Εν μέσω μιας πανδημίας καταφέραμε, αν και σε δύσκολες συνθήκες, να ανταπεξέλθουμε σε πολλούς τομείς. Για το καλό της υγείας μας μπήκαμε σε καραντίνα. Επειδή ήταν αδύνατον να κάνουμε δια ζώσης μάθημα, μια καλή επιλογή ήταν από απόσταση με τηλεκπαίδευση.
Τα πράγματα ήταν πολύ εύκολα και συγχρόνως εξουθενωτικά. Ξυπνούσαμε από τις 8:00 το πρωί για να παρακολουθήσουμε. Επιπλέον είχαμε την υποχρέωση να συμμετέχουμε, οπότε αυτό ήταν ένα καλό της υπόθεσης. Πολλά παιδιά είχαν εφεύρει τεχνάσματα τύπου «Κυρία, δεν έχω μικρόφωνο», «Με πέταξε το σύστημα» ή «Δεν σας ακούω» για να αποφύγουν την όλη διαδικασία. Από τη μια προχωρούσαμε κανονικά στα μαθήματα, αλλά από την άλλη δημιουργήθηκαν κενά εξαιτίας των μαθημάτων αυτών. Σε καμία περίπτωση δεν τα καταλαβαίναμε, όπως στο σχολείο. Ακόμη, οι καθηγητές μας επιβάρυναν με πολλές ασκήσεις. Το αρνητικό τους ήταν ότι είχαν προθεσμία υποβολής, πράγμα το οποίο μας έκανε πιο πιεσμένους για να τις παραδώσουμε στην ώρα τους.
Βέβαια εκτός από τα οφέλη της μάθησης, υπάρχουν και τα δικά μας. Υπό άλλες συνθήκες είχαμε πολύ πρωινό ξύπνημα, αναγκαστικά να περιμένουμε το λεωφορείο με όχι και τις καλύτερες καιρικές συνθήκες, έξι ώρες στο σχολείο και μετά το σχόλασμα ξανά μία ώρα να περιμένουμε για την άφιξη του λεωφορείου. Εν καιρούς τηλεκπαίδευσης ξύπνημα στις 8:30, πρωινό χωρίς βιασύνες και μάθημα στο ζεστό μας σπίτι.
Η γνώμη μου είναι πως η τηλεκπαίδευση ναι μεν είναι ένας τρόπος για να προχωράμε στα μαθήματα, αλλά δεν θα αντικαταστήσει ποτέ τη μοναδική αίσθηση του να είσαι στη ζωντανή τάξη!
