ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

ΠΙΝΑΚΑΣ: Λοιπόν, αγαπητοί μου φίλοι, μαζευτήκαμε σήμερα εδώ για να εκφράσουμε τα παράπονά μας και να βρούμε μια μέση λύση. Θρανίο, κράτα τα πρακτικά εκφράζοντάς μας πρώτος τα παράπονά σου.

ΘΡΑΝΙΟ: Πιστεύω ότι το πρόβλημά μου είναι το πιο επίπονο από των υπολοίπων. Το χαρακτηρίζω επίπονο διότι, καθώς βρίσκομαι σε αυτόν τον χώρο πολλά χρόνια, οι μαθητές σημαδεύουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους πάνω σε μένα. Τι εννοώ με αυτό; Τα παιδιά, κατά τη διάρκεια της διδακτικής ώρας χαράζουν τους εφηβικούς τους προβληματισμούς. Χαράζοντας το χρώμα μου, κόβοντας το ξύλο μου, ανοίγοντας τρύπες στην ψυχή και πληγώνοντας τον εσωτερικό μου κόσμο. Βέβαια, υπάρχουν και μικροπροβληματισμοί, αλλά επίσης με στιγματίζουν. Άκου εκεί, να γράφουν πάνω μου τα ερωτικά και τα εσώψυχα τους!

ΠΙΝΑΚΑΣ: Πω, πω, μην είσαι δραματικός, σαν τη γιαγιά μου κάνεις, όταν την αντικατέστησαν με τον άσπρο πινάκα. Τι να πω κι εγώ που γράφουν και σβήνουν ασταμάτητα πάνω μου. Τελοσπάντων, είναι σειρά σου κουδούνι, μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα.

ΚΟΥΔΟΥΝΙ: Έχω να δηλώσω ότι εγώ δέχομαι σχολικό εκφοβισμό. Διότι η ψυχολογική βία είναι πιο επώδυνη από τη σωματική βία. Ξέρετε ότι πέντε από τις επτά μέρες έχω κατάθλιψη; Κι αυτό επειδή οι μαθητές με βρίζουν και με κατηγορούν που χτυπώ για να αρχίσει το μάθημα. Ωστόσο, όταν χτυπώ για διάλειμμα, όλοι αυτομάτως με συμπαθούν και με επιβραβεύουν. Μιλάμε για πολύ αλλόκοτη συμπεριφορά.

ΜΑΡΚΑΔΟΡΟΣ: Καημένο μου κουδούνι, αυτό δεν είναι τίποτα, δεν ξέρεις μάλλον πώς είναι να ζεις με στραβή μύτη. Και γι αυτό να ευθύνονται κάποιοι καθηγητές, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε. Να σου αδειάζουν ό, τι έχεις και δεν έχεις και μετά να έχουν και την απαίτηση να βγει από τη στραβή μύτη μελάνι!

ΜΟΛΥΒΙ: Συμφωνώ με τον μαρκαδόρο, αλλά το πρόβλημά μου θεωρώ πως είναι πιο βασανιστικό, γιατί όχι μόνο στραβώνει η μύτη μου, αλλά σπάει πολύ συχνά. Εκεί να δείτε πόνος… Ωστόσο, η διαδικασία που πλησιάζω την ξύστρα και ξέρω πως όταν βγω οι μέρες μου όλο και λιγοστεύουν, είναι η χειρότερη.

ΒΙΒΛΙΟ: Το δικό μου δράμα δεν ξέρω αν το καταλάβετε. Ξέρετε τι είναι να κοιμάσαι αναπαυτικά μες στην τσάντα και ξαφνικά ο αδιάφορος μαθητής να δέχεται παρατήρηση του καθηγητή «πού είναι το βιβλίο σου;» και να ταράζει την ησυχία σου για να σε εμφανίσει στο θρανίο του; Άσε με τους επιμελείς. Κάθε μέρα σε έχουν σε ταξίδι. Σπίτι-γραφείο-σχολείο-θρανίο και πάλι από την αρχή. Και με όλο αυτό το ξεφύλλισμα γυρίζει το κεφάλι μου. Και τι να πω για το ντύσιμο με τις ζελατίνες. Με ρώτησες, χρυσέ μου και χρυσή μου μαθήτρια, αν μου αρέσει να με ντύνουν;

ΠΙΝΑΚΑΣ: Παιδιά ηρεμία! Έχω τη λύση για τα προβλήματα όλων. Θα κάνουμε μια επανάσταση! Δηλαδή κανένας δε θα κάνει τη δουλειά του. Θα κάνουμε  απεργία. Για παράδειγμα, κουδούνι δε θα χτυπήσεις στην ώρα σου, θα αφήσεις τους μαθητές παραπάνω ώρα για μάθημα. Εσύ, μολύβι και ο μαρκαδόρος, δε θα ξαναγράψετε γι αυτούς. Εσύ, θρανίο, θα πάρεις  όλα τα αδέλφια σου και θα φύγετε. Τέλος, εγώ δε θα σβήνω ποτέ! Μόνο ΤΟΤΕ θα καταλάβουν την αξία μας, θα μας εκτιμήσουν και θα δουν ότι δεν πρέπει να μας βλέπουν σαν κακά αντικείμενα. Συμφωνείτε;

ΟΛΟΙ: ΜΕΣΑ!!!

ΠΙΝΑΚΑΣ: Θα τους αφήσουμε να μας εκμεταλλεύονται;

ΟΛΟΙ: ΟΧΙ!!

Ευαγγελία Παρασκευά, Μαριάγγελα Καζούλλη