ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

          Κάποτε, ένα μεσημέρι, κάπου, κάποιο Χειμώνα. Στους δρόμους γέλια, φωνές καθώς έβλεπες τα παιδιά να παίζουν με το χιόνι. Χαρούμενες παιδικές φωνές γέμισαν την πλατεία. Κι’ όμως την δίκη μου φωνή για άλλη μια φόρα δεν θα ακουστεί. Τα παράπονα μου θα μείνουν μέσα μου, και εγώ θα συνεχίζω να ζω μέσα στην απελπισία μου σε αυτό το κλειστό δωμάτιο. Δεν επέλεξα εγώ αυτή την ζωή. Θα μπορούσα να τρέχω σαν τον άνεμο, να χορεύω όσο άντεχε η ψυχή μου, να πηδάω όσο πιο ψηλά μπορώ.. να φτάσω ως τον ουρανό. Αλλά η μοίρα μου άλλαξε από εκεί που δεν το περίμενα. Πριν από μήνες ήμουν ένα κορίτσι όπως και τα άλλα και τώρα σε μια καρέκλα. Της μοίρας μου γραμμένη. Την ημέρα που τέλειωσαν όλα, το θυμάμαι σαν να είναι χθες. Την ημέρα που τα μικρά αλλά και μεγάλα όνειρα ενός δεκαεξάχρονου κοριτσιού πήγαν χαμένα. Το θυμάμαι ήταν μετά το σχολείο, μέσα στο αμάξι που ήρθε ο πατέρας μου να με πάρει σπίτι από το σχολείο. Πάντα στο δρόμο για το σπίτι μου έλεγε πόσο περήφανος ήταν γι’ εμένα και του άρεσε να συζητάει για το λαμπρό μέλλον που με περίμενε. Έμενα μου άρεσε να χαζεύω τις όμορφες και πυκνές αμυγδαλιές που υπήρχαν στην διαδρομή. Όταν γύρισα το κεφάλι μου από την υπέροχη και ήρεμη θέα, ήρθε το σκοτάδι και όλα σιώπησαν. Από εκείνη την στιγμή δεν θυμόμουν τίποτα. Το μονό που θυμόμουν ήταν ότι όταν ξύπνησα βρισκόμουν σε ένα κρεβάτι και το σώμα αρνιόταν να κουνηθεί. Τα πόδια με αφήνουν. Έίμαι στάσιμη. Από εκείνη την ημέρα πίστευα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει. Μα τώρα όμως δεν ξέρω τι να πιστέψω. Θυμάμαι και τα λόγια που είχε πει η μητέρα μου. Έίπε: Η ζωή αλλάζει όταν αλλάζουμε εμείς. Πάντα με κρατούσαν τα λόγια της μητέρας μου, με βοηθούσαν στο να είμαι δυνατή. Μήπως να ακούσω την μητέρα, πάντα είχε δίκιο για τα πάντα. Το αποφάσισα, θα βγω έξω. Έξω από την μιζέρια μου, έξω στην ελπίδα! Ανοιξα τα χέρια μου για να νιώσω την δροσιά του χιονιού. Κοίταξα τον ουρανό και ένιωσα την περηφάνια και την αγάπη του πατέρα μου. Για πρώτη φορά ένιωσα γαλήνη. Αυτό θα πει χαρά.

              Αυτό θα πει ζωή. Και όλα αυτά τα έζησα κάπου, κάποιο Χειμώνα.