ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

    Ο καλύτερος φίλος μου είναι ο Βασίλης. Έχω κι άλλους πολλούς καλούς φίλους, τον Σεραφείμ, τον Έντρι, τον Σταμάτη, τους δύο Αγγέλους , τον Ερίκο, και άλλους. Όμως ο πιο καλός είναι μάλλον ο Βασίλης, γιατί με αυτόν έχω περάσει περισσότερες στιγμές και συναισθήματα απ” ότι με τους υπόλοιπους. Πρώτη φορά που συνάντησα τον Βασίλη ήταν στον παιδικό σταθμό. Εγώ δεν πήγαινα για πολλές μέρες παιδικό σταθμό, ίσως και μία. Ε, λοιπόν αυτή η μία μέρα ήταν μοναδική για “μένα. Γνώρισα τον φίλο μου μέσα σε μια πλαστική κάμπια για παιχνίδι. Καθώς μπουσουλούσα στο γκαζόν βλέποντας κάτω, κουτούλησα με ένα άλλο ζωντανό οργανισμό. Ήταν ένα πλάσμα περίεργο απ” ότι θυμάμαι, με μεγάλα μάγουλα, λίγο ξανθά μαλλιά, μεγάλα αυτιά και δύο μικρά δόντια προς τα έξω. Αφού συνήλθαμε από την κουτουλιά τον ρώτησα πως τον λένε. Μου είπε και στη συνέχεια του απάντησα και εγώ πως με λένε Λευτέρη. Συνεχίσαμε την πορεία μπουσουλώντας μαζί. Στο νηπιαγωγείο δεν το ήξερα ότι είναι αυτός. Κάναμε παρέα χωρίς να συνειδητοποιούμε πως γνωριστήκαμε τότε. Συνεχώς μαλώναμε, κατά κάποιο τρόπο, και βάζαμε στο έδαφος ένα σταυρό από ξυλαράκια, εφεύρεση του Βασίλη, και το σκεπάζαμε με χαλίκια. Στο δημοτικό στην πρώτη και δευτέρα τάξη καθόμασταν μαζί, αλλά οι δασκάλοι, ακόμα και στις μεγαλύτερες τάξεις, μας χώριζαν. Αν θυμάμαι καλά καταλάβαμε πως είμαστε φίλοι από τόσο μικροί στην τετάρτη τάξη. Αρχίσαμε να αποκαλούμε ο ένας τον άλλο αδερφό. Μια φορά μάλιστα είχαμε ξυθεί στο ίδιο σημείο την ίδια ώρα. Άλλη φορά, τώρα το καλοκαίρι, παίζαμε ποδόσφαιρο στο δημοτικό και χάσαμε στο τέλος τριάντα-είκοσι εννιά και αρχίσαμε και κλαίγαμε. Μια άλλη φορά παίξαμε τόσο καλά που νικήσαμε με ένα γκολ διαφορά, ενώ οι ομάδες δεν ήταν και τόσο δίκαιες. Τώρα που διαβάζει αυτό το κείμενο του έρχονται πολλές μάλλον αναμνήσεις και συγκινείται. Τον ξέρω καλά… Για παράδειγμα σήμερα, δηλαδή χτες επειδή χτες έγραψα το κείμενο, κάναμε αστεία και γελάσαμε μέχρι κλάματος μετά την προπόνησή μας. Είχε νευριάσει επειδή η ομάδα μου είχε νικήσει τέσσερα- τρία και τους βάλαμε το γκολ στα τελευταία λεπτά. Την Τρίτη έχουμε αγώνα και ξέρω ότι χαίρεται , όπως και ο Έντρι και ο Ερίκος που μάλλον τώρα το έμαθε. Με τον Βασίλη έχω περάσει πολλά. Συναισθήματα, σκέψεις, συμπτώσεις, λύπες αλλά και χαρές, νεύρα, τα έχουμε ζήσει αυτά. Επίσης συνηθίζουμε να παίζουμε ξύλο και να τον χτυπάω δυνατά, όμως δεν το κάνω επίτηδες, αλλά γιατί τον αγαπώ σαν φίλο. Του ζητώ τώρα συγγνώμη… ΧΑΧΑΧΑΧΑ. Είναι ο καλύτερος φίλος που έχω και δεν θέλω να τον ξεχάσω ποτέ! Υ.Γ.: Έγραψα τέτοια κειμενάρα για “σένα, αν και το ευχαριστήθηκα! Τρεις ολόκληρες σελίδες!

Παπαδόπουλος Ελευθέριος