ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Με μεγάλη μας χαρά ανακαλύψαμε στο διαδίκτυο ένα κείμενο που αναφέρεται στο σχολείο μας και θα θέλαμε να το μοιραστούμε με σας. Ελπίζουμε να υπάρξουν πολλές ανάλογες, ευχάριστες  όσο και συγκινητικές εκπλήξεις. Το κείμενο συντάχθηκε από την κυρία Ευαγγελία Μ. Παναή,Φιλόλογο– Επιχειρηματία και Δημοτική Σύμβουλο Ρόδου, η οποία διαμένει απέναντι από το Γυμνάσιό μας. Την ευχαριστούμε πολύ!!!

 Η συντακτική ομάδα

15-2-2019. Γυμνάσιο Παραδεισίου Ρόδου.
Τίποτα πιο όμορφο, από τα παιδιά που παίζουν χαρούμενα!
Με αφορμή την σημερινή ημέρα αγώνα κατά του παιδικού καρκίνου….

Αυτή είναι η εικόνα από την βεράντα του σπιτιού μου.
Γενεά προς γενεά, η οικογένεια μας, γεννιέται και ζει σ’ αυτή τη γειτονιά, αντικρίζοντας αυτό το Σχολείο που χτίστηκε το 1914-5, και λειτούργησε πρώτα ως Δημοτικό Σχολείο μέχρι το 1988 και από το 1990 μέχρι σήμερα, λειτουργεί ως Γυμνάσιο!

Από την ώρα που γεννήθηκα, η μέρα μου ξεκινά με τις εικόνες των παιδιών που μαζεύονται πρωί-πρωί στην αυλή του, κουβαλώντας τις σχολικές τους τσάντες και με τις φωνούλες τους, που συντροφεύουν την κάθε στιγμή του διαλείμματος, της γυμναστικής τους ή των δραστηριοτήτων τους!

Και όχι μόνο τα πρωινά, τις ώρες του σχολείου, αλλά και τα απογεύματα, που ανέκαθεν, η αυλή του Σχολείου, ήταν και είναι, ο αγαπημένος τόπος παιχνιδιού, για όλα τα παιδιά του χωριού!

Η γειτονιά μας όλη, αντηχεί από τις φωνές τους, τα επιφωνήματα τους, τις ιαχές τους, που είναι η πιο γλυκειά μουσική στα αυτιά μου!
«Πέτα την σ’ εμένα την μπάλα!»…
«Τρέξε! Τρέξε!»…
«Ξεπαρεού! Είσαι χοιρέττης! Δεν σε παίζουμε!»….
«Νικήσαμε! Νικήσαμε!»
Τα τραγούδια τους, που αντηχούν όταν ετοιμάζουν τις σχολικές τους γιορτές!…

Όταν το Δημοτικό Σχολείο μεταφέρθηκε στο νέο κτίριο στην πάνω γειτονιά του χωριού μας, και δεν είχε ακόμη ιδρυθεί το Γυμνάσιο, το σχολείο για ένα-δύο χρόνια, άδειασε από τα παιδιά και έμεινε ένα σιωπηλό κουφάρι!…
Η αυλή του κάθε πρωί, στερημένη από τις φωνούλες τους, βουβή!….

Μου προκαλούσε μια βαθειά μελαγχολία, αυτή η εκκωφαντική σιωπή!
Μου θύμιζε μια άδεια αγκαλιά που στέκει ορθάνοιχτη και προσμένει!….
Δεν ήταν ίδια η γειτονιά μας, χωρίς τα παιδιά, χωρίς τις χαρούμενες φωνούλες τους!
Με τρόμαζε η ιδέα του να είναι αυτή η εκκωφαντική σιωπή, η κανονικότητα του κάθε πρωινού μας!….

Κι ύστερα, πόση χαρά, πόση αγαλλίαση, όταν ιδρύθηκε το Γυμνάσιο και το Σχολείο ξαναλειτούργησε!….
Η φωλίτσα ξαναγέμισε πουλάκια!…
Τα τιτιβίσματά τους από τότε, πλημμυρίζουν ξανά με χαρά και ζωντάνια, κάθε πρωί της ζωής μας!….
Όλης της γειτονιάς μας!
Ο Κόσμος, ξανάρθε στη θέση του!

Σήμερα, τα φωτογράφησα καθώς έπαιζαν χαρούμενα….

Σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, με αφορμή την σημερινή ημέρα, κατά του παιδικού καρκίνου….

Τίποτα πιο όμορφο από τα παιδιά!
Τα χαρούμενα παιδιά!

Να πολεμούμε, οτιδήποτε μπορεί να χαλάσει την χαρά τους!
Να πολεμούμε την αρρώστια, την φτώχεια, τον πόλεμο, την κακοποίηση, την παιδική εκμετάλλευση, την αδικία, τον αποκλεισμό από την μόρφωση, την στέρηση από ένα ζεστό και υγιές οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον!….

Για τα παιδιά, αξίζουν τα πάντα!

Με μια ευχή, αγαπημένοι μου φίλοι:
Να είναι παντού και πάντα, όλα τα παιδάκια,
υγιή, χαρούμενα, ευτυχισμένα!

Ευαγγελία Μ. Παναή
Φιλόλογος – Επιχειρηματίας

Δημοτική Σύμβουλος Ρόδου