Συντάκτης: Νίκη – Βασιλική Μπιρλιράκη ,Γ3.

Η Αντανάκλαση στον Καθρέφτη

Η Λίλη, γυρνώντας στο σπίτι της, θυμήθηκε τα προσβλητικά λόγια που της είπαν αυτά τα όμορφα κορίτσια στο τέταρτο διάλειμμα και άρχισε να νιώθει μια πίεση στην πλάτη της ξανά. Προσπάθησε, όμως, να αγνοήσει το συναίσθημα, όταν έφτασε στην πόρτα του σπιτιού της. Αν την έβλεπε η μαμά της έτσι, θα ανησυχούσε και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που ήθελε να συμβεί.

- Γειά σου, αγάπη μου! Πως πήγε το σχολείο; ρώτησε η μαμά της μόλις την είδε να μπαίνει μέσα. Πριν απαντήσει η Λίλη, η μαμά της ήρθε κοντά της και την αγκάλιασε. Όταν τελείωσαν να αγκαλιάζονται, η Λίλη απάντησε,
- Εντάξει ήταν, δεν έγινε κάτι σημαντικό που πρέπει να συζητήσουμε.
-Δεν θα έπαιρνες τους βαθμούς της Λογοτεχνίας σήμερα;
-Η κυρία δεν τελείωσε τον έλεγχο ακόμα.
-Α, καλά τότε. Έλα, πήγαινε να αλλάξεις ρούχα και να δείς τί έχεις για αύριο. Μετά μπορούμε να δούμε καμιά ταινία, αν έχεις χρόνο.
-Ναι, πάω.

Όταν η Λίλη βγήκε από το δωμάτιο, η μαμά της γύρισε την πλάτη της και αναρωτήθηκε. “Μάλωσε με την κολλητή της και είναι έτσι; Άσε, θα την ρωτήσω πιό μετά.”

Η Λίλη άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και σταμάτησε για λίγο να προσέξει την εμφάνιση του. Το δωμάτιό της είχε τοίχους χρωματισμένους με ένα πράσινο παρόμοιο του φασκόμηλο, το ταβάνι ήταν άσπρο και από εκεί κρεμόντουσαν λεπτά καλώδια με κίτρινα λαμπάκια, όπως αυτά που χρησιμοποιούσε η οικογένειά της για τα Χριστούγεννα. Το κρεβάτι της ήταν σκεπασμένο με ένα χοντρό κόκκινο σεντόνι και μια λούτρινη μέλισσα υπήρχε δίπλα στο μαξιλάρι της. Δίπλα από το γραφείο της με τον υπολογιστή της, κρεμόταν ένας ψηλός καθρέφτης με άσπρη κορνίζα.

Παράτησε την τσάντα της δίπλα από το γραφείο της, και άρχισε να αλλάζει τα ρούχα της. Όταν τελείωσε, πέτυχε την αντανάκλασή της στον καθρέφτη και στάθηκε να την κοιτάξει καλύτερα.

Η Λίλη ήταν ψηλή, είχε καστανό κοντό μαλλί με ξανθές, βαμμένες ανταύγειες και καστανά μάτια. Το πρόσωπό της δεν είχε πολλά σπυράκια, μόνο κάτι μικρά πάνω στην ράχη της μύτης της και το σώμα της ήταν κοκαλιάρικο, δεν είχε πολύ σάρκα. Άλλα στην αντανάκλαση της δεν έβλεπε αυτό, έβλεπε ένα κοντό και χοντρό κορίτσι, με ανάκατο μαλλί και πολλή ακμή. Δεν ήταν αυτή στον καθρέφτη, αλλά αυτό έβλεπε η Λίλη. Την είχε συνηθίσει αυτή την άλλη κοπέλα στον καθρέφτη, είχε πια ταυτιστεί μαζί της.

Ξαναθυμήθηκε τι της είπαν τα όμορφα κορίτσια…
“Πώς είσαι τόσο άσχημη ρε Λίλη; Στ’ αλήθεια πήρες τα κακά εμφανισιακά προσόντα από την οικογένεια σου;”

Ξανάνιωσε αυτό το βάρος στην πλάτη της, αλλά αυτή την φορά ήταν πιο μεγάλο. Έστριψε το κεφάλι της μακριά από την αντανάκλασή της και προσπάθησε να αποσύρει τα λόγια των κοριτσιών από μυαλό της. Πήρε το κινητό της από την τσάντα της και μπήκε στο Instagram. Σκόπευε να ελέγξει αν ξέχασε να σημειώσει κάτι για την επομένη. Αλλά της απέσπασαν την προσοχή οι νέες δημοσιεύσεις τον είδωλων της. Είχαν δημοσιεύσει πέντε φωτογραφίες από τότε που ήταν στην παραλία μαζί, πριν δυο μέρες. Φορούσαν τα πιο όμορφα μπικίνι μαγιό και η Λίλη δεν μπορούσε να σταματήσει να γυρίζει συνεχόμενα δυο και τρεις φορές σε κάθε φωτογραφία, κοιτάζοντας με προσοχή τις κοιλιές τους, τα μπούτια τους, τα χέρια τους, όλο τους το σώμα, που φαινόταν σαν να το είχε πλάσει ο ίδιος ο Θεός.

Ήταν πανέμορφες και η Λίλη δεν το άντεχε αυτό. Το θεωρούσε άδικο, γιατί να ήταν αυτές όμορφες και εκείνη όχι; Την πρόλαβαν και πάλι τα λόγια των συμμαθητριών της, που την έλεγαν χοντρή, άσχημη, ότι δεν θα μπορούσε να βρεί ‘γκόμενο’ έτσι όπως ντυνόταν. Αυτή την φορά η έφηβη κοπέλα δεν μπορούσε να σταματήσει να τα σκέφτεται, τα άκουγε όλο και πιο δυνατά.

-ΛΙΛΗ; ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ; ,άκουσε την φωνή της μαμάς της να έρχεται απ’ έξω από το δωμάτιο. Στην πραγματικότητα, δεν διάβαζε, αλλά δεν ήθελε και να την μαλώσει η μαμά της από πάνω. Οπότε, αντί για την αλήθεια είπε αυτό που θα ικανοποιούσε εκείνη.
-ΝΑΙ! ΔΙΑΒΑΖΩ!!
-ΜΠΡΑΒΟ, ΣΥΝΕΧΙΣΕ!
-ΝΑΙ, ΝΑΙ!

Η κοπέλα έσβησε την οθόνη του κινητού της και έπιασε τα βιβλία των μαθημάτων που έπρεπε να μελετήσει για την επομένη. Μα όσο και να προσπαθούσε να συγκεντρωθεί στις ασκήσεις, το μυαλό της δεν την άφηνε να ξεχάσει τις δημοσιεύσεις και τα όμορφα κορίτσια με το φαρμάκι στις γλώσσες τους. Μετά από πολύ ταλαιπωρία για να τελειώσει τα μαθήματα της και να ξεχάσει τα πικρά λόγια, άκουσε την μαμά της να φωνάζει πάλι.
-ΛΙΛΗ! ΤΡΩΜΕ!

Αυτό έκανε την Λίλη να θυμηθεί την αντανάκλασή της, ήταν χοντρή. Σκέφτηκε τα λόγια τον κοριτσιών και τις δημοσιεύσεις των ειδώλων τις. Οι αυτοκαταστροφικές σκέψεις που έκανε τέτοιες στιγμές, επέστρεψαν και πάλι και αυτή τη φορά χειρότερα. Και είπε με την φωνή που μίλαγε μέσα στο κεφάλι της.

“Εάν δεν κάνω κάτι για να αλλάξω την εμφάνισή μου, δεν θα γίνω ποτέ κάτι παρόμοιο με τα είδωλά μου και τις όμορφες συμμαθήτριές μου. Και ούτως η άλλως, έτσι ξεκίνησαν όλες.”

Και με το γουργούρισμα της κοιλιάς της να ηχεί στο δωμάτιο, φώναξε.

“ΔΕΝ ΠΕΙΝΑΩ!”