ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ηλεκτρονικό περιοδικό γυμνασίου Παραδεισίου

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

σήμερα Κυριακή, 16 Ιουλίου 2049, ήταν μια τρελή μέρα! Καθώς πήγαινα στο σούπερ μάρκετ, στο ράφι με τα πατατάκια, για τους γιους μου φυσικά, αντίκρισα μπροστά μου την παλιά μου συμμαθήτρια, την Ευδοκία. Δεν ήταν πολύ καλή μαθήτρια στο γυμνάσιο, αλλά δεν είχε σκοπό να σπουδάσει για κάποιο «μεγάλο» επάγγελμα. Με βλέπει κι εκείνη, ξαφνιασμένες και οι δυο, ρωτάμε η μια την άλλη το πώς γίνεται σε όλο τον κόσμο να βρεθήκαμε στη Χαβάη μαζί (και οι δυο για διακοπές φυσικά). Είδα από δίπλα της δυο παιδιά και τη ρώτησα ποιανού είναι και μου απάντησε δικά της και συνέχισε λέγοντας ότι αγαπάει τα παιδιά και θέλει να τα φροντίζει (μπειμπι σίτερ λογικά θα έγινε, τι άλλο να γίνει μια μαθήτρια που στο γυμνάσιο έβγαλε 13!). Τη ρώτησα ποιο είναι το επάγγελμα της . «Είμαι παιδίατρος» μου λέει. Πέφτουν κάτω τα πατατάκια και όλα τα υπόλοιπα  και αναφώνησα δυνατά: «Ορίστε!». Ήταν η πιο ντροπιαστική στιγμή της ζωής μου, γιατί συνέχισε λέγοντας ότι τα παιδιά της, φαντάσου 5 χρονών το ένα και 7 χρονών το άλλο, θέλουν να σπουδάσουν ιατρική και ότι ήδη μελετούν βιβλία ιατρικής. Το είπε σε μένα που ο μικρός μου γιος, που είναι δεκατριών, βαριέται να πάει να ανοίξει το PlayStation , το οποίο είναι μισό μέτρο δίπλα του. Έσκυψα και έπιασα τα πατατάκια και, αφού κατάλαβα ότι θα με ρωτούσε κάτι, της είπα «Ωραία, χάρηκα που τα είπαμε, αλλά με περιμένει ο άντρας μου στο αυτοκίνητο, αντίο!» και έφυγα κατευθείαν από εκείνον τον διάδρομο. Δε θέλω να μου ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, αλλιώς θα λέω στον άντρα μου να ψωνίζει στο εξής από το σούπερ μάρκετ!

Ραφαέλα Σαλπιγγίδη