετά από αυτό η Μαρία και εγώ αφοσιωθήκαμε περισσότερο στη φροντίδα του. Έτσι δώσαμε καλό παράδειγμα στο γιο μου και ο πατέρας μου έζησε ευτυχισμένα με μεγάλη φροντίδα τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του .Συγνώμη και πάλι πατέρα για την άσχημη συμπεριφορά και τη δική μου και της Μαρίας. Μου λείπεις πατέρα.

Κουλούμπρης Ιάκωβος

Αγαπητό ημερολόγιο,

σήμερα ήρθε και πάλι εκείνη η εικόνα στο μυαλό μου όταν ο Μίσα ήταν μικρός.Πόσα χρόνια έχουν περάσει από εκείνο το απόγευμα που προσπαθούσε να φτιάξει μια ξύλινη γαβάθα για να την έχει έτοιμη και να μας τη δώσει στα γεράματά μας.Πόσο λάθος παράδειγμα δώσαμε τότε!Ήταν τόσο μικρός κι όμως κατάφερε μέσα σε λίγα λεπτά με την πράξη του να μας δείξει την κακή στάση μας  απέναντι στον καημένο τον πατέρα μου. Πόσο άδικος ήμουν τότε, δεν του άξιζε τέτοια συμπεριφορά και καταφρόνηση από μένα τουλάχιστον.Είχα δει τόση αγάπη και φροντίδα από τον πατέρα μου που όφειλα να του την ανταποδώσω όταν με χρειάστηκε.Ήταν η σειρά μου! Ευτυχώς που κατάφερε ο Μίσα τότε να μου δείξει την λάθος συμπεριφορά που είχα και το λάθος παράδειγμα που του έδινα σαν πατέρας.Αν δεν άλλαζα τότε δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου αργότερα και θα ζούσαμε τύψεις για τον πατέρα μου.Από τα λάθη μαθαίνουμε στη ζωή μας και γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.Νιώθω ήρεμος πια με αυτό και νιώθω γαλήνη που μπόρεσα και πρόσεξα μέχρι το τέλος τον πατέρα μου όσο καλύτερα και όσο περισσότερο μπορούσα γιατί το άξιζε πραγματικά. Ήταν ένας καλός και ήσυχος άνθρωπος που φρόντιζε τους άλλους. Όλους μας αγαπούσε πολύ, τώρα πλέον νιώθω εγώ να βρίσκομαι στη θέση του και να χρειάζομαι βοήθεια από τους άλλους. Είμαι τόσο γεμάτος από τη ζωή που είχα πάντα δίπλα μου τον Μίσα, δεν έχω κανένα παράπονο μαζί του, κάθε μέρα με σκέφτεται και μου το δείχνει, με σέβεται, με φροντίζει, με προσέχει και με αγαπάει πολύ. Με έχει κοντά του και νιώθω ασφάλεια, νιώθω υπερήφανος για εκείνον, ήταν και είναι τα πάντα για μένα, εύχομαι να μην του γίνω ποτέ βάρος και να είμαι για εκείνον ένας καλός πατέρας.

Γκορτζίλα Κάλλια

Αγαπητό ημερολόγιο,

σήμερα καθώς ξεκίνησα να καθαρίζω την αποθήκη στο πατρικό του άντρα μου βρήκα μία κορνίζα με φωτογραφία του παππού τότε που ήταν ακόμα νέος, που φορούσε το ωραίο του καλοσιδερωμένο γαλάζιο του κουστούμι δίπλα στο άλογο του χαμογελώντας. Αυτό το χαμόγελο του! Αυτό το χαμόγελο του με έκανε να θυμηθώ εκείνη την ημέρα που μου έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό. Η μέρα που τον μάλωσα για ένα πιάτο. Πόση ντροπή μπορώ να νιώθω ακόμα και τώρα μετά από τόσα χρόνια! Τι μεγάλο λάθος ήταν αυτό, πόσο άσχημα του είχα φερθεί. Ήμουν πολύ σκληρή μαζί του. Ο παππούς είχε γεράσει πολύ, δεν μπορούσε να ελέγξει τις κινήσεις του, χρειαζόταν φροντίδα, κατανόηση, αγάπη και βοήθεια από εμάς τα παιδιά του. Δεν έπρεπε να του συμπεριφερθώ με τόση σκληρότητα και με αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο. Δεν έδειξα καθόλου κατανόηση στο πρόβλημα του. αντιθέτως τον μάλωσα για ένα πιάτο και τον απομόνωσα. Πόσο σκληρή και υποτιμητική ήμουν! Ευτυχώς και το παιδί ο Μίσα που με τον τρόπο του μου έδειξε να καταλάβω το λάθος μου. Ένιωσα ντροπή και προς τον παππού και προς το γιο μου, κατάλαβα το λάθος μου ευτυχώς γρήγορα. Τι θα γινόταν αν συνέχιζα να συμπεριφέρομαι έτσι στον παππού. Θα περνούσα άσχημο δίδαγμα στο γιο μου και αργότερα θα μας φερόταν και εκείνος τόσο σκληρά όσο εγώ στον παππού. Χαίρομαι που το κατάλαβα εγκαίρως. Έτσι κι ο παππούς έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με τον αγαπημένο του γιο, το λατρεμένο του εγγονό και την πλέον προστατευτική προς αυτόν νύφη του. Πιστεύω ότι με συγχώρεσε και έφυγε χαρούμενος. Η κορνίζα με τη φωτογραφία του θα μπει δίπλα σε αυτή του Μίσα πάνω στο τζάκι.

Κουλούμπρη Μαρία

Προχθές που τρώγαμε όλοι μαζί στο τραπέζι κάπως μου έπεσε το πιάτο από τα χέρια. Η γυναίκα του γιου μου είχε νευριάσει τόσο πολύ που μου φώναζε ότι θα μου βάλει να φάω σε ξύλινη γαβάθα. Τότε στεναχωρήθηκα και πήγα στον καναπέ και κάθισα. Με πλησίασε το εγγόνι μου και με ρώτησε «είσαι καλά παππού;» Τότε του είπα εγώ «ναι, αλλά θέλω να μου κάνεις μια χάρη, πήγαινε έξω και να σκαλίζεις κούτσουρα μέχρι να έρθει η μαμά σου. Όταν σε ρωτήσει τι κάνεις, πες τους ότι φτιάχνεις μια ξύλινη γαβάθα για να την ταΐζεις όταν γεράσει». Και έτσι κι έγινε. Η νύφη του γιου μου ένιωσε άσχημα και από τότε τρώω κι εγώ σε πήλινο πιάτο στο τραπέζι.

Καππαρουδάκης Απόστολος

Σήμερα ήταν μια απλή καθημερινή μέρα. Ο άντρας μου είχε φύγει ήδη για δουλειά και ο γιος μου μαζί του για το σχολείο όταν ξύπνησα, οπότε άρχισα χαλαρά να φτιάχνω το πρωινό μου. Πήρα το καφεδάκι και το τσουρεκάκι μου και έκατσα στον καναπέ. Κατά τη μία και είκοσι γύρισε ο Μίσα από το σχολείο και σε λίγο ο άντρας μου. Φάγαμε το μεσημεριανό μας, το παιδί πήγε να διαβάσει και κάτσαμε με τον Μιχαλάκη μου στον καναπέ. Εκεί λοιπόν καθώς βλέπαμε τηλεόραση με έπιασε μία ταραχή. Ο Μιχάλης τότε με ρώτησε αν συμβαίνει κάτι και εγώ του έγνεψα καταφατικά. Θυμήθηκα τον πεθερό μου, τον πατέρα του Μιχάλη δηλαδή και συγκεκριμένα τη μέρα που κάναμε το μεγαλύτερο λάθος στη ζωής μας. Από ό,τι θυμάμαι πρέπει να ήταν Μάρτιος του 1986, ο πεθερός μου κόντευε να κλείσει τα 90 χρόνια και όπως οι περισσότεροι παππούδες δεν είχε δόντια, δεν άκουγε, δεν έβλεπε καθαρά και δυστυχώς δεν μπορούσε ούτε να μένει στο ίδιο σπίτι. Η συγκατοίκηση δεν είναι καθόλου εύκολη, είχα που είχα το παιδί και έπρεπε να το φροντίσω και τις δουλειές του σπιτιού έπρεπε και να ετοιμάσω το φαγητό για όλους και να προσέχω των συγχωρεμένο τον πεθερό. Βέβαια δεν έφταιγε εκείνος, μεγάλος άνθρωπος ήταν, αλλά δεν βοηθούσε και πολύ την κατάσταση. Του έδινα να φάει του έπεφτε το φαγητό από το στόμα, μου έσπαγε και τα πιάτα και ποιος έπρεπε να τα μαζέψει αυτά; Εγώ! Η μέρα που θυμήθηκα όμως σήμερα ήταν πιο έντονη από τις άλλες. Δεν ήμουνα στις καλές μου, είχαν νεύρα και ήθελα να ξεσπάσω. Του είχα δώσει ένα πήλινο πιάτο από τα καλύτερα μου. Εκεί που τρώγαμε το μεσημεριανό μας εμείς στο τραπέζι και ο πεθερός μου στην μεγάλη χωριάτικη πλαγιαστή θερμάστρα, ακούω ένα χλαπ! και τι να δούμε, του είχε πέσει το πιάτο από τα χέρια και είχε σπάσει. Μείναμε για λίγο άφωνοι και εκεί ήταν που ξεσπάσαμε το θυμό μας. Και εγώ και ο Μιχάλης του είπαμε πως από δω και πέρα θα του δίναμε να τρώει σε μια ξύλινη γαβάθα. Εκείνος στεναχωρημένος και απελπισμένος δεν είπε τίποτα και απλά αναστέναξε. Μετά από λίγη ώρα είδαμε τον Μίσα να φτιάχνει στην αυλή του σπιτιού μας κάτι από ξύλο κι όταν τον ρώτησε ο άντρας μου τι ήταν του απάντησε με μία αθώα, απλή πρόταση, αξέχαστη για μας: «φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα, όταν εσύ και η μαμά μου γεράσετε θα σας ταΐσω σε αυτή τη γαβάθα. Όταν του είπα του Μιχάλη όλα αυτά που σκεφτόμουν, με έπιασε, με αγκάλιασε και μου είπε πως «πάνε αυτά, μην αγχώνεσαι τα χρόνια πέρασαν και ευτυχώς και οι δύο καταλάβαμε το λάθος μας και ελπίζω ο θεός να μας συγχωρέσει».

Καλαγρή Αγγελική

Έχουμε συνηθίσει πως οι μεγάλοι μαθαίνουν πράγματα στους μικρούς, καμιά φορά όμως χωρίς να το καταλάβουμε μπορούν και τα παιδιά να διδάξουν κάτι τους μεγάλους. Και το λέω γιατί πιστεύω πως κάποια στιγμή πριν από 3-4 χρόνια τα κατάφερα εγώ ο ίδιος. Όταν ήμουν μικρός θυμάμαι πως ο παππούς έπαιζε μαζί μου, με μάθαινε να μαστορεύω, να ζωγραφίζω. Χρόνο με τον χρόνο έβλεπα πως σιγά σιγά χάνει τις δυνάμεις του, δεν ακούει καλά, δεν βλέπει, έγινε κάπως αδύναμος. Τον περισσότερο καιρό ήθελε να ξαπλώνει, ακόμα και το κουτάλι θα μπορούσε να του πέσει την ώρα του φαγητού και να πιτσιλίσει το τραπέζι. Οι γονείς μου είχα μία ψυχρή στάση απέναντι του, πολλές φορές ακόμα θα έλεγα σκληρή, τον αντιμετώπιζαν σαν πρόβλημα που τους βαραίνει. Έτσι τον απομόνωναν από την οικογενειακή ζωή. Εγώ τον λυπόμουν τον παππού μου, προσπαθούσα όσο μπορώ να τον βοηθήσω, μια μέρα όμως έγινε ένα περιστατικό που το θυμάμαι και τώρα. Χωρίς να το θέλει του έπεσε το πιάτο με το φαγητό και έσπασε. Η μαμά μου τσαντίστηκε πάρα πολύ, του φώναξε και του είπε πως από δω και πέρα θα τρώει από γαβάθα ξύλινη. Εγώ βλέποντας και ακούγοντας όλο αυτό τον λυπήθηκα πολύ και σκέφτηκα πως δεν έπρεπε η μαμά μου να εκνευριστεί τόσο πολύ, γιατί δεν το έκανε επίτηδες. Άθελα του έγινε από αδυναμία. Από την άλλη όμως αγαπώ και τους γονείς μου και σκέφτηκα ότι θα έρθει η στιγμή που θα γεράσουν και αυτοί και θα χρειαστούν μια γαβάθα. Πήγα λοιπόν στο γκαράζ, εκεί που με έμαθε ο παππούς να μαστορεύω, βρήκα ένα κούτσουρο και ξεκίνησα την εργασία. Οι γονείς μου κατεβαίνοντας για το αμάξι με αντιλήφθηκαν και με ρώτησαν τι κάνω. Όταν τους είπα πως φτιάχνω μια γαβάθα για τους ίδιους για τα γεράματα τους, κοίταξαν ο ένας τον άλλο και δάκρυσαν. Το ίδιο βράδυ η μαμά κάλεσε τον παππού στο τραπέζι να φάμε όλοι μαζί. Ήμουνα πάρα πολύ χαρούμενος, μου φάνηκε αν και δεν είμαι σίγουρος πως ο παππούς μου έκλεισε και το μάτι, όπως και να ‘ναι από τότε και  εξής ο παππούς έτρωγε για πάντα μαζί μας με ίδια πιάτα με τα δικά μας.

Κουσίδης Γεώργιος

Αγαπητό ημερολόγιο,

ο πατέρας μου πλέον δεν έχει δόντια, δεν βλέπει καλά και δεν ακούει. Αυτή η κατάσταση με στεναχωρεί πολύ, δεν τον βάζουμε να φάει μαζί μας και τρώει στη μεγάλη χτιστή θερμάστρα. Μια μέρα που του δώσαμε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε από τα χέρια, έπεσε και έσπασε. Η γυναίκα μου έχει κουραστεί να καθαρίζει, θυμώσαμε και άρχισε να τον μαλώνει. Από τότε έτρωγε στην ξύλινη γαβάθα. Είχαμε σκεφτεί να τον πηγαίναμε σε ένα γηροκομείο ή να ερχόταν κάποιος για να τον φροντίζει, μέχρι που μια μέρα είδα τον γιο μου τον Μίσα να φτιάχνει κάτι με ένα κούτσουρο. Τον ρωτήσαμε τι έφτιαχνε και εκείνος μας είπε πως ήταν γαβάθα για να μας ταΐζει όταν γεράσουμε. Εγώ και η γυναίκα μου στεναχωρηθήκαμε πάρα πολύ, γιατί καταλάβαμε πως προσβάλαμε τον πατέρα μου. Από τότε έτρωγε μαζί μας και τον φροντίζαμε περισσότερο.

Καστανιώτης Εμμανουήλ

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σήμερα έκλεισα τα ογδόντα πέντε μου χρόνια και μπορώ να παραδεχτώ από μόνη μου πως έχω πια γεράσει, έχω αρχίσει να αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητά μου και η υγεία μου είναι κρίσιμη. Μετά από όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα, τις εμπειρίες μου και την αγάπη για το παιδί μου, συνειδητοποίησα πως οι ανθρώπινες σχέσεις είναι οι πιο σημαντικές. Έτσι λοιπόν θυμήθηκα το παρελθόν και θυμήθηκα τον αγαπημένο μου πεθερό που χωρίς να το θέλω τον πλήγωσα. Συγκεκριμένα θυμάμαι έντονα τη σκηνή του δείπνου που δεν τον άφησα να τρώει μαζί μας. Τρέμω στην ιδέα μήπως φερθεί το παιδί μου με τον ίδιο τρόπο.

Ατανάσοβα Νικόλ

Αγαπητό  ημερολόγιο,

σήμερα η μέρα ήταν πολύ δύσκολη για εμένα και τον άντρα μου. Ο πατέρας του άνδρα μου, ο πεθερός μου είναι ανυπόφορος, με έχει κουράσει πάρα πολύ. Σήμερα το πρωί είχα ρεπό από τη δουλειά, επιτέλους το χρειαζόμουν, ήμουν πολύ κουρασμένη, αλλά ως συνήθως ο πεθερός μου μού το έβγαλε ξινό. Από το πρωί που ξύπνησε δεν σταμάτησε να ζητάει πράγματα, μια ήθελε νερό αλλά το ήθελε πιο ζεστό, μετά πιο κρύο, μετά ήθελε μαξιλάρι για το κεφάλι του αλλά ήθελε ένα άλλο γιατί αυτό δεν τον βόλευε. Ήμουν αποφασισμένη, θα μιλούσα με τον άντρα μου μόλις γυρνούσε από τη δουλειά να τον βάζαμε σε κάποιο γηροκομείο, δεν πήγαινε πια αυτή η κατάσταση. Μόλις ήρθε ο άντρας μου και του πρότεινα την ιδέα μου, με κοίταξε για ένα λεπτό και μου είπε: «θυμάσαι τότε που ο παππούς έριξε κάτω το πήλινο πιάτο και έσπασε;». Του απάντησα «ναι, γιατί;». Όταν έφυγες ο μικρός γιος μας είπε ότι όταν μεγαλώσουμε θα μας φτιάξει ξύλινα πιάτα για να μην τα σπάμε. Τον κοίταξα για λίγο και κατάλαβα ότι ο παππούς έπρεπε να μείνει εδώ και να του δώσουμε αγάπη. Κατάλαβα επίσης ότι αυτό που είπα ήταν μεγάλο λάθος και είμαι πολύ στεναχωρημένη. Αλλά από εδώ και πέρα θα φροντίζω τον παππού όσο καλύτερα μπορώ.

Χούλη Σταματίνα

Η συντακτική ομάδα