ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

….Γιαγιά, πες μας πάλι αυτή την ιστορία με τη φίλη σου και μετά θα πάμε για ύπνο…

-Εντάξει, όμως μετά θα κοιμηθείτε κατευθείαν…

<<Είχα  καθυστερήσει πάλι για την δουλειά, καθημερινά αργούσαν ο θείος σας και η μαμά σας να ετοιμαστούν για το σχολείο, οπότε έπρεπε να πάω γρήγορα στη δουλειά.

Εκείνη την  ημέρα όλα μου πήγαιναν στραβά! Μπήκα στο αυτοκίνητο και είχαν ξεφουσκώσει τα λάστιχα, οπότε αναγκάστηκα να πάω με το μετρό…

Ο σταθμός του μετρό ήταν 20 λεπτά με τα πόδια , όμως δεν γινόταν αλλιώς. Όταν έφτασα, είχε τόσο πολύ κόσμο στον σταθμό και έψαχνα κάποιο παγκάκι για να καθίσω… Όμως οι άνθρωποι ήταν αρκετοί… Μες την παράνοια του κόσμου, όλοι φαινόντουσαν ανήσυχοι, ήμουν πάρα πολύ αφηρημένη και δεν έβλεπα που πήγαινα. Ξαφνικά σκόνταψα και έπεσα πάνω σε μια κυρία… Ένοιωσα τόσο ντροπιασμένη, όμως φαινόταν να μην ενοχλήθηκε από αυτό, αντιθέτως ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη.

Ακόμη θυμάμαι τις λέξεις που έβγαιναν τόσο ζεστές, με τόση αγάπη από το στόμα της…<< Σαββίνα; Εσύ είσαι; Δεν γίνεται να μην είσαι εσύ.>> Αμέσως  εκείνη τη στιγμή ένιωσα να περνάνε  μπροστά από τα μάτια  μου όλα όσα είχαμε ζήσει μαζί, οι αναμνήσεις μας από τα μαθητικά μας χρόνια, με γύρισε 30 χρόνια πίσω. Δάκρυα βγήκαν από τα μάτια μου και ένα τεράστιο χαμόγελο χαράς και συγκίνησης ζωγραφίστηκε στα χείλη.  <<Δεν  το πιστεύω είσαι όντως  εσύ;>> της είπα.  Για λίγα λεπτά δεν χρειάστηκε να μιλήσουμε. Η καρδιά μας και τα μάτια μας τα έλεγαν όλα. Θυμάμαι,  πως με είχε πάρει αγκαλιά για πολλή ώρα ,σε καμιά δεν έβγαινε λέξη. Δεν  θέλαμε να χαλάσουμε τη στιγμή, έπειτα από 30 χρόνια. Ήταν πολύς καιρός τώρα που το σκέφτομαι.

Αποφασίσαμε να πάμε για ένα καφέ, να μιλήσουμε και να  θυμηθούμε τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Αυτή η συνάντηση τελικά είχε διάρκεια πολλών ωρών, μα ήταν πολύ σημαντική και για τις δυο μας. Είχαμε αλλάξει πολύ  , εκείνη είχε παντρευτεί , είχε αποκτήσει τρία υπέροχα κοριτσάκια  και εργαζόταν ως δασκάλα.

Εγώ είχα επίσης παντρευτεί  και αποκτήσει ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι.  Μετά από εκείνη τη συνάντηση όλα άλλαξαν στη ζωή μας. Περνούσαμε  καθημερινά πολύ χρόνο μαζί. Αυτό  το κρατήσαμε μέχρι τώρα, η  αγάπη της μιας για την άλλη, αυτό ήταν που έκανε την φιλία μας παντοτινή. Για πολλά  χρόνια  θα`χω  να θυμάμαι όλα όσα είχαμε  ζήσει… Δεν  ξεχνιούνται όλα αυτά.

Για αυτό και εσείς παιδιά  μου, φροντίστε όταν φτάσετε στην ηλικία μου να έχετε ζήσει πάρα πολύ ωραίες και αξιόλογες στιγμές ,όπως εγώ….

Καληνύχτα τώρα…..

                                                                                              Σαββίνα Σπάρταλη