ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

           Ήταν μια παγωμένη νύχτα του Δεκέμβρη, άπλωσα το γκρι πέπλο μου στον ορίζοντα και άρχισα να ρίχνω τις μικρές κρυστάλλινες σταγόνες μου στη γη. Σταλμένη ήμουν από ένα αστέρι ψηλά στον ουρανό…για να θυμίσω σε κάποια μια αγαπημένη του μακρινή πλέον ύπαρξη. Κάθε σταγόνα που έπεφτε ήταν μια γλυκιά, μακρινή, άπιαστη, μοναδική στιγμή για να γαληνέψω την ψυχή του… μα πώς να γαληνέψω την ψυχή κάποιου όταν παράλληλα αυτές οι γλυκές στιγμές είναι σα μαχαιριές στην καρδιά που την κομματιάζουν.

           Εκείνη τη νύχτα κουράστηκα να ρίχνω μία-μία τις αναμνήσεις…ήθελα να τελειώσω γρήγορα και άρχισα να ραντίζω τη γη με αναμνήσεις μανιασμένα, μέχρι να αλλάξει βάρδια το φεγγάρι με τον ήλιο. Οι σταγόνες έπεφταν βίαια στα τζάμια και στα παντζούρια…δεν μπορούσα πια να τις ελέγξω… ήταν μάταιο πια να βοηθήσω κάποιον να γαληνέψει. Οι σταγόνες είχαν γίνει σφαίρες που τρυπούσαν την καρδιά εκείνου του δύσμοιρου πλάσματος κάνοντάς το να ψυχορραγεί.

Μαρία Λαοπόδη