Ο κορωνοϊός εισχωρεί στην καθημερινότητά μας με άγριες διαθέσεις
Πριν από περίπου έναν χρόνο κάτι καινούριο ήρθε στις ζωές όλων των ανθρώπων που ζουν πάνω σε αυτή τη γη. Κάτι που ανέτρεψε τις ζωές μας. Ένας νέος ιός, ο γνωστός σε όλους κορωνοϊός. ‘Ήρθε και πολλούς από εμάς μας έκανε να ξεχάσουμε τι θα πει ταξίδια, πάρτι, αγκαλιές, συγκεντρώσεις, βόλτες, ακόμη και τη λέξη σχολείο. Τώρα πια μόλις την ακούμε, στο μυαλό δε μας έρχονται μόνο οι αίθουσες, τα θρανία, το προαύλιο, αλλά και ο υπολογιστής, η τηλεκπαίδευση, οι αποστάσεις και τα πρόσωπα των συμμαθητών και των καθηγητών με τις μάσκες.
Πάει πολύς καιρός από τότε που τέλειωσε η πρώτη καραντίνα. Τώρα πια ξέρουμε να χειριζόμαστε πολύ καλά τα πάντα που έχουν σχέση με την τηλεκπαίδευση. Έτσι, όταν ο πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε το δεύτερο λοκντάουν, μας φάνηκε αρκετά φυσιολογικό και σαν να το περιμέναμε. Και όλοι φυσικά ξέραμε πως οι δύο εβδομάδες είναι σίγουρα δύο ή μπορεί και τρεις μήνες, Οπότε την επόμενη μέρα όλοι ξέραμε πώς να κάνουμε μάθημα με την τηλεκπαίδευση. Ήταν περίεργο το συναίσθημα ότι μετά από έξι μήνες θα επιστρέφαμε ξανά στους υπολογιστές κάνοντας μάθημα από το σπίτι και μιλώντας σε έναν υπολογιστή, μα και ταυτόχρονα οικείο, αφού το είχαμε ξαναζήσει. Τα διαδικτυακά μαθήματα αυτή τη φορά ήταν υποχρεωτικά και όλοι πάντα ήμασταν μέσα.
Η καθημερινότητά μου ήταν απλή, βαρετή και ήμουν όλη την ημέρα καθισμένη μπροστά από μια οθόνη. Το σχολείο, τα φροντιστήρια και τα μαθήματα για το σπίτι που έπρεπε να γίνονταν τα περισσότερα μπροστά από τον υπολογιστή με κούραζαν. Δε μπορούσα άλλο με τα διαδικτυακά! Ύστερα έχουμε και το καθολικό λοκντάουν στην πόλη μου που μετά από τις έξι το απόγευμα δε μπορούμε να βγαίνουμε έξω.
Χάρηκα που άνοιξαν τα σχολεία, όμως τα κρούσματα ανεβαίνουν, οι θάνατοι αυξάνονται και δεν θεωρώ σωστό εμείς που είμαστε μια κόκκινη περιοχή να έχουμε ανοιχτά τα γυμνάσια, γιατί είναι ξεκάθαρο πως ο κορωνοϊός έχει εισχωρήσει για τα καλά στην καθημερινότητά μας και από ότι φαίνεται, έχει έρθει με άγριες διαθέσεις.
