Χαρτί είναι ένα λεπτό φύλλο σε λευκό ή άλλο χρώμα ,που προέρχεται από την επεξεργασία του πολτού διαφόρων, κυρίως φυτικών υλών, και χρησιμοποιείται για τη γραφή, την εκτύπωση, την περιτύλιξη, την επένδυση, τη συσκευασία κτλ.
Στη μακρινή Κίνα ο Τσάι Λουν (αυλικός του τότε αυτοκράτορα ΧοΤι της δυναστείας Χαν), το 105 μ.Χ., ανακάλυψε ουσιαστικά το πρώτο είδος χαρτιού, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, αναμειγνύοντας ίνες από φλοιό μουριάς, και υπολείμματα από σκοινιά και δίχτυα ψαρέματος. Γι’ αυτήν του την ανακάλυψη θεοποιήθηκε από την κινέζικη κουλτούρα. Επίσης από φυτικές ίνες ρυζιού (του φυτού που δίνει τη βασική τροφή τους στους Κινέζους) φτιάχτηκε το ρυζόχαρτο. Μια άλλη Κινέζικη επινόηση είναι η επικάλυψη του χαρτιού με τέτοια υλικά που η γραφή ή η εκτύπωση πάνω του να είναι όσο το δυνατόν ποιοτικότερη.
Η διάδοση της χρήσης του χαρτιού από την Κίνα έγινε πρώτα προς την Ινδία, την Περσία και από εκεί στον Αραβικό κόσμο.. Όταν οι Άραβες έφτασαν και κατέκτησαν κάποια τμήματα το 751 μ.Χ. κοντά στο Samarkand, ανάμεσα στα λάφυρα ήταν και Κινέζοι σκλάβοι που γνώριζαν την τέχνη κατασκευής του χαρτιού. Έτσι το μυστικό μεταφέρθηκε στην Δύση. Οι Άραβες βελτίωσαν την ποιότητά του και το προώθησαν μέσο Βόρειας Αφρικής στην αραβοκρατούμενη τότε Ισπανία και από εκεί έφτασε το 12ο αιώνα στη Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία και το 1699 στην Αμερική.
Οι πρώτες ύλες για την κατασκευή του χαρτιού μέχρι τον 18ο αιώνα ήταν κυρίως το λινάρι κάνναβη και διάφορα ράκη (κουρέλια) από λευκό ύφασμα, καθώς και ξυλοπολτός δένδρων μουριάς και ροδακινιάς. Η επεξεργασία γινόταν σε εργοστάσια χάρτου τους « χαρτόμυλους» και κατασκευαζόταν με το χέρι φύλλο-φύλλο . Το 1798 έγινε στη Γαλλία η πρώτη χαρτομηχανή. Στην Ελλάδα το πρώτο υποτυπώδες εργοστάσιο έγινε το 1827 στη Σπάρτη.
Αρκετά άγνωστο όμως παραμένει το γεγονός ότι και οι Μάγια έφτιαχναν κανονικό χαρτί σχεδόν από το 1000 π.Χ. Οι Αζτέκοι διατήρησαν την γνώση παραγωγής χαρτιού και η γνώση έφτασε μέχρι τους Μεξικανούς Otomi μέχρι και σήμερα. Η μέθοδος χρησιμοποιεί το εσωτερικό της φλούδας του κορμού της συκιάς, το οποίο παραμένει στο νερό μέχρι να καθαρίσει απ” τους χυμούς του. Μετά οι ίνες βράζονται σε ασβέστη και ξεπλένονται και πάλι. Στην συνέχεια οι ίνες ζυμώνονται σε πολτό, πλάθονται σε φύλα και αφήνονται να στεγνώσουν απλωμένες σε επίπεδες επιφάνειες. Οι Αζτέκοι χρησιμοποιούσαν ζεστές πέτρες με τις οποίες όχι μόνο έκαναν το χαρτί όσο πιο ίσιο γινόταν, αλλά λέγεται ότι έτσι το προετοίμαζαν με τον καλύτερο τρόπο για το επόμενο στάδιο πού πολλές φορές δεν ήταν απλά η γραφή, αλλά και η εκτύπωση!
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι χρησιμοποιούν χαρτί φτιαγμένο από κομμένα δέντρα, τα οποία έχουν την εντύπωση ότι αποτελούν μιαν ανεξάντλητη πρώτη ύλη για την κατασκευή του. Έτσι χρησιμοποιούν και πετούν μεγάλες ποσότητες χαρτιού απερίσκεπτα. Θα πρέπει όσο είναι ακόμη καιρός, όλοι και όλες μας να μάθουμε να σεβόμαστε περισσότερο τη φύση και να μη σπαταλούμε ασυλλόγιστα τα αγαθά που μας χαρίζει. Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΤΙΟΥ – ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ – ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ!!!
