ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Τρία χρονιά μετά τίποτα δε θύμιζε ούτε στην όψη ούτε στο χαρακτήρα τον φίλο μου Χούλιο.Αρχίσαμε ξανά να κάνουμε όνειρα…Κάποια αληθινά, κάποια αστεία,  κάποια ψεύτικα που αν και το ξέραμε συνεχίζαμε να τα κάνουμε και να τα ζούμε με τον τρόπο μας.

Ο Χούλιο ήταν κολλητός μου φίλος από πολύ πλούσια οικογένεια, ωστόσο συμπεριφέρονταν σαν να μην ήταν. Εκείνο το καλοκαίρι περνούσε άσχημα και δεν το είχε εξομολογηθεί σε κανέναν. Οι γονείς του προσπαθώντας να καλύψουν το κενό από το φόρτο εργασίας τους τού παρείχαν ό, τι μπορείς να φανταστείς, κινητά, ρούχα, παπούτσια πάντα της μόδας, διακοπές, που και εκεί αν και παρών ήταν απόντες. Αν και τα είχε όλα αυτά αυτό που λαχταρούσε περισσότερο ήταν η παρουσία τους που δεν έγινε ποτέ. Αυτό χειροτέρεψε με καβγάδες, φωνές, υστερίες, μέχρι που αποφάσισαν να χωρίσουν…υποτίθεται για καλό… Και εκεί άρχισε ο Χούλιο να αλλάζει. Με έκοψε από φίλο και άρχισε να κάνει παρέα με μεγαλύτερους.

 Μια μέρα μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερα να τον πείσω να βρεθούμε για να κάνουμε όλα αυτά που κάναμε πάντα, μπάσκετ, συζητήσεις, όνειρα. Το ραντεβού ως συνήθως  ήταν στο προαύλιο του σχολείου. Πήγα πρώτος και περίμενα αρκετά. Ήξερα ότι θα έρθει και γι αυτό δεν έφευγα. Από μακριά δεν τον γνώρισα, είχε αδυνατίσει αρκετά. Χαιρετηθήκαμε όπως πάντα και καθίσαμε να τα πούμε. Και εκεί μου ήρθε ο ουρανός σφοντύλι. Άρχισε να μου λέει διάφορα χωρίς να καταλαβαίνω τι συνέβαινε. Ξεκίνησε λέγοντάς μου πως είναι ένας που αυτό ήταν το όνειρό του να γίνει κάποτε. Πιλόταρε το προκάτ του σχολείου και το είχε φτάσει στα σύννεφα. Άρχισε να μου λέει πως είχε απογειωθεί καί από κει ψηλά μπορούσε να διακρίνει το παλιό μας σχολείο, την πλατεία του χωριού, το διάδρομο αεροδρομίου, τη θάλασσα και τη γειτονιά που έμενε πιο παλιά. Τίποτε δεν του θύμιζε το παρελθόν. Υποκρινόταν τόσο παραστατικά ώστε για κάποια στιγμή νόμιζα ότι ήμουν και εγώ μαζί στο ταξίδι του. Όσο περνούσε η ώρα, ο Χούλιο έδειχνε όλο και πιο ενθουσιασμένος, αφού πιλόταρε για πρώτη φορά στη ζωή του. Κάποια μέρη που έβλεπε από τον ουρανό τού έφερναν άσχημες αναμνήσεις στο μυαλό και για αυτό προσπαθούσε να τα  αποφύγει. Ο χρόνος περνούσε με πολλή περιέργεια και το περιστατικό με τρόμαζε όλο και πιο πολύ γιατί αυτά που μου έλεγε ήταν εξωπραγματικά. Δεν ήθελα να τον βγάλω γρήγορα από αυτή τη φαντασιωση γιατι μου είχε λείψει πολύ αυτή η πανέμορφη χάρα και το χαμόγελο στο πρόσωπο του Χούλιο. Άρχισα να τον ρωτάω απλά αν όντως πίστευε αυτά που έλεγε. Εκείνος συνεχώς ισχυριζόταν ότι έχει γίνει το όνειρο του πραγματικότητα και ότι πιλοτάρει το προκάτ του σχολείου. Εκείνη την ώρα πάγωσε και κατάλαβα ότι ο Χούλιο βρισκόταν σε παραλήρημα. Αμέσως προσπάθησα να τον επαναφέρω στην πραγματικότητα πιάνοντάς τον από τους ώμους και ρίχνοντάς του νερό στο πρόσωπο για να συνέλθει, τον πήρα αγκαλιά και τού υποσχέθηκα ότι όλα θα πάνε καλά. Έκλαιγε ασταμάτητα, τον συνόδευσα στο σπίτι του και διηγήθηκα το περιστατικό στη μητέρα του. Εκείνη με τη σειρά της τηλεφώνησε στον πατέρα του για να έρθει σπίτι. Για μια στιγμή αφήσαν τον εγωισμό τους στη  άκρη και ασχοληθήκαν με το γιο τους, που τόσο πολύ τους είχε ανάγκη και τους δυο. Από εκείνη τη στιγμή οι γονείς του ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Μετά από μια σειρά εξετάσεων διαγνώστηκε ότι ο Χούλιο ήταν χρήστης ναρκωτικών ουσιών που του έφερναν παραισθήσεις. Την επόμενη μέρα πήγα να τον χαιρετήσω γιατί θα έφευγε για ένα ειδικό κέντρο απεξάρτησης ναρκωτικών ουσιών για αρκετό καιρό. Τη στιγμή που αντικρίσαμε ο ένας τον άλλον υπήρχε μια θλίψη στο πρόσωπό μας, αλλά όταν έφυγε ήμασταν και οι δυο χαρούμενοι γιατί την ημέρα που θα συναντηθούμε ξανά θα είναι όλα αλλιώς…

ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΧΛΑΔΙΑΝΑΚΗΣ